#234: Neurofatigue / hersenvermoeidheid / de uitputting komt pas als ik stop

Het is alweer september en de laatste zomerdagen gaan voorbij. Ik heb de afgelopen twee weken besteed aan het klussen in huis: ik heb kamer-en-suite schuifdeuren gemaakt om de woonkamer te scheiden van de entree en het trapgat.

Dit doe ik niet voor de lol: het is een energiebesparende maatregel. Al mijn warmte ging via het trapgat omhoog en met de nieuwe deuren hoop ik dat ik veel minder gas zal verbruiken. Want de energiecrisis komt er aan en vanaf juni 2023 zal ik mijn energierekening niet meer kunnen betalen.

Dit geeft mij angst voor de toekomst. Ben ik net een beetje gewend en gesetteld in Friesland, alle financiën onder controle, valt mijn hele plan in duigen omdat de boodschappen zo duur worden en energie niet meer te betalen is.

Klussen

Na een paar dagen klussen merk ik dat het eigenlijk te veel voor me is. Ik heb nog nooit zo’n grote klus gedaan waarbij muurtjes moeten worden weggehakt, stopcontacten verplaatst en twee complete schuifdeuren neergezet die aan beide kanten onzichtbaar moeten kunnen wegschuiven.

Maar ik ben zo bang voor de energiekosten dat ik vind dat dit écht af moet. Dit moet af zijn voordat de verwarming weer aan moet. Zo snel mogelijk dus. Ook omdat de volgende klus ook al in mijn hoofd zit: ik wil zonnepanelen plaatsen. Leuk hoor, een energietransitie als je overspannen bent.

Ik ben zo bang, zo bang dat ik straks niet meer kan rondkomen. Dus ik verkoop het laatste van waarde dat ik nog heb: een collectie klassieke Nintendo LCD spelletjes, en daarmee financier ik de schuifdeuren en de zonnepanelen. Ik kom nog wel 2000 euro te kort, dus ik vraag een vriend of ik dat kan lenen.

Als de deuren bijna klaar zijn val ik om van uitputting. Ik ben zo moe dat mijn hoofd tolt en ik alleen nog maar op de bank kan liggen. Ik moet veel huilen. Ik heb ongeveer 10 halve dagen gewerkt aan de deuren, maar ondertussen zijn er ook vier bedrijven langs geweest om offertes te maken voor de zonnepanelen.

Daarbij ben ik zelf nog twee keer op bezoek geweest bij vrienden ver weg, en ik heb een lange autorit gemaakt naar Zeeland (zie blog #233).

Op de momenten dat ik “niks” had, was ik aan het kletsen met de buren. Ja, verdorie, zo komt er dus niks terecht van rusten, ontspannen en ontprikkelen. Ik kan dus wel enigszins begrijpen dat ik weer ben ingestort maar aan de andere kant: ik ben al zes jaar lang rustig aan aan het doen. Zou er niet eens wat meer mogelijk moeten kunnen zijn zonder ervan in te storten?

Neurofatigue

Wat ik nog steeds zo vreemd vind, is dat ik pas compleet instort ALS IK STOP. Zolang ik bezig ben met al mijn activiteiten dan voelt mijn hoofd wel duizelig, zwaar en rot, maar de moeheid / uitputting is er niet. Ik voel ze gewoon niet.

Wat ik me nog herinner van mijn eerste burnout is dat ik destijds 24 uur per dag doodop was maar dat ging nooit weg. Ik kon de moeheid niet overrulen met activiteiten. Dat was toen écht heel anders dan nu.

Het lijkt wel alsof ik na inspanningen compleet instort, wat niet in verhouding staat tot de inspanning zelf. Als ik op het internet zoek naar mensen die dit ook hebben, dan kom ik uit op neurofatigue of hersenvermoeidheid. De symptomen komen echt precies overeen met hoe ik het ervaar: bijzonder moe zijn na prikkels of inspanning; alles is slopend; dagenlang moeten uitrusten van iets eenvoudigs.

Maar neurofatigue wordt alleen geassocieerd met (niet-aangeboren) hersenletsel en daar is geen sprake van bij mij. Hoewel: als ik er vanuit ga dat ernstige burnout wel degelijk veranderingen in de hersenen tot gevolg kan hebben (los nog van de invloed van de antidepressiva die ik 15 jaar lang gebruikt heb) zou het misschien dan zo kunnen zijn dat mijn burnout eigenlijk gewoon voorbij is en dat ik er neurofatigue aan heb overgehouden?

Neurofatigue komt ook voor bij PTSS. Nou heb ik geen PTSS maar ik heb wel enorme trauma’s moeten verwerken de afgelopen jaren. Dus zo heel erg vreemd zou ik het niet vinden als neurofatigue ook bij mij zou kunnen voorkomen.

Huisarts

Ik denk dat ik maar weer eens naar de huisarts moet gaan. Gewoon de extreme vermoeidheid en onbelastbaarheid eens laten onderzoeken. Ik heb dit al vele malen gedacht, maar bij elke oorzaak van moeheid die er te vinden is heb ik vaak niet de juiste symptomen en denk ik steeds: “nee, dat is het niet”.

Maar ja, als ik een paar dagen helemaal niks doe, behalve duttend op de bank zitten, rustig ademen en af en toe eten, dan herstelt die extreme vermoeidheid wel. Het systeem werkt dus wel, alleen niet op een normaal niveau.

Op de momenten dat die zware vermoeidheid er niet is kan ik ook gewoon een half uur fietsen of wandelen; lichamelijke inspanning werkt dus ook gewoon en het herstellen daarvan ook. Het lijkt dus meer te gaan om geestelijke inspanning die leidt tot uitputting.

Als geestelijke inspanning zwaar is (sociale activiteiten, drukte, nadenken, concentreren, etc) dan kom je altijd weer terecht bij autisme, trauma, hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid, AD(H)D, CVS, en zoals ik nu ontdekt heb: neurofatigue. Maar bij al deze zaken voldoe ik niet aan de criteria: ik heb van al die dingen weliswaar aspecten of symptomen, maar nét niet genoeg om eenduidig aan te wijzen waar het aan ligt.

Ik noem het dus nog steeds maar burnout.

Verschillende personen om mij heen zijn inmiddels in een burnout terecht gekomen, weer hersteld, en weer aan het werk. Maar ik zit nog steeds thuis, kan nergens tegen, en lijk niet verder te komen.

Volgende keer

Volgende keer krijg ik angsten in de nachten.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.