#288: Nog steeds niet “AAN” na een week slecht slapen

De lente (2023) komt er aan. Heel af en toe komt er een zonnetje tussen de wind en regen door. De zonnepanelen staan dan te snorren en ik kan zowaar gratis mijn auto helemaal opladen en ook nog de wasdroger laten draaien.

Ik krijg opeens keelpijn en hoofdpijn. Dit houdt een paar dagen aan, maar het is gelukkig mild. Daarna begin ik te hoesten als een roestig schaap. Het hoesten wordt steeds erger en gaat dag en nacht door. Ik hoest slijm op. In de nachten is het erger dan overdag. Ik gooi er dagelijks extra multivitaminen tegenaan, drink de hele dag thee en soepjes. Bananen er tussendoor en yoghurtjes met cruesli.

Griep

In de nachten slaap ik niet meer. Mijn kop doet steeds meer pijn van het hoesten en ik krijg ook overal spierpijn rondom mijn borst van de hoestreflexen. Enkele nachten achter elkaar wordt ik kletsnat wakker, zodanig dat ik een uur uit bed moet blijven om te wachten tot mijn bed weer een beetje is opgedroogd.

Soms krijg ik zó’n enorme kriebel linksachter in mijn keel dat het voelt alsof er een mes in steekt. Ik moet dan nóg harder hoesten en mijn keel schrapen. Ik ben bang dat mijn hoofd er straks afvalt als ik nog harder hoest.

Dit alles klinkt natuurlijk als iemand die super zielig loopt te doen over hoe erg zijn mannengriepje is, en dat is het ook. Toch vertel ik het omdat er ook een link te maken valt met de burnout, die al een tijdje best wel de goede kant op ging.

Ik heb al eens vaker gehoord, gelezen én ervaren dat mensen die in een chronische stress-stand staan niet zo gauw ziek worden. Griepjes en verkoudheden gaan aan ze voorbij. Dat klinkt logisch want als het lichaam in de stress-stand staat dan is het in wezen geoptimaliseerd voor overleving. Het ziek zijn slaat pas toe zodra de stress stopt en men tot rust komt. Het is het herkenbare “ik wordt altijd ziek tijdens vakantie maar niet als ik door blijf werken” dat veel mensen ervaren.

Het klinkt alsof je een soort supermens wordt en niet meer ziek kan worden. Zo is het ook een beetje, maar deze overlevingsstand kost natuurlijk enorm veel energie en die kan het lichaam niet leveren. Deze “survival mode” is bedoeld voor kortdurende momenten waarin het lichaam in gevaar is. Sta je langdurig in deze stand, dan ga je dus langzaam kapot als je niet zorgt dat de stress verdwijnt en het lichaam weer normaal kan doen.

Je ziet ook vaak dat mensen die nét tegen overspanning aanlopen of op de grens leven tussen vaak moe zijn, uitgeput zijn, of gespannen zijn, veel vaker ziek worden. Om de haverklap een griepje of een verkoudheid. Om de haverklap een ziekmelding voor één of twee dagen. Daarna gaat het wel weer. De energie en weerstand zijn al lang op en de overlevingsstand springt steeds weer aan en uit.

Aan staan of uit staan

Ik zelf stond langdurig in de “altijd aan staan” stand. De stand waarin je 24 uur per dag licht gespannen bent, niet kan ontspannen of uitrusten en een kort lontje hebt. Deze “AAN stand” is bij mij nou juist net een aantal weken geleden “UIT” gegaan (zie blog #281.)

Dankzij de OR-methode boekte ik flinke vooruitgang. Spanning ging weg, ik voelde moeheid weer, ik was vaker kalm, sliep beter, etc. Ik ging weer “UIT” en daar was ik heel blij mee. Ik voelde me erg moe, slap en uitgeput, maar dat is vele malen beter dan altijd gespannen zijn, altijd nerveus zijn, en geen rust kunnen vinden.

Toen mijn griep erin begon te hakken sprak ik mijn buurvrouw en die zei:“dat komt vast doordat het beter met je gaat”. Ik moest aanvankelijk lachen, maar volgens mij heeft ze gelijk. Mijn lichaam is weer uit de overlevingsstand gegaan en voor het eerst sinds jaren zit ik nu in de overgangsfase waarin ik op het randje zit tussen griepjes en moe zijn.

Ik zie het griepje dus maar als een troost en als een goed teken: mijn lichaam gaat weer normaal doen zoals het bij alle andere mensen ook werkt.

Ja, ik ben uitgeput en doodmoe, en dus ontvankelijk voor griep en verkoudheden. Maar dat komt doordat ik EINDELIJK weer eens kalm ben, mijn lichaam gewoon lekker moe kan zijn, en niet meer in de permanente overlevingsstand staat.

Na tien dagen beginnen de griepverschijnselen eindelijk wat af te zakken. Ik ben door een hel gegaan, vooral om dat ik heel slecht sliep. Ik ben nu uitgeputter dan ooit, maar toch ben ik tevreden. Mijn stress-stand is niet weer “AAN” gegaan door de slechte nachten, en ook dát is heel mooi; mijn lichaam kan dus deze slechte omstandigheden overleven zonder opnieuw in de overspannen stand te gaan staan.

Als je eindelijk uit de overspanning komt ben je natuurlijk heel bang om weer terug te gaan naar de “AAN” stand. Elke belasting of spannende situatie kan meteen weer leiden tot de chronische stress-stand van het lichaam. Slecht slapen is daar een belangrijke factor in. Een paar slechte nachten kunnen er voor zorgen dat je weer terugvalt.

Maar dat is gelukkig niet gebeurd, en dat is voor mij een teken dat ik nog steeds op de goede weg ben.

Volgende keer

Volgende keer: een jaar lang zonder antidepressiva.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.