#263: Even nóg meer positief denken

Ik zit in de auto en rijd een rondje. In de namiddag rijd ik vaak even naar de dijk voor een wandelingetje, maar dit keer blijf ik in de auto zitten en rij ik door. Gewoon, nergens heen. Zonder doel. Dit doe ik wel vaker, gewoon om ook zo nu en dan eens even uit mijn huis te zijn.

Het is kersttijd. Overal branden lichtjes. Hier en daar zie ik wat huisjes te koop staan. Allemaal met een sticker “verkocht” over het bord heen. Nog geen vijftien jaar geleden stonden de Friese dorpen half leeg, nu is er bijna geen huis meer te krijgen. Ook dichtgetimmerde huizen zie je nauwelijks meer, alleen nog hier en daar een half ingestorte boerderij.

Verhuizing

Ruim twee jaar geleden kocht ik mijn huis in Friesland voor €105.000, nèt op tijd. Toen ik het kocht stonden er in de buurt ook nog twee krotten te koop, beide voor €80.000,- Ook deze worden inmiddels opgeknapt.

Terwijl ik autorijd en nadenk over de huisjes die te koop zijn, herinner ik me opeens mijn verhuizing. Ik zat destijds midden in mijn burnout en moest iets verzinnen omdat ik mijn huis in Haarlem niet meer kon betalen. Als je constant uitgeput bent en niet kan nadenken is het vrij lastig om te verhuizen. Maar het is me gelukt.

Ik weet nog dat ik het huis al had gekocht maar de sleutel nog niet had. Ik keek elke dag meerdere keren naar de foto’s van het huis en dacht na over klussen en probeerde te wennen aan het idee dat ik daar zou gaan wonen. Maar ik kon niet langer wachten en reed op een dag naar Friesland om het huis nóg een keer in het echt te bekijken. Ik had geen sleutel, maar ik wilde zó graag nog eens zien hoe het ook alweer was.

Dus… met mijn half gare burnouthoofd reed ik een uur en veertig minuten naar mijn eigen nieuwe huis. Ik kwam vol verwachting aanrijden. En ik reed tegen een teleurstelling aan.

Het was veel kleiner dan ik dacht, terwijl ik het toch écht had bezichtigd. Maar door mijn slechte geheugen had ik bijna niets onthouden van wat ik had gezien. Het viel tegen. De verf bladderde af, het onkruid stond kniehoog. Ik gluurde door het raam naar binnen. Het stond leeg. Alles zag er grauw en uitgewoond uit. En klein… jeetje wat klein. Super lage plafonds. En ik kon de sigaretten zelfs aan de buitenkant ruiken.

Ik keek even kort rond of er misschien buren thuis waren. Niemand. Ook geen auto’s voor de deuren. Ik kon niet eens even een praatje maken. Wat deed ik hier? Wat een eenzame leegte. Wat een vies, honderd jaar oud, verlept huis. En daar stond ik dan, met mijn neus tegen het raam omdat ik geen sleutel had. Ik voelde me leeg, doodmoe en eenzaam. “Moet ik hier straks gaan wonen?”

“Dit is het huis dat ik heb gekocht,” dacht ik. “het huis dat ik heb gekocht omdat ik nu al zo lang een burnout heb dat ik mijn échte eigen huis niet meer kan betalen”. Gevoelens van weemoed en spijt overvielen me. Ik stond daar maar en wist niet wat ik moest doen. Pfoeh! Dan maar in de auto springen en met een droevig gevoel terugrijden naar Haarlem.

Twee jaar later

Het is nu ruim twee jaar later. Terwijl de bovenstaande herinneringen in mij opkomen zit ik nog steeds in mijn auto en rij ik langs Friese huisjes. Ik moet opeens erg huilen. Voor het eerst huil ik mijn verhuizing eruit. Ik huil om het lege, teleurgestelde gevoel van toen ik voor het raam stond van dat oude huis dat ik gekocht had.

Ik huil omdat ik weg moest uit mijn huis in Haarlem omdat ik in de bijstand terecht zou komen. Ik vond het gelukkig niet erg om Haarlem te moeten verlaten; ik had er zelfs zin in. Haarlem was lawaaiig en ik kon er slecht slapen. Ik wilde écht graag op het rustige platte land wonen, waar je alleen vogeltjes hoort en de kerkklok.

En ik had er ook écht wel zin in. Maar dat éne moment voor het raam… Dat éne moment waarin ik me realiseerde hoe bizar mijn leven zich aan het ontwikkelen was, simpelweg doordat ik in een burnout zat. Ik was alles kwijt; mijn baan, al mijn spaargeld en mijn nieuwe vriendin. En ik stond opeens voor het raam van een klein, oud huisje dat mijn thuis zou moeten worden. Dat éne moment had ik er écht even geen zin in.

Opnieuw begin ik te huilen. Ik rijd naar huis en ga mijn blogs teruglezen die over de verhuizing gaan. Het plannen maken, het verkopen van mijn huis, de twijfels. De verhuizing en het vele wennen en klussen daarna. Hoe zwaar het was en hoe ik mijn weg moest vinden. Ik huil en ik huil en ik huil.

Het komt goed

Maar ik ben onder de indruk. Het is ongelooflijk wat ik allemaal gedaan heb en wat ik allemaal bereikt heb de afgelopen twee jaar. Het huis is nu mijn thuis geworden. Het is mooi opgeknapt. Ik heb een nieuwe keuken, nieuwe badkamer, alles is geschilderd, ik heb zonnepanelen, en mooie schuifdeuren in de kamer. Ik heb een kantoortje en twee toiletten. Het is de pracht, het is fantastisch. En dat heb ik allemaal zelf geregeld (door iemand anders laten doen) of zelf gedaan, terwijl ik maar zeer weinig energie had en niet zo veel kon. Zelfs de sigarettengeur is nu helemaal verdwenen.

Terwijl ik deze blogpost aan het typen ben lopen de buren voorbij met hun kinderen. Ze zwaaien allemaal naar me. Ik zwaai terug van achter mijn laptop. Ik heb aan alle kanten van mijn huis leuke buren. Ik ben hier thuis en iedereen is lief. Een rijtje kerstkaarten staat op mijn schouw. De bel gaat en ik krijg twee pakketjes met kerstgeschenken van lieve vrienden uit het verre westen. Ik ben omringd door liefde.

Alles is goedgekomen met mijn verhuizing. Alles is goedgekomen met het lieve kleine huisje. En met mijzelf en mijn burnout komt het ook goed. Ik weet het zeker.

Volgende keer

Volgende keer: nóg weer meer positief denken.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.