#312: Dit is het begin van het einde

Nadat ik in mijn vinger heb gesneden (zie blog #310) doe ik een paar dagen rustig aan maar nog niet rustig genoeg. Ik voel me wat nerveus en kan niet écht helemaal lekker sloom of slap worden. Ik heb hierdoor wat rommelige nachten waarin ik slecht slaap. Het zijn koude nachten want het is nog maar net februari.

Op een ochtend sta ik op, ga douchen en merk dat ik me heel raar voel. Alsof het niet meer gaat. Ik sta rechtop maar het lijkt alsof ik omval. Ik ben niet echt duizelig maar mijn hoofd doet raar. Wat een vreemd hoofd, ik ben benieuwd of dat hoofd ooit nog normaal gaat doen.

Als ik door de woonkamer naar de keuken loop voor het ontbijt wordt mijn hoofd nog raarder. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Het is niet flauwvallen, het is niet duizelig, er zijn geen vlekken voor mijn ogen. Het is niet dronken maar het lijkt er wel op. Het lijkt alsof ik omval maar tegelijkertijd gewoon rechtop blijf staan. Er bonkt geen hartslag in maar het is ook niet stil. Wat een ongelooflijk bizar hoofd heb ik. Het is alsof de wereld anders beweegt terwijl mijn evenwicht prima werkt. Ik weet niet of ik me vast moet houden, moet gaan zitten of het gewoon negeren. Ja, ik ga denk ik wel omvallen. Nee, toch niet. Ik voel me net zo’n kreeft die op zijn rug in een bak ijs op de markt ligt en nog wel beweegt maar verder niet weet waar hij aan toe is.

Steken

Dan krijg ik keiharde steken midden in mijn borst, vijf keer achter elkaar. Ik probeer nog te denken “ach, dat zal wel een angstaanval zijn” maar ik bel de huisarts en kies 1 voor spoedgevallen. Ik mag meteen komen hoewel ze aan de koffie zitten. De huisarts zit om de hoek dus ik loop er heen. Zou ik dood gaan? Is dit het begin van het einde?

Terwijl ik alleen maar kan huilen wordt er van alles onderzocht en een hartfilmpje gemaakt. Maar alles is in orde. De steken op mijn borst komen niet terug. Het waren er vijf en het was geen hartaanval. Zintuigen en reflexen zijn allemaal goed. Het zal mijn burnout wel weer zijn. Dat is toch elke keer weer de beste geruststelling: als je heel veel aan het huilen bent dan kan je ervan uit gaan dat het geen ziekte is maar uitputting, overspanning of burnout.

Terug thuis besluit ik om helemaal niks meer te doen. Ik ga alleen nog op mijn stoel of bank zitten. Geen radio, geen TV, geen telefoon, geen internet. De gebruikelijke maatregelen, maar dan ditmaal zonder te sjoemelen. Misschien soms een beetje in een makkelijk boek lezen. Elke 2 uur ga ik liggen met mijn ogen dicht volgens de OR-methode. Vijf keer per dag. En ondertussen maar huilen, huilen, huilen terwijl ik niks te huilen heb. Ik heb geen verdriet of andere emoties; ik zal wel uitgeput of overprikkeld zijn of allebei. Dat krijg je als je geen remmen hebt en jezelf geen rust geeft.

Maatregelen

Ik zet mijn computer, die boven staat, vanaf nu uit. Die gaat niet meer aan voor minstens zes maanden. Ik leg mijn iPad er naast. Uit. Die gaat ook niet meer aan voor minstens zes maanden. Ik heb er een hekel aan om op mijn telefoon te internetten, dus die mag aan blijven. TikTok had ik al verwijderd en Instagram gaat nu ook van mijn telefoon af.

Dit is het begin van het einde. Het einde van mijn burnout. Ik ga nu herstellen, en ik ga net zolang door met herstellen totdat ik hersteld ben. Ik ga dus niet steeds roepen: “ach, ik voel me wel okee dus ik kan wel even…” en dan iets belastends doen. Ik stop met liegen tegen mezelf (zie blog #311). Ik ga stoppen en ik blijf gestopt. Maanden lang, net zolang tot ik échte energie heb, niet meer steeds “aan” sta en langdurig goed geslapen heb.

Ik ga géén activiteiten “opbouwen”. Er wordt niets opgebouwd zolang ik nog doodmoe of onrustig ben. Ik ga niets ondernemen zolang ik geen reserves heb. Het enige dat ik ga opbouwen zijn energiereserves. Vanwege mijn enthousiasme over mijn hobby’s en het feit dat ik wel duizend-en-één ideeën heb voor leuke dingen die ik wil doen sta ik nooit genoeg op de rem. Ik heb geen rem, dat is het probleem. Dus ik ga nu remmen, ook al heb ik geen zin om te remmen en ook al heb ik überhaupt geen remmen. Mijn terugvallen zijn elke keer weer totaal niet verassend. Élke keer weer belast ik mezelf te vroeg, te vaak, te snel en te veel. Ik maak mijn energie op terwijl de batterij nog in het rood staat. Dat gaan we niet meer doen.

Computerwerk is vanaf nu verboden. Tuurlijk, eens in de maand even kijken of mijn financiën nog een beetje kloppen is prima, even wat blogposts op Instagram vooruit plannen oké, maar daarna: computer uit, deur dicht, en niet meer op mijn zolderkamer komen. Youtube video’s maken is nu formeel afgeschaft. Ik zet op mijn kanaal een mededeling dat ik voor onbepaalde tijd geen video’s meer zal maken. Ook op mijn TikTok profiel zet ik die mededeling. Mijn telefoon is vanaf nu niet meer welkom in de slaapkamer. Dit elektronische vriendje moet nu oprotten. Als ik naar bed ga blijft hij in de woonkamer.

Ik hoef niet te werken. Ik hoef niet te werken aan werk. Reïntegreren is dood. Reïntegreren is voor gezonde mensen, maar niet voor mij. Ik ga in retraite en kom pas terug als ik écht duurzaam hersteld ben. Iets soortgelijks heb ik eerder ook al eens geschreven, maar nu is het voor het echie. Het moet. HET MOET.

Geen fucking smoesjes meer. “Weer eens wat gaan doen” kan pas gebeuren als de batterij minstens voor de helft vol zit, er wekenlang goed geslapen is en er een duidelijk reïntegratieplan is met strenge regels. Gewoon maar wat proberen heeft mij nooit geholpen. Ik denk dat ik zelfs een coach of begeleider nodig zal hebben die mij in de gaten houdt en me vooral tegenhoudt.

Ik kan namelijk extreem snel werken. Als ik op mijn computer alleen maar even iets bestel online dan ben ik tegelijk mailtjes aan het lezen, de browser staat open, ik ruim bestanden op, maak een backup, etc. Deze ultra turbo stand moet ik afleren maar dat komt later nog wel eens. Eerst maar eens helemaal niks doen.

Dit is namelijk het begin van het einde. Het einde van mijn lijdensweg waarin ik elke zoveel maanden weer terugval. Ik ga nu duurzaam energie opbouwen. Ik ga duurzaam van mijn onrust af. Ik ga nu duurzaam gedrag aanleren waarmee ik duurzaam niet meer terugval. Ik ga duurzaam mijn batterij vullen, tot bovenin het groene.

Niet zo hard zijn

Misschien zal je nu zeggen:“niet zo hard zijn, niet zo veel moeten, wees eens lief voor jezelf”. Nee. Het is nu afgelopen. Ik moet nu met rigoureuze maatregelen komen en die moet ik volhouden. Het “lief” zijn heeft me nog nooit iets opgeleverd. Mezelf toestaan om “heus wel eens” iets belastends te doen heeft alleen maar averechts gewerkt. Ik draai nu al jarenlang op 1% batterij en als ik dan eens 2% heb ga ik meteen weer van alles doen. Dat moet eens afgelopen zijn. Dat kan niet meer. Dat mag niet meer.

Mezelf aanmoedigen om “leuke dingen te doen” heeft me altijd kapot gemaakt. Ik heb té veel leuke ideeën, ik heb een té groot enthousiasme. Ik ga kapot van de dingen die ik het leukst vind en het liefste doe: apps, games en video’s maken. Ik moet nu maar andere dingen verzinnen. Wel jammer want ik vind alle andere dingen die de meeste mensen leuk vinden maar stom.

Dan maar fucking puzzelen, schilderen, breien en andere tuttebollige bejaardendingen. Zoals ik het nu altijd gedaan heb is het niet gelukt. Het is mislukt, mijn herstel is niet geslaagd en ik ga het nu compleet anders doen.

Ik kan nooit aanvoelen of ik moe ben omdat ik altijd onrustig ben. Ik moet nu eerst rustig worden. Ik ga zo ontzettend rustig worden dat ik eindelijk mijn moeheid eens voel. Als ik zin krijg om iets te doen, wat dertig keer per dag gebeurt, dan doe ik niks. Als ik de ene activiteit meteen wil opvolgen met een andere, wat dertig keer per dag gebeurt, dan doe ik het niet. Als ik onrustig ben en mijn telefoon wil pakken, wat dertig keer per dag gebeurt, dan pak ik mijn telefoon niet.

Mijn lichaam staat permanent in een fight-or-flight reactie. Niet ernstig, maar mild. Hierdoor kom ik nooit tot rust. Hierdoor ben ik nooit kalm en wil ik altijd doorgaan. Hierdoor kan ik mijn batterij niet opladen. Als ik heel soms met mijn ogen dicht op de bank ga liggen duurt het twintig tot dertig minuten voordat ik eindelijk rustig ben en dan pas is het lekker. Het kan dus écht. Het kan gewoon! Ik ga zoveel mogelijk resten & digesten.

De OR-methode (van Fleming) beperkt je tot 20 minuten liggen per keer omdat je anders je nachtslaap negatief beïnvloed. Mijn lichaam wordt echter pas rustig en sloom ná 20 minuten liggen dus ik moet langer blijven liggen. Maar we moeten niet vergeten dat de OR-methode niet specifiek voor burnout bedoeld is. Volgens de CSR-methode (van van Zweden) moet je gewoon zo veel mogelijk slapen als je een burnout hebt en heeft overdag slapen helemaal geen gevolgen voor de nachtslaap.

Dus ik ga gewoon veel vaker en langer liggen overdag. Zolang ik niet kalm en rustig ben blijf ik liggen. Zodra ik wel kalmeer ga ik nog 10 minuten door. Dán pas is het rusten geslaagd en kan ik weer wat anders gaan doen. Dit is mijn nieuwe rustmethode. De MVKIHEBWORECSRZG-methode. (Martin Van Kak Ik Heb Een Burnout Waarbij OR En CSR Zijn Gecombineerd).

Het hoofduitgangspunt van mijn methode is: geen gelul meer, geen smoesjes meer, geen uitzonderingen meer, doe het nou gewoon eens. Als ik beter ben ga ik er een boek over schrijven, €25,99 bij bol.com. Maar voor nu:

DIT. IS. HET. BEGIN. VAN. HET. EINDE.

Volgende keer

Volgende keer: waar blijven de long-burnout klinieken in Nederland?

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.