#242: “Aan” staan en niet meer “uit” kunnen

Zoals ik al eerder schreef (zie blog #214) heb ik twee standen: “aan” en “uit”. En als ik “aan” sta dan is het heel moeilijk om weer “uit” te gaan.

Het “aan” staan betekent dat ik licht gespannen ben en licht nerveus. Ik merk dat aan duizelingen, een zwaar hoofd hebben, een “dronken” gevoel, of het gebonk van mijn hartslag in mijn hersenen. En een héél klein beetje merk ik dat ook in mijn borst: ietwat onrustig, nog nèt geen trillingen op de borst maar in elk geval ook geen rust. Tot slot zijn mijn spieren soms wat aangespannen. Nek en schouders. Maar het is maar een héél klein beetje; vrij moeilijk om op te merken.

Aan of uit

Ik raak heel snel in deze “aan” stand: als ik uit bed ga en een boterham smeer sta ik meteen aan. Of als ik heel sloom op de bank zit, maar dan een theetje ga drinken met een koekje erbij dan sta ik ook meteen weer aan. Ga ik meer doen, zoals op mijn telefoon kijken, TV kijken, een klusje doen, wandelen of fietsen, dan sta ik ook aan en dan ga ik niet meer uit.

(Advertentie)

Ik ga alleen nog maar uit als ik met mijn ogen dicht probeer te dommelen. Soms met een heel zacht muziekje, soms met een mindfulness meditatie via een app op mijn telefoon. Het werkt niet altijd, soms blijf ik gewoon “aan” staan en kom ik niet tot rust. Ik weet dan van gekkigheid niet wat ik nog moet doen om rustig te worden en weer “uit” te gaan.

Het kan zelfs gebeuren dat ik midden in de nacht wakker word en dan meteen “aan” sta. Ik moet dan minstens een uur lang plat op mijn rug liggen en voor me uit staren om weer “uit” te gaan en te kalmeren. Dit gebeurt vooral als ik overdag te veel TV/iPad/iPhone heb gebruikt.

Soms komt er opeens een ontlading: ik moet dan huilen om iets en dan huil ik heel hard. Daarna ben ik wat kalmer of ik sta weer “uit”. Soms, maar dan ook echt heel soms, komt er een soort super kalmte over me heen. Dat noem ik “serenity now“. Het voelt alsof ik van een zachte heuvel, die gemaakt is van lekkere wollen dekens, af val en dan bijna in slaap raak.

Ik probeer de rust op te zoeken.
foto: ©2022 kakikhebeenburnout.nl

Tijdens verschillende stadia van mijn burnout in de eerste jaren kwam ik regelmatig in zo’n kalme stand terecht, maar nu lukt het niet meer zo goed. Ik heb veel minder noodzaak om te huilen; al mijn emotionele zaken zijn verwerkt en behandeld bij de psycholoog. Ik hoef niet meer te huilen om elk schattig liedje of filmpje; het huilen wordt moeilijker. Ik ben ook lang niet meer zo gespannen als toen.

Mijn burnout is weliswaar zo goed als voorbij (zie blog #236), maar deze rare gespannen “aan” en “uit” standen blijven doorgaan met de bijbehorende rotklachten. Het duizelen, schudden en flitsen van mijn hersenen gebeurt vaak in de nachten en dan kan ik urenlang niet slapen. Ik kom dan maar niet in de “uit” stand.

Spanningsklachten

Het zijn dus een soort milde spanningsklachten die super verstorend zijn. Als ik ga werken, klussen, kletsen met buren, of andere activiteiten doe dan ga ik steeds meer “aan” staan en ga ik helemaal niet meer “uit”. Dan lijkt het ongeveer 5 tot 7 dagen wel aardig te gaan maar daarna volgt een instorting met veel huilen, trillen, en nog slechter slapen. Ik heb dan te lang “aan” gestaan en mijn lichaam zorgt er voor dat ik verplicht weer “uit” ga met een “klap op mijn kop”.

Ik noem het een soort mini-burnoutjes. Door deze instortingen durf ik bijna niks meer te doen. Want ik weet dat mijn “aan” stand zo lastig weer “uit” gaat en dat het dan best wel aardig aanvoelt en dan na een aantal dagen weer compleet mis is.

Ik ben al best wel ver in het herstel van mijn burnout maar toch verstoort dit mijn functioneren. Het voelt zo rot dat ik bijna in staat ben om maar aan de drugs te gaan of zo. Zó rot voelt het.

Cortisol?

Als je op het internet zoekt naar specifieke klachten zoals slecht belastbaar zijn, makkelijk huilen, wel wat kunnen doen maar dan weer achteruit gaan dan kom je vaak uit op cortisol. Een hormoon dat met stress geassocieerd wordt en dat danig in de war kan zijn.

Helaas lees je ook een hoop onzin over cortisol en bijvoorbeeld over bijnieruitputting, een aandoening die niet bestaat. Cortisolgehaltes zeggen eigenlijk helemaal niet zo veel over de hoeveelheid stress die men heeft. Maar of het nou cortisol is of adrenaline of hele andere dingen, de stressrespons van mijn lichaam is in elk geval ontregeld en ik krijg het niet meer in het gareel.

Tijdens mijn zoektocht kom ik op de site van GripOpWerkStress.nl. Dit is één van de weinige coaches / behandelaars die burnout daadwerkelijk als een lichamelijk probleem ziet en niet als psychisch probleem. Zoals ik al eerder schreef zit een burnout NIET tussen de oren maar is het een lichamelijke ontregeling.

Letterlijk elk voorbeeld dat op hun website genoemd wordt klopt voor mij: rust nemen werkt niet omdat je hoofd door blijft malen, je hebt een lijf dat snel in paniek raakt en je gaat snel huilen. Als je weer wat activiteiten oppakt kom je niet verder dan een paar uurtjes per dag en je valt steeds weer terug.

Volgens de site zijn er vier soorten stress-types. Voor elk type is een andere werkwijze of oplossing beschikbaar. Dit is geen spam, ik wordt niet door ze betaald, maar ik vind het super interessant en de site beschrijft precies in welke situatie ik nu zit. Helaas vertellen ze niet hoe ze het oplossen; daarvoor moet je een betaald traject in gaan (van ongeveer 500 euro ex. BTW).

(Advertentie)

Afspraak

Maar omdat het me zo aanspreekt besluit ik om contact op te nemen. Ik heb al meer dan een jaar geen arts of psycholoog gezien omdat ik ben uitbehandeld. Misschien is dit weer een nieuwe kans om die laatste stappen te nemen met een nieuwe behandelaar.

Ik hoef echt nooit meer fulltime te werken, maar ik wil zooooo graag van die stomme klachten af. Ik wil dat mijn lichaam weer kan kalmeren. Dat ik “uit” ga als ik klaar ben met “aan” staan. Dat ik uitrust en kalmeer na elke activiteit, en dat mijn lichaam niet meteen in de “aan” stand vliegt als ik gewoon een praatje met de buurvrouw maak of op mijn telefoon kijk.

Ik ben benieuwd wat ze gaan zeggen.

Volgende keer

Volgende keer besluit ik om maar naar de huisarts te gaan.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.