#235: Activiteiten overdag leiden tot angsten in de nacht

Ik ben nu bijna een half jaar van de antidepressiva af. Ik had gehoopt dat mijn lichaam wat normaler zou gaan doen zonder dat met chemische middelen te beïnvloeden. Dat gebeurt ook, maar er is geen enorme verbetering opgetreden.

Afgezien van mijn hoofd kan ik 100% zeggen dat mijn burnoutklachten weg zijn. Mijn lichaam (van de hals naar beneden toe) is echt heerlijk kalm. Mijn darmen doen al lange tijd weer normaal. Spijsvertering, spieren, gewrichten, alles is normaal en prima en weer 100% de oude.

Alleen mijn kop doet het niet. Ik kan nergens tegen, heb angstverschijnselen in mijn hoofd, ben altijd duizelig, dronken, heb een zwaar hoofd, een gevoel alsof er een strakke band omheen zit, en ik heb een aversie tegen prikkels.

Als ik gezellig klets met iemand zegt mijn hoofd elke 10 seconden: “stop hiermee, je moet weggaan”. Als ik een serie kijk op Netflix dan zegt mijn hoofd elke 10 seconden: “ophouden, dit is te veel.” Als ik boodschappen doe dan zegt mijn hoofd elke 10 seconden: “ga naar bed, ga huilen, ga schreeuwen”.

Gezellig

Al met al geen gezellig gedoe dus. Het enige dat ik aan dat rothoofd kan doen is mezelf prikkelen. Er is geen medicijn dat helpt, zelfs de antidepressiva hielpen er niet tegen. Als ik mijn hersenen bezighoud, bijvoorbeeld door te gaan computeren, klussen, bellen, autorijden, etc dan merk ik het rothoofd niet zo erg en voelt het beter. Maar het is natuurlijk niet beter, het werkt zelfs averechts: hoe meer ik doe, hoe erger de klachten worden.

Vanwege de energiecrisis ben ik flink aan het klussen geweest: ik heb schuifdeuren gemaakt in de woonkamer om de warmte binnen te houden. En ik heb een kabel aangelegd vanaf de meterkast naar de bijkeuken, want er komen nog zonnepanelen die daarop moeten worden aangesloten.

Lekker klussen en ik ben er trots op, maar ik kan er totaal niet tegen. Maar ja, ik heb wel bewust gekozen om het te doen, wetende dat ik ervan achteruit zou gaan. Als ik deze klussen niet zou hebben gedaan dan kon ik mijn energierekening niet meer betalen en zou ik in de kou zitten. (En ik heb geen geld om het door andere mensen te laten doen.)

Zodra beide klussen klaar zijn kan ik echter niet meer niksen. Het lijkt wel of ik totaal verslaafd ben aan prikkels en actief zijn. Ik krijg mijn kop niet meer rustig, zelfs niet met op bed liggen, meditatie of ademhalingsoefeningen. Mijn hartslag gonst steeds in mijn hoofd en het gaat niet meer weg.

Soms heb ik het gevoel dat ik niet genoeg adem heb. Zelfs diep ademen helpt dan niet. Ik denk dan meteen weer dat ik COPD heb of een andere longaandoening, maar als ik dan even ga huilen dan herstelt dat zich weer. En dan komen er oorsuizingen en een gevoel alsof er iets flitst in mijn hoofd. Super eng, alsof mijn hersenen ontploffen. Maar ik weet dat het angsten zijn. Angsten, overprikkeling en overbelasting.

Ik probeer om het “actief zijn” ofwel “het aan staan” langzaam weer af te bouwen. Rustig opstaan in de ochtend, wandelingetje, op de bank zitten, langzaam doen. Rustig zijn, niet te veel doen. Weinig prikkels. Niet de hele tijd op de iPad of iPhone zitten. Niet te veel met de buren kletsen.

Wel mooi dat de zomer nu is afgelopen: iedereen was steeds op straat, aan het huis of in de tuin bezig en ik maakte heel veel praatjes en ik grapte met hun kinderen. Super leuk, super sociaal, maar het zijn zo veel prikkels.

Naar bed

Als ik naar bed ga ben ik doodmoe, ongeveer om 19:30 of 20:00. Ik kijk dan een half uurtje iets op YouTube (op de TV die aan de muur hangt, dus niet op mijn telefoon of zo) en val dan vrij makkelijk in slaap. Maar rond 02:00 word ik weer wakker en dan is mijn kop een vulkaan.

Duizelingen, hartkloppingen (in mijn hoofd), angstverschijnselen, gonzen, bonzen. En duizenden gedachtes, flitsen, plaatjes, geluiden. Ik wil dan heel graag verder slapen maar dat lukt niet meer. Ik wil dan ook heel graag huilen maar dat lukt ook niet.

Als ik dan eindelijk, uren later, weer wat moe word en in slaap lijk te dommelen, dan krijg ik een VERSCHRIKKELIJKE kriebel in mijn keel en moet ik hoesten, net zo lang tot ik weer helemaal wakker ben. Nu zal je denken: een kriebel in de keel dat kan soms gebeuren, maar het is een veel voorkomend ritueel dat elke keer weer precies hetzelfde is.

Ik denk dus dat de keelkriebel psychosomatisch is: ik ben dan bang om niet te kunnen slapen en dit wordt dan werkelijkheid. Zoiets zal het wel zijn. Maar wat ik er aan kan doen is mij een raadsel.

De uren tussen 03:00 – 05:00 – 07:00 ben ik steeds half wakker met een rothoofd, dromen en lawaai in mijn kop. Het is niet zo heel heftig als toen ik met de antidepressiva stopte: ik heb geen zweetaanvallen of nachtmerries. Maar het is wel heel erg onrustig allemaal en mijn hoofd voelt zo, zo, zo ontzettend rot. Het is bijna ondraaglijk.

Héél, héél af en toe val ik om 06:00 weer in slaap en dan slaap ik opeens tot 09:00 of zo. Dan ben ik blij dat ik goed heb geslapen.

Nachtelijke angsten

Wat me steeds opvalt is: hoe meer activiteiten ik overdag gedaan heb, hoe erger mijn hoofd in de nachten aanvoelt. De activiteiten overdag leiden tot angsten in de nacht. Op zich wel logisch: in de nacht proberen de hersenen alle indrukken en prikkels van de dag te verwerken.

Slapen en dromen zijn essentieel om de dagprikkels aan te kunnen. Maar ja mijn slaap is niet diep genoeg en steeds verstoord.

Dus ik zal eraan moeten gaan “werken” om overdag weer zo min mogelijk te gaan doen zodat mijn hersenen de dagprikkels eerder kunnen verwerken. Mijn klusjes zijn nu even klaar, dus ik kan gelukkig weer gaan chillen. Voor zo ver het mogelijk is dan, want bij niets doen voelt mijn hoofd ook zo, zo, zo ontzettend rot.

Volgende keer

Volgende keer: de tussenstand na zes jaar burnout.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.