#218: Niets kunnen aanvoelen door antidepressiva- venlafaxine afbouwen (deel 21/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1).

Tijdens mijn hele burnout, die nu al meer dan vijf en een half jaar duurt (zie blog #213), heb ik altijd geworsteld met aanvoelen of iets nou wel of niet goed voor me is. Van psychologen moet je altijd een lijstje gaan bijhouden met de activiteiten die je doet, en dan hoe je je erbij voelt. Zodoende kan je achteraf bekijken welke activiteiten nou te veel voor je waren en welke niet.

Maar ik heb dat nooit gekund. Het ging ALTIJD slecht en van NIETS ging ik me anders voelen. Ik heb dit al meerdere malen beschreven op mijn blog en uitgelegd aan verschillende psychologen. Maar men begreep het niet. Waarom heb ik dit? Waarom werkt het bij mij niet?

Blokkade

Het lijkt wel of er iets is dat voor mij blokkeert dat ik goed kan aanvoelen hoe het met me gaat. Wat is dat toch? Je voelt hem al aankomen: ik verdenk de Venlafaxine.

Doordat ik nu op een zeer lage dosis zit (32 korrels van de 110) begin ik heftiger te reageren op belasting, energieverbruik, prikkels, uitputting, etc. Ik merk nu veel beter wanneer een activiteit uitputtend is, overprikkelend, of allebei. Tijdens het kijken van een film of het kletsen met iemand voel ik na een tijdje dat het te veel voor me is en dan stop ik.

Tijdens lichamelijk werk, zoals klussen, merk ik nu makkelijker wanneer ik moe ben en moet stoppen. Als ik dan uitrust voel ik dat de moeheid ook weer over gaat. Het is nu voor het eerst sinds jaren dat ik dit allemaal beter ga aanvoelen. Ik zou nu eindelijk eens een keer zo’n lijstje voor de psycholoog kunnen maken en er nog wat aan hebben ook.

Nou is het natuurlijk wel erg makkelijk om meteen de Venlafaxine daarvan de schuld te geven, maar iets anders kan ik niet bedenken. Het is bekend dat antidepressiva je een goed gevoel geven, ook al gaat het niet goed met je. Dat is nou precies waarvoor ze gemaakt zijn. Mijn conclusie is misschien zo gek nog niet.

Als ik dit even doortrek naar meer dan 5 jaar geleden, toen ik nog werkte, dan kom ik uiteindelijk opnieuw op het idee dat antidepressiva mijn burnout hebben veroorzaakt. Niet dat je een burnout krijgt doordat je ze inneemt, maar ze blokkeren het gevoel en angstverschijnselen. Je kan daardoor langer doorgaan met over je grenzen heen gaan en normal lichaamswaarschuwingen worden onderdrukt. Dát is wat er bij mij gebeurde.

Ik gebruik al 15 jaar Venlafaxine, naar aanleiding van mijn eerste burnout. Na zes maanden opbouw van de dosis naar 225 mg voelde ik me weer goed en ging ik weer werken. Sindsdien ging het best goed, ik ging zelfs meer uren werken na jarenlang parttime te hebben gewerkt. Ik ging voor mezelf werken. Ik zegde mijn baan op en werkte 32 uur per week voor mezelf in plaats van 24 uur voor een baas. Een tijd later richtte ik een bedrijf op en ging ik 40 uur werken, met af en toe óók nog wat langere weken er tussendoor.

Pas toen ik stopte met het bedrijf en een paar maanden niets deed kwam er een gevoel van uitputting. Een gevoel dat ik moest huilen om niets. Een gevoel dat alles een beetje te veel voor me was. Maar ja, mijn moeder was recent overleden en mijn vader begon steeds meer zorg nodig te hebben, dus “het zal daar wel aan liggen”, zo was mijn gedachte.

Ik nam een nieuwe baan aan (daar begon mijn blog, zie blog #02) en tóen pas kwam mijn lichaam met totale uitputting.

Waar het begon

Achteraf weet ik dat mijn uitputting en overbelasting al lang en breed bezig waren toen ik nog mijn eigen bedrijf had. Het was stressvol, ik werd niet gewaardeerd door mijn mede-oprichtster en zelfs geschoffeerd door haar, op meerdere momenten. Alles wat goed ging kwam door haar, en alles wat fout ging kwam door mij, althans zo speelde zij haar verhaal richting het personeel en naar de aandeelhouders, zelfs naar klanten. Ik was subassertief en liet dat allemaal maar over me heen gaan.

Ik voelde me daarbij wel okee, want de antidepressiva deden hun werk. Maar in werkelijkheid was de uitputtingsslag begonnen, de emoties namen toe, de stress was niet te doen en er werd belachelijk veel van mij verwacht. Dankzij de Venlafaxine was dit allemaal wel prima.

Dus, net zoals op de lijstjes van de psycholoog kon ik ook tijdens deze stressvolle jaren niet echt aanvoelen of het nou goed of slecht met me ging. Het ging eigenlijk allemaal wel. Het verschil in moe zijn en niet moe zijn voelde ik toen niet goed. Het verschil tussen overprikkeld zijn en niet overprikkeld zijn ook niet.

Pas op het allerlaatst, toen de burnout vlak voor de deur stond, begon ik te merken dat alles te veel voor me was. In de baan die ik toen had voelde ik opeens:“hee, er is iets mis met me. Ik kan het allemaal niet meer aan”. Dit was een aantal weken voordat de burnout toesloeg en ik volledig instortte.

Mijn gevoel werd op dat moment niet meer zo geblokkeerd. En raad eens wat ik in die periode aan het doen was? … Venlafaxine afbouwen.

Nogmaals, ik wil geen misinformatie verspreiden over antidepressiva. Ik vertel slechts mijn verhaal en wat ik zelf ervaren heb. Maar feit is dat ik ook al meerdere artsen ben tegengekomen die zeggen dat antidepressiva er voor zorgen dat je niet meer goed kan zien of een burnout al dan niet aan het genezen is, of dat ze ervoor zorgen dat je lichaam een onjuist gevoel afgeeft over hoe het met je gaat.

Langzaam maar zeker raak ik er steeds meer van overtuigd dat Venlafaxine mijn burnout niet alleen (mede) heeft veroorzaakt, maar ook (mede) in stand houdt. Nog 32 korrels te gaan, en dan breekt voor mij een nieuw tijdperk aan. Dan kan hopelijk misschien het échte herstel verder gaan.

Volgende keer

Volgende keer doe ik belangrijke stappen vooruit.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.