#261: Slaapproblemen en woede

Nog een weekje dan is het kerstmis 2022. Het is ook bijna de kortste dag van het jaar. Hopelijk worden de dagen snel langer want het is zo lang donker en dat voelt onprettig. Mijn hele leven heb ik daar nog nooit last van gehad maar nu vind ik het irritant dat het altijd zo donker is.

Ik hou wel van de winter, ik wandel elke dag op de bevroren Waddenkwelders. Op één dag ga ik schaatsen bij de Ryptsjerksterpolder want het heeft flink gevroren. Het is wel veel prikkels en kost veel energie om daar heen te rijden (20 minuten) en dan twee rondes te schaatsen. Het ijs kraakt enorm en ik vind het eng, terwijl ik normaal gesproken krakend ijs niet eng vind. Toch doe ik het en ik vind het uiteindelijk heel erg leuk. Ik geniet er echt van dat ik een keer heb geschaatst.

Lorazepam

Ik heb nu drie weken lang Lorazepam gebruikt om te slapen vanwege angsten in mijn hoofd. Geen angstgedachten, maar angstverschijnselen. Mijn hoofd gonst en bonst soms, mijn hersenen lijken heen en weer te schudden en voelen heel rot. Het is zo ontzettend lastig dat ik er niet of slecht van kan slapen.

Als ik rond ga lopen voel ik me duizelig en dronken. Het is precies hetzelfde als in het begin van mijn burnout. Het enige verschil is dat ik toen supergespannen was, en nu is mijn lichaam eigenlijk best wel kalm en ik tril niet meer gelukkig.

Ik ben doodsbang voor Lorazepam, want je mag het maar 1x per drie dagen gebruiken voor slapeloosheid anders raak je verslaafd. Maar ik gebruik het nu al drie weken. Eerst een hele, toen een tijdje een halve, en de laatste dagen een kwart. Nou ja, ik bouw in elk geval af.

Hoe minder ik neem hoe slechter ik slaap. Ik neem twee dagen helemaal niks, want ik wil ook af en toe wel eens even aanvoelen hoe het nou inmiddels met me gaat als ik geen kalmerend middel neem. Het is wel lekker om ontspannen te zijn, maar het is nep-ontspanning natuurlijk en soms moet je weer even voelen hoe het écht gaat.

De nachten zonder Lorazepam zijn wisselend. Ik word vaak onrustig wakker en mijn hoofd doet dan raar. Soms val ik vrij snel weer in slaap en de volgende ochtend heb ik dan een onrustig gevoel omdat ik een rommelige nacht heb gehad. Wat zou ik toch graag weer eens gewoon willen slapen. Slecht slapen is het allerergste wat er bestaat.

Soms slaap ik drie tot vier uur goed en dan word ik wakker en ben ik onmogelijk nog in slaap te krijgen. De angstflitsen vliegen door mijn hoofd, samen met duizenden gedachten. Zelfs met meditaties, ademhalingsoefeningen en dat soort dingen krijg ik mezelf niet kalm en mijn hersenen niet meer stil. Even uit bed gaan helpt niet. Bob Ross aanzetten helpt niet. Thee drinken, anijsmelk, anders gaan liggen, half gaan zitten, kussens omdraaien, woelen, een koude douche, het helpt allemaal geen ruk.

De uren gaan voorbij en ik lig onrustig wakker. Héél af en toe ontspan ik een beetje, maar dan OGENBLIKKELIJK is er weer iets dat mij klaarwakker en nerveus maakt. Een kriebel in de keel, een borrelende buik, naar de WC moeten, een geluid horen, een rare gedachte, ik schrik zonder reden. Wat een klotezooi.

Woedend

Het is zó verschrikkelijk onrustig dat ik langzaam boos word. Soms heb ik een woedeaanval en lig ik te schreeuwen dat ik godverdomme van die burnout af wil en dat ik godverdomme deze klote kutzooi niet meer aankan. Dat ik godverdomme wil slapen. En hoe ik het toch godverdomme weer voor elkaar heb gekregen om OPNIEUW in een zo’n erge terugval terecht te komen?!

Waarom, waarom gaat mijn burnout nooit over? Waarom overkomt mij dit weer? Wanneer kan ik OOIT in mijn leven weer eens normaal en lekker slapen? Ik wil ZO GRAAG SLAPEN, Laat me ALSJEBLIEFT SLAPEN! Huilend lig ik te smeken of ik alsjeblieft weer eens een keertje mag slapen. En dat ik dan overdag gewoon energie heb en mijn kop niet aanvoelt als een klotsend blok beton.

Als ik dan eindelijk na vijf uur wakker liggen weer een piepklein beetje in slaap val, krijg ik een verschrikkelijk enge droom en ontwaak ik nog banger, bozer en uitgeputter dan ik al was.

Het voelt een beetje alsof in bed liggen totaal geen zin heeft. Alsof mijn bed de hel is waarin ik dagelijks moet liggen. En ik moet overdag ook al zo vaak plat liggen. Ik heb dus een liggend leven met een enorm rothoofd dat nooit meer weg lijkt te gaan. WAT EEN KLOTEZOOI.

Nou dan maar weer wél Lorazepam nemen. Ik kan het niet langer volhouden om nog slechte nachten te hebben. Ik heb nog een doosje met 30 stuks gekregen van de huisarts. Ik moet er maar even mee doorgaan en dan om de zoveel tijd even proberen te slapen zonder het te nemen. Wat een opgaaf, wat een ingewikkeld gedoe.

Ik hoop zó dat mijn lichaam weer eens normaal gaat doen. Er is nu alweer een maand voorbij sinds deze terugval begon met een totale instorting en er lijkt weinig verbeterd te zijn. Ik heb gelukkig niet meer de super heftige angstaanvallen waarbij het lijkt alsof er een vuurwerk wordt afgestoken in mijn hoofd. Nee, het is mild. De angsten zijn mild, gelukkig. Maar ze zijn wel nét genoeg om ervoor te zorgen dat ik niet slaap.

Ik herinner me opeens een tijd in de eerste maanden van mijn laatste baan. Ik was toen heel vaak heel erg moe. Doodmoe. Maar als ik dan even op de bank ging liggen viel ik snel en heerlijk in slaap. Ik verlang zo terug naar die tijd. Die tijd dat ik gewoon mijn ogen dicht kon doen en een slaapje kon doen.

Volgende keer

Volgende keer ga ik positief denken.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.