#305: Misschien heb ik dan toch géén burnout?

Begin december 2023, ik ben in een terugval terecht gekomen. Niet alleen heb ik corona of griep en voel ik me totaal miserabel, maar ik ben daarbij weer helemaal ingestort en ik kan niks meer. Alleen maar huilen en kapot zijn. En ik heb flinke lage rugpijn. Ondanks de enorme vooruitgang van het afgelopen jaar ben ik nu opnieuw een wrak.

Als je een burnout krijgt dan lees je de verhalen van mensen die zes tot twaalf maanden nodig hebben om weer te herstellen. Ik ben nu zeven jaar verder en nog steeds niet succesvol hersteld. Hierdoor ga je uiteraard voortdurend twijfelen aan jezelf. Ik zal toch wel iets fout doen? Waarom werken alle tips en trucs bij mij niet? Waarom werken alle therapieën en behandelingen niet? Waarom kan ik niet gewoon een beetje rustig aan doen en vervolgens een omhoog gaande lijn zien om daarna weer fijn terug te keren in het leven?

Ik las laatst een reactie van iemand op Instagram die zei:“als je 7 jaar in een burn out zit, geef je jezelf al 7 jaar niet het juiste“. Degene die dat zei was zo’n verschrikkelijke influencer die wonderdrankjes verkoopt als oplossing voor burnout, maar toch was het pijnlijk om te horen. Het geeft me een schuldgevoel. Ligt het dus allemaal aan mezelf? Er zijn toch ook externe factoren geweest die mijn herstel hinderden? Ik doe toch zo mijn best? Of heb ik misschien helemaal geen burnout?

Wat heb ik nou toch?

Het kan ook iets anders zijn. Ik kan wel een ziekte hebben. Maar bij elk onderzoek komt er niets uit. Naar welke arts ik ook ga, “alles is perfect, alles is prima, u heeft niks, het zal wel psychosomatisch zijn”. Ik heb geen CVS, geen ME, geen PEM, geen fibromyalgie, ik heb geen fuck.

Een burnout is volgens mij sowieso een uitputtingssyndroom en helemaal niet psychosomatisch. Ik heb écht geen burnout omdat ik alleen maar dénk dat ik een burnout heb, of “omdat ik niet lekker in mijn vel zit”, of omdat ik me te veel bezig houd met mijn klachten. Ik heb de klachten al lang geleden aanvaard en denk er helemaal niet zo vaak over na. Dat is nou juist het probleem volgens mij: ik negeer mijn klachten juist veel te veel en ga steeds té ver door.

Ik denk steeds “jeetje wat een rothoofd” en dan ga ik door met computeren. Ik denk steeds “jeetje wat ben ik moe” en dan vlieg ik weer naar de Albert Heijn en ga ik bij de buren staan kletsen en daarna TV kijken terwijl ik NUL ENERGIE heb.

Psychologen komen bovendien niet meer tot een diagnose bij mij. Want ja, ik heb niks. Ik heb geen persoonlijkheidsproblematiek, geen stoornissen. Al mijn trauma’s zijn verwerkt. Ik heb geen stress meer. Ik heb geen problemen in het leven. Ik heb geen AD(H)D, ik heb geen ASS. Ik heb geen PTSS. Ik heb geen fuck. Dus het moet wel iets anders zijn.

Nadat ik ingestort in bed ben gaan liggen word ik de volgende ochtend wakker en merk ik dat mijn rugpijn verdwenen is. Gelukkig maar. Dat duurt meestal meer dan een week maar nu is het al weer weg. Mijn kop is een ramp, ik ben super duizelig, uitgeput en ik kan nauwelijks lopen want mijn hele lichaam is zo, zo slap.

Ik moet een paar keer huilen. Ik heb één taak vandaag: boodschappen regelen want ik heb niks in huis. Omdat mijn rug wel prima voelt ga ik in de auto zitten en rij ik naar de Albert Heijn, zeven minuten verderop. In de winkel merk ik dat alles wazig is. Normaal heb ik een leesbril en op afstand is alles gewoon scherp. Nu is het met mijn leesbril opeens wazig en op afstand is óók alles wazig. Ik vind het een beetje eng.

Vlug pak ik al mijn boodschappen en loop ik naar de kassa. Ik sta mijn spullen te zelfscannen, en krijg opeens zeer scherpe steken in mijn darmen en aandrang om naar de WC te gaan. Kak, dit kan niet, ik sta in de Albert Heijn. Binnen enkele seconden neemt de druk zo ernstig toe dat ik bijna in mijn broek poep. Ik kijk rond en ik zie twee meisjes die bij de kassa werken. Ik ga maar even vragen of ik naar de WC mag, denk ik.

Op dat moment krijg ik óók weer keiharde steken in mijn onderrug. Het schiet er weer keihard in. Ik sta “auw auw auw!” te roepen terwijl ik probeer te pinnen. Sommige klanten kijken naar mij en de meisjes komen naar me toe en vragen of ik hulp nodig heb. Één van hen brengt me naar de WC maar ik kan bijna niet lopen van de rugpijn. Ik verga. Op de WC kan ik bijna niet zitten want dat doet ontzettend veel pijn.

Wat een misère. Ik zit in een Albert Heijn te poepen en te schreeuwen op de WC omdat mijn rug zo’n pijn doet. Gelukkig is er geen ander personeel aanwezig bij de toiletten. Als iemand me hoort dan ben ik vanaf nu die “rare ouwe vent met die groene jas die zat te schreeuwen op de WC”. Ik weet het, ik heb ook jaren bij de AH gewerkt en je komt de gekste idioten tegen. Ik strompel terug naar de kassa, flikker mijn tassen in de auto en rij naar huis.

Onderweg zit ik hard te schreeuwen en te huilen omdat mijn rugpijn ondraaglijk is geworden. Ik kan het niet meer. Ik wil dit niet meer. Waarom ben ik altijd ziek? Waarom moet ik altijd lijden? Waarom word ik nou nooit eens beter? Wat een klotezooi. Hoe kan je nou ooit verwachten dat ik de moed er maar weer in kan houden? Ik ben al zeven jaar bezig met de moed er in houden. Ik dreig het op te geven.

Flauw vallen

Ik zit thuis op de bank bij te komen. De rugpijn zakt wat af. Opeens krijg ik een super wollig gevoel van zwarte vlekken en kussentjes dat zich van achter in mijn nek verplaatst naar mijn hoofd, naar mijn voorhoofd. Ik ga flauw vallen. Het voelt alsof ik dood ga. Godverdomme wat nu weer? Als ik weer bijkom (ik gok 4 seconden later) liggen mijn handen op mijn telefoon en heb ik per ongeluk iemand gebeld. Ik klik het gesprek weg en bel mijn buurvrouw. Mijn beide armen en handen tintelen.

De buren komen aangerend. Ik kan niet meer stoppen met huilen en vertel ze het verhaal. Ik zit in een terugval en ik ben kapot. Mijn rug ontploft bijna en ik ben flauw gevallen. Ik ben zo bang. Ik wil niet meer ziek zijn. Ik wil dat dit nou eens een keer ophoudt. Waarom houdt het nooit eens op?

Ik besluit om de doktersdienst te bellen. Het is zondag dus mijn gewone huisarts is er niet. De buren gaan weer naar huis want ik ben gerustgesteld. De doktersdienst stuurt mij naar het ziekenhuis. Als je lage rugpijn hebt en je valt flauw, dan kan dit wijzen op iets ernstigs.

Zie je wel? Ik heb iets ernstigs. Ik heb helemaal geen burnout. Ik heb een aandoening, een ziekte. Nu komt de waarheid naar boven! Nu kan ik eindelijk een behandeling krijgen! Ik heb geen burnout! Ik ben bijna blij om dit te horen alhoewel het ook wel eng klinkt. Eindelijk kunnen we nu vinden wat het is! Eindelijk kan ik nu weer beter worden!

Twee uur later brengt de buurvrouw mij naar mijn afspraak het ziekenhuis. Ik ben duizelig, slap, uitgeput en naar de klote. De arts concludeert dat ik niks heb. Bloeddruk is perfect, hart is perfect, zuurstof is perfect, temperatuur is perfect. Alles is altijd perfect, zoals altijd bij mij alles is. Mijn rugpijn is wat afgezakt en dat is een teken dat er dus niets ernstigs aan de hand is. Het flauwvallen kwam door de uitputting en de paniek in de Albert Heijn en de ernstige rugpijn in de auto.

Okee, dus ik heb tóch een burnout. Klotezooi. Ik ga maar weer eens op de bank liggen huilen, eerst afwachten tot mijn griep / corona voorbij is en dan maar weer verder met de volgende stap.

Volgende keer

Volgende keer krabbel ik weer op.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.