#328: Mirtazapine maakt me weer een zombie

Ik zit al wekenlang in fase 1 van het 4-fasen herstelprogramma van Ernst Ellis. Mijn slaap herstelt zich mondjesmaat maar nog niet genoeg. Ik slaap meestal 4 uur in de nacht en 0 uur overdag, maar dit zou 7 uur in de nacht moeten worden en 2 uur overdag. Ik ben veel te wakker, veel te onrustig en veel te niet-sloom. Ik vind het zeer moeilijk om te niksen en te ontprikkelen, ondanks dat ik geen Netflix, YouTube, TikTok, Instagram, internet, radio en TV meer nuttig.

Er is dus wel wat herstel maar het gaat niet zoals verwacht. Om deze reden wil dokter Ellis mij Pregabaline voorschrijven (zie ook blog #326), een middel om te ontprikkelen. Ook wil hij een uitgebreid bloedonderzoek doen om eventuele tekorten aan vitamine B12 te bekijken. Dus ik ga naar mijn eigen huisarts om bloed te laten prikken. Ik bespreek daar ook even mijn slaapprobleem en het advies dat ik kreeg om Pregabaline te gaan gebruiken.

Mirtazapine

Mijn eigen huisarts vindt dit laatste geen goed idee omdat er voorzichtigheid geboden is met Pregabaline. Ze komt zelf met een alternatief om de slaap te verbeteren: Mirtazapine. Hier schrik ik van. Mirtazapine is een antidepressivum en daar heb ik slechte ervaringen mee. Mirtazapine wordt “off-label” gebruikt bij slaapproblemen. Het is dus eigenlijk helemaal niet bedoeld voor slaapproblemen maar in lagere doseringen word je er sloom van en slaap je misschien beter.

Maar ja, het is een antidepressivum en dus kan je er niet meer zomaar mee stoppen als je er vanaf wil. Je moet het minstens een paar maanden gebruiken en dan langzaam afbouwen. Ja dat kennen we, ik ben meer dan vijf jaar bezig geweest om van Venlafaxine af te komen waarbij de laatste milligrammen een hel waren (zie mijn serie blogposts hierover). Daarnaast wordt je er dik van (alsof mijn buik er nog wat bij kan hebben) en als je ermee stopt kan je slaapprobleem weer terugkomen. Pfoeh!

Oh, en nog een klein dingetje: zes jaar geleden heb ik ook al eens Mirtazapine geprobeerd. Dat was in blog #12 en ik werd er een zombie van. Ik kon helemaal niets meer gedurende 36 uur. Dus ja, Pregabaline is eng maar Mirtazapine ook. Maar ja, ik slaap nu al meer dan acht weken tergend slecht. Er moet nou toch wel weer eens geslapen gaan worden en het restje pammetjes dat ik nog had liggen begint op te raken. Als ik zo nu en dan een halve milligram Lorazepam neem dan slaap ik best aardig, maar ja dat kan je niet dagelijks nemen vanwege het verslavingsrisico.

Ik heb de Mirtazapine nu enkele dagen in huis maar durf het eigenlijk niet te nemen. Ik twijfel elke avond voor het naar bed gaan of ik het zal proberen of niet. Ik vind het doodeng. Ik wil geen antidepressivum. Ik wil niet dikker worden. Ik wil geen seksuele stoornissen. Ik wil geen “enkele weken” wennen aan een middel waar je dan nooit meer vanaf komt. Gelukkig kan ik mijn zus bellen want die blijkt ook Mirtazapine te gebruiken voor het slapen. Ze zegt dat het vanaf de eerste dag prima ging en nu heerlijk slaapt. Ze was altijd moe en duizelig overdag maar nu niet meer. Wat klinkt dat heerlijk! Ik ben ook altijd moe en duizelig. Ik wil ook lekker slapen. Okee, het begint al wat minder eng aan te voelen.

Dus op een avond neem ik 7,5 mg Mirtazapine en ik ga in bed liggen met YouTube aan op de laptop. Ja, ik weet dat ik daarmee gestopt ben maar ik wil kunnen meten of ik langzaam mijn concentratie verlies of sloom word. De filmpjes zijn van een Japanse meneer die Asu heet. Hij maakt miniatuurtuintjes en landschappen en er wordt niet bij gepraat. Er zit soms hele zachte, kalme muziek bij. Door dit aan te zetten kan ik ongeveer zien hoe lang het duurt voordat ik in slaap val.

En ja hoor, na een uur slaat de Mirtazapine in. Ik word zo sloom dat ik met mijn ogen dicht de laptop dichtklap, naast het bed neergooi en in slaap val. De slaap is lang. Ik slaap negen uur! Maar ik ben wel elk uur kort wakker. En dan ben ik nat, kletsnat. Tot drie keer toe doe ik een ander shirt aan, wat moeilijk is omdat ik zo sloom ben dat ik nauwelijks op kan staan.

In het begin van de nacht, in één van de korte wakkere momenten denk ik:“fuck, ik word weer een zombie”. Vanaf dat moment zit het nummer Zombie van The Cranberries in mijn hoofd en het gaat niet meer weg. De hele nacht tijdens de zweterige plonsdromen gonst het door mijn kop en de volgende dag ook nog. Ik ben ernstig onrustig maar dan wel met een loodzwaar sloom gevoel daar overheen.

Zombie

De sloomheid van de Mirtazapine is helemaal niet lekker. Het is niet “lekker sloom” zoals wanneer je op een zomerse dag in het heerlijk ruikende gras ligt en naar de wolken kijkt. Het is klotesloom. Het voelt alsof er niet één, niet twee, maar drie molenstenen op je liggen die alles verhinderen wat je wil doen. Ik lig dus wel in bed maar het voelt als een gevangenis, alsof ik vastgeketend ben. Tussen de zwaarte door voel ik ook nog eens angsten die bestaan uit hartkloppingen en flitsjes in mijn hoofd. Die zijn maar mild, maar ze zijn er wel. Wat een rotgevoel zeg, en daar zijn The Cranberries ook weer.

De volgende ochtend is de sloomheid niet weg. De molenstenen blijven gewoon op mij liggen. Niet een uurtje. Niet een half dagje. Het duurt 48 uur voordat ik terug ben naar normaal. Net zoals zes jaar geleden word ik een zombie van Mirtazapine. Ik app mijn zus en vraag of zij dat ook had. Nee, geen enkele last van. Tuurlijk. Het verschil tussen mij en mijn zus is dat zij geen burnout heeft. Ik ben zeer vermoeid en uitgeput, zij niet. Misschien dat Mirtazapine bij uitputting een veel zwaarder effect heeft. Maar dat is natuurlijk nooit onderzocht en er is niets over te vinden.

Begrijpelijkerwijs heb ik de volgende dag nogmaals een dosis ingenomen. En de dagen daarna ook niet. Ik heb over twee weken een afspraak bij de huisarts om te bespreken hoe het gaat. Ik denk dat ik het nooit meer ga nemen.

Van een buurvrouw krijg ik Nachtrust Tabletten van A. Vogel. Nu hebben supplementen bij mij nog nooit iets gedaan en is ook niet bewezen dat ze werken maar ik denk dat ik het maar eens ga proberen. Ook al is het nep, het placebo effect bestaat toch echt dus waarom niet? Mirtazapine is immers ook niks. En zo klooi ik weer verder. Er is één troost: in het eerste jaar van mijn burnout sliep ik zes maanden zeer slecht. Ik werd zelfs bang om naar bed te gaan omdat ik nachtenlang wakker lag met angstaanvallen. Zo erg is het nu niet, en het is destijds uiteindelijk ook weer normaal geworden.

Hier houd ik dus dan maar aan vast. En als het écht niet gaat kan ik mijn laatste pammetjes er nog doorheen werken. Zo deed ik het jaren geleden ook, en uiteindeljk sliep ik weer. Het komt goed.

Volgende keer

Volgende keer: een miskend probleem bij burnout.

Heb je zelf soortgelijke ervaringen of juist andere? Reageer op Instagram of Threads.