#310: Een pieptoon in mijn hoofd en opnieuw een terugval

Sinds twee weken heb ik een eeuwige pieptoon in mijn hoofd. Het klinkt als oorsuizen maar dan niet in mijn oren maar middenin mijn hoofd. Ik hoor hem het hardst als ik in bed lig en wil gaan slapen. Maar ik slaap er gelukkig wel doorheen.

Ik ben nog steeds aan het herstellen van mijn terugval die ongeveer tien weken geleden begon. Een hoop zaken zijn gelukkig weer hersteld maar ik merk dat ik dood- en doodmoe ben. Elke ochtend spendeer ik twee uurtjes op de computer. Mijn hobby’s zijn apps en games maken en YouTube video’s. Maar aan YouTube heb ik al drie maanden niets gedaan; ik heb het laten rusten omdat het nogal veel werk is en ook nogal prikkelend. Ik heb daarvan dus een pauze genomen.

Belasting

Op de computer maak ik een spelletje; het is een soort Candy Crush. Ik ben er rustig mee bezig. Het hoeft niet af, het staat niet in de App Store, niemand weet het (en dus ook niemand vraagt er naar) en ik heb geen deadlines. Gewoon alsof ik met een legodoos aan het spelen ben. Het gaat lekker en ik heb er heel veel plezier in om het te maken. Het is net als puzzelen.

Ik denk dat ik dit eigenlijk niet moet doen, dat het misschien te veel prikkeling is. Maar ik merk niet zo veel aan mijn lichaam. Ik krijg niet echt klachten -afgezien van mijn pieptoon- en heb er veel plezier in. Zo nu en dan heb ik geen zin meer en dan stop ik weer. Ik schrijf dan kort wat aan mijn blog of andere artikelen. Het voelt goed, maar misschien kan ik het beter niet doen. Ik probeer steeds dit soort dingen te doen om een beetje te “reïntegreren” en ik ben het niksdoen ook wel zat natuurlijk.

Het computerwerk geeft dus een soort dubbel gevoel; ik wil zó graag weer iets kunnen, en computeren is ook zó leuk om te doen, maar misschien doe ik weer te veel alhoewel ik dat niet aanvoel. Zou de pieptoon betekenen dat ik niet zo veel moet computeren?

Het Japanse mes

Als kadootje krijg ik van een vriend een Japans keukenmes. Hij weet dat ik van Aziatisch koken houd en ik was onlangs jarig. Het mes is werkelijk fantastisch en zelfs de lastigste dingen zijn te snijden alsof het niks is.

Maar opeens krijg ik een beetje angst van dit mes. Het voelt niet zo prettig. Het is zó scherp dat ik op mijn tenen moet lopen als ik het in mijn handen heb. Ik durf het niet zo goed uit de lade te pakken en moet echt heel erg geconcentreerd snijden. Bij het minste of geringste zit het muurvast in mijn bamboe snijplank. Één keer laat ik het vallen en sprint ik weg zodat het in elk geval niet op mijn voet of tegen mijn been valt.

Mijn pieptoon wordt ondertussen niet meer of minder. Als ik stil zit is het een rotgeluid. Ik hoop dat het nog weg gaat. Misschien komt het doordat ik moe ben? Als ik naar bed ga is het echt super irritant aanwezig. Maar er is óók nog iets anders aanwezig.

Mijn hoofd gaat namelijk steeds raarder aanvoelen. Het is geen duizeligheid of hoofdpijn, maar een gevoel alsof er een blok beton in zit. Ik wil steeds huilen maar dat lukt niet. Als het soms wél lukt om te huilen dan voelt het meteen een beetje beter en is het betonblok eventjes weg. Het is denk ik een stress- / spanningsbetonblok, maar ik heb niet echt stress of spanning. Mijn leven is nou juist uiterst relaxt de laatste tijd.

Het moet dus wel komen van het computeren, iets anders is kan ik niet bedenken. Dat rothoofd begint langzaam verder te groeien en is er uiteindelijk de hele dag. Een rothoofd met een pieptoon is nu wat ik voortdurend moet ondergaan. Zou ik dan toch te veel doen?

Tot rust komen

Als ik even ga fietsen ben ik daarna totaal uitgeput. Ik ga dan rustig op mijn stoel zitten met een theetje, doe mijn ogen dicht en langzaam val ik bijna in slaap. Dat knapt aardig op en mijn hoofd is dan een tijdje normaal. De pieptoon is er nog, maar het betonblok is dan even weg.

Ik besluit om maar te stoppen met computeren. Ik ga weer niks doen, wat lezen, wandelen en fietsen, en voor de rest maar voor me uit staren op de bank. Ik wil niet dat mijn terugval nogmaals terugvalt. Ook ga ik de OR-methode weer doen waarbij ik elke twee uur ga liggen met mijn ogen dicht. Dan maar weer even een leeg leven, dan maar weer even totale verveling waarbij ik niks doe.

Na enkele dagen begint het wat te lukken om tot rust te komen. Ik ga koken en pak het Japanse mes om een uitje te gaan snijden. Maar ik ben zó moe dat ik niet de concentratie kan opbrengen of op kan letten. Ik snij in mijn vinger en dan breekt de hel los.

Ik pak een grote keukenrol om het bloeden te stoppen, maar het bloedt zó hard dat de hele keukentafel én de hele keukenrol onder het bloed komt te zitten. Ik schreeuw het uit van de pijn en voel dat ik bijna flauw ga vallen. Gelukkig slaag ik er in om keukenrol halfslachtig aan te brengen en met mijn andere hand de wond dicht te houden. Ik ren naar de buurvrouw, die verpleegkundige is, en zij verbindt de wond.

En dan moet ik opeens huilen, huilen, zoveel huilen. Ik ben weer thuis en kan alleen nog maar huilen. Niet om die vinger, dat komt wel goed. Ik merk nu pas dat ik totaal kapot en moe ben. Mijn betonblokhoofd is weer maximaal en mijn oorpiep ook. Ik ben uitgeput.

Terugval

Vanaf dat moment is de terugval weer compleet. Ik kan niet meer slapen want mijn kop blijft maar bonken in bed. Ik blijf maar veel huilen en kom niet tot rust. Ik kan niet meer tegen geluiden, telefoontjes, appjes. Ik ben prikkelbaar en snel boos om van alles en niets.

Twee nachten achter elkaar neem ik 1 mg Lorazepam om te kunnen slapen. Ik heb al tien maanden geen enkele medicatie gebruikt maar het moet dan maar weer even. Mijn hoofd en lichaam voelen zich weer precies als zeven jaar geleden, toen mijn burnout begon. Ik ben weer een wrak geworden. Een huilend wrak met een betonnen hoofd en een verband om zijn vinger.

Ik lees even terug op mijn blog. Precies een jaar geleden had ik ongeveer dezelfde terugval. Het enige verschil is dat ik nu niet gespannen ben. Ik ben zelfs behoorlijk relaxed en afgezien van mijn hoofd is mijn lichaam best wel kalm. Nou, dat is in elk geval mooi.

Ik ga het mes even weer terugstoppen in de verpakking. Ik ga nu ook minstens zes maanden stoppen met computeren, ook al is het mijn lust en mijn leven. Dan maar een andere hobby zoeken. Ik ga maar weer niks doen, hopen dat de lente er snel aan komt. Dit is nu de zoveelste terugval. Ik blijf maar uitgeput en dan krijg je dit soort fratsen. Wanneer komt er eens herstel? Het moet nou toch echt eens afgelopen zijn met die kloteburnout.

Ik ga eerst vier weken totaal niets doen met maximale inzet van de OR-methode. ‘s Ochtends 20 minuten fietsen en ‘s middags 20 minuten wandelen en dan voor de rest dommelen en niksen. Als er in vier weken geen duidelijk merkbare verbetering is dan ga ik maar weer eens naar de huisarts.

Volgende keer

Volgende keer zie ik in dat ik niet het juiste gedrag vertoon.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.