#262: Even positief denken

Oké… dus… bijna kerstmis 2022. Het nieuwe jaar komt er aan. Ik zit midden in een verse terugval. Niet een klein beetje maar echt zodanig dat mijn burnout weer helemaal opnieuw begonnen is. Ik moet echt óveral om huilen (schattige oma’s, kindjes, lieve berichtjes, gevoelige muziekjes, een gans die voorbij vliegt, een muts met een bolletje, noemt u maar) en als ik ga liggen met mijn ogen dicht voel ik mijn kop bonzen.

Op de stoel zitten terwijl mijn kin op mijn vuist rust lukt ook nog wel en in die stand lijk ik ook redelijk te kalmeren. Slapen gaat niet goed (zie blog #261) en ik kan nergens tegen qua TV, internet, kletsen, appen, etc. Dus ja, ik zit weer flink in de penarie.

Er is herstel geweest

Tijd om weer even positief te gaan denken. Ik ben nu ruim zes jaar bezig met mijn burnout. Maarrrrr… de eerste twee jaar tellen niet mee want toen herstelde ik niet vanwege te veel stress die ik nog in mijn leven had. De tweede periode van twee jaar begon het herstel maar wel heel langzaam en ik had nog steeds een paar flinke stressfactoren in mijn leven dus logisch dat het zo langzaam ging.

De derde periode van twee jaar was ik net verhuisd van Haarlem naar Friesland, wat een grote, zware stap was en ik moest mijn hele leven zo’n beetje opnieuw opbouwen. Daarbij moest er een hoop geklust worden aan mijn huis, wat ik bijna allemaal zelf deed (super langzaam) en ik moest allerlei mensen leren kennen, de weg in Friesland leren kennen en helemaal wennen aan het idee dat ik nu een pleuriseind bij mijn vrienden vandaan woon. En er was zelfs nog sprake van enig herstel, ondanks hoe zwaar en prikkelend deze periode was.

Ik heb talloze dingen kunnen doen, zowel lichamelijke arbeid als op de computer, en heb daarbij vele succesjes geboekt. Ik denk steeds dat ik al jaren aan het niksen ben en dat mijn leven leeg en nutteloos is, maar dat is dus niet helemaal waar! Ik doe wel degelijk van alles en ben eigenlijk heel goed bezig met het op de rails zetten van mijn leven.

Ja, ik ben dom geweest en te veel over mijn grenzen heen gegaan, maarrrrrr ik heb wel degelijk energie gehad om al die dingen te kunnen doen. Er is dus energieopbouw geweest, en dat is dus herstel!

Ook heb ik antidepressiva afgebouwd waarna bleek dat ik er niet op achteruit was gegaan. Ook dat is dus vooruitgang!

Herstel en vooruitgang waren dus wel degelijk onderdeel van de afgelopen twee jaar. Ja, ik ben nu wel teruggevallen maar daar heb ik ook van alles van geleerd. De volgende inzichten heb ik gekregen:

Ik heb nu EINDELIJK ingezien dat ik eigenlijk nooit moeheid voel, ook al ben ik wél moe. Als ik bezig ben met dingen dan voel ik de moeheid niet. Dan voelt het allemaal wel oké. Ik kan dus moeheid NIET GEBRUIKEN als indicatie dat ik moet stoppen. Zo’n beetje elke burnout coach en -psycholoog zegt dat je naar je lichaam moet luisteren en moet rusten als je je moe voelt. Maar het kan dus ook zomaar zo zijn dat je dat NIET voelt omdat je gespannen, geactiveerd of enthousiast bent.

Meerdere behandelaars hebben mij uitgelegd dat je “steeds even moet aanvoelen” of iets te veel voor je is of niet. Maar ik kan dat soort dingen niet (of niet goed) aanvoelen. Ik weet pas dat iets te veel is als het te laat is. Ik moet dus andere signalen zoeken waaruit blijkt dat ik te hard ga.

Ik ken de signalen nu

Als ik “aan” sta en steeds maar doorga, dan kan ik dat inmiddels herkennen. Ik doe dan allerlei dingen achter elkaar, zonder tussendoor pauzes te nemen. Bijvoorbeeld: ontbijten – wandelen – post openmaken – vaatwasser legen – iemand bellen. Na elke stap hoort een (mini) pauze te volgen waarbij ik een tijdje NIKS doe en bij voorkeur liggend ga rusten.

Als ik mijzelf er dus op betrap dat ik reeksen van dingen aan het doen ben, ook al zijn het kleine, simpele of leuke dingen die ik “makkelijk aankan”, dan weet ik dat ik NIET GOED bezig ben. Alleen bij het rusten voel ik een beetje aan mijn lichaam dat het misschien wel eens te veel zou kunnen zijn. Rust ik niet, dan voel ik het niet totdat het te laat is.

Het achter elkaar dingen doen kan ook digitaal gebeuren: telkens maar allerlei apps opstarten; WhatsApp, Mail, het nieuws, Instagram, TikTok, bankieren, Weerbericht, Weeralarm, en datzelfde rondje dan nog een keer. Ik ken ook genoeg gezonde mensen die dit vaak doen, maar het IS NIET gezond. Het is een soort compulsieve handeling die je niet goed kan doorbreken.

Een ander signaal is snoepen. Als ik een zak chips leeg eet binnen zeer korte tijd, dan weet ik dat ik niet even aan het genieten ben van een lekker chipje, maar dat ik dan “aan” sta en pauze MOET nemen. Hetzelfde geldt ook voor dropjes of koekjes. Als ik helemaal niet snoep omdat ik dat niet in huis heb gehaald, dan loop ik soms nerveus in de keukenla te zoeken of ik nog hagelslag heb of iets anders dat ik kan opeten. DAT IS OOK EEN SIGNAAL.

Als ik kalm ben dan neem ik gewoon twee koekjes bij de thee. Als ik een heel pak leeg eet dan weet ik dus dat ik te snel aan het gaan ben en meer rust moet nemen.

Tot slot is er nog het signaal van hele verhalen in mezelf vertellen of zelfs hardop. Gesprekken die door mijn hoofd vliegen zonder dat dit stopt. Bijvoorbeeld: ik herinner mij dat ik iets aan het uitleggen was aan een collega, jaren geleden. In mijn hoofd, en soms zelfs hardop, begin ik dat gesprek opnieuw, en ga ik helemaal opnieuw uitleggen wat ik aan het uitleggen was. Zelfs al is de gebeurtenis jaren geleden en is er verder helemaal niemand bij. Ik begrijp niet waarom ik dit doe, maar het is een teken dat ik “hyper” ben, “aan” sta, en niet meer “uit” kan.

Signalen van toen ik nog géén burnout had

Ik heb lang gedacht dat ik in de periode vóór mijn burnout helemaal nooit signalen heb gevoeld en dat de burnout als een redelijk onverwachte klap kwam. Ik heb nu ingezien dat dit niet waar is. Ik kon het vroeger wel enigszins aanvoelen.

Toen ik nog een eigen bedrijf had was ik al vaak moe en viel ik al in slaap als ik even 5 minuten mijn ogen dicht deed, ook al zat ik in een restaurant. Ook heb ik destijds een project geannuleerd omdat ik voelde dat ik zo moe was, en ik heb mijn functie als directeur omgeruild voor een functie als softwareontwikkelaar. Ik voelde dus best wel wat en nam ook maatregelen.

Nadat het bedrijf opgeheven werd had ik een paar maanden geen werk en was ik met een eigen project bezig. Dat voelde vrij en prettig, maar ik merkte dat pauzes niet lekker aanvoelden; ik wilde per sé nerveuzig doorgaan. Ik had destijds al een voorgevoel dat dit niet erg gezond kon zijn, maar heb toen helaas geen actie ondernomen.

Toen ik vervolgens een nieuwe baan aannam in Utrecht (zie blog #002) voelde ik meteen al dat ik te lang in de file stond en onderweg was en daardoor niet genoeg tot rust kon komen. Ik was vrij snel uitgeput en dat voelde ik óók. Ik heb toen eenmalig een psycholoog gesproken, een teken dat ik dus wel actie heb ondernomen. Dat was niet genoeg, maar op zijn minst heb ik dus wèl iets gemerkt en iets gedaan.

Conclusie

Mijn lichaam kán dus echt herstellen en ik kan dus écht wel bepaalde signalen herkennen waaruit blijkt dat ik te hard ga en weer even een stapje terug moet doen. Ik dacht dat beide niet mogelijk waren, en ik ben heel erg blij dat ik deze inzichten nu heb gekregen.

En er is dus afgelopen jaren écht wel energieopbouw geweest, alleen ik heb alle energie weer te snel opgebruikt en geen reserves opgebouwd. Maar de opbouw was er dus wel degelijk en dat is mooi.

Hiermee kan ik het nieuwe jaar dus positief in gaan, en verder gaan met mijn herstel.

Volgende keer

Volgende keer nog meer positieve gedachten.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.