#131: Toekomst, geld, bijstand?

Ik ben gewend geraakt aan het Coronavirus. Ik moest een paar weken wennen aan de angst, de onzekerheid, alle nieuwsberichten (zie ook blog #130). Elke dag nieuwe besmettingen en nieuwe doden. De nieuwswebsites stoppen nu zelfs zo’n beetje met het dagelijks weergeven van de cijfers want het is zo normaal geworden.

Ik besluit om het nieuws maar niet meer te lezen. Social distancing zal vast nog wel een jaar doorgaan, ook al gaan de horeca en winkels al weer eerder open. Ik moet me er maar niet druk om maken. Ik wil heel graag knuffelen met mensen en ook een vrouw gaan zoeken, maar hoe moet dat als je anderhalve meter uit elkaar moet blijven? Nou ja, ik laat het Coronavirus maar even voor wat het is. Ik zie nooit iemand en ga maar twee keer per week naar de Albert Heijn, dus ik zal vast niet besmet raken.

Toekomstplannen

Het is half april 2020. In oktober eindigt mijn WIA-uitkering. Dat betekent dat ik nu dus nog maar zes maanden heb om een financieel plan te maken voor de toekomst. Er is nog wel sprake van een vervolguitkering, maar die is heel laag, een percentage van het minimumloon. Daar kan ik niet van rondkomen.

Dus ik kan dan alleen nog maar in de bijstand gaan. Dan krijg ik 450 euro minder per maand dan ik nu heb. En ik kan nu al nèt niet rondkomen. Ik draai met verlies. Op zich kom ik nu elke maand wel rond maar dan moet ik géén kleding kopen, de onroerend zaakbelasting van mijn huis niet meerekenen en geen onderhoud aan mijn auto doen. Die laatste drie dingen doe ik dus van mijn spaargeld (annex de erfenis van mijn ouders) dat nu zo langzamerhand op begint te raken.

Kom ik in de bijstand terecht, dan moet ik dus daar bovenop nog 450 euro per maand zien te besparen. Dat moet wel kunnen als ik mijn auto weg doe en nog een aantal andere dingen afschaf. Ik ben alleen wel bang dat de bijstand een verschrikkelijke ramp is vanwege de regelgeving.

Bijstand

In de bijstand mag je namelijk niets bijverdienen en ze gaan ook kijken naar je vermogen. Als je een auto hebt of spaargeld, of overwaarde op je huis, dan moet je dat eerst opmaken. Maar je mag niet zomaar iets duurs kopen om het lekker snel op te maken. Bij alles wat je uitgeeft moet je dus kunnen verklaren dat je dat ook écht nodig hebt. Ik kan dus geen goudstaven kopen en deze onder de grond stoppen voor later.

En dan heb ik nog “inkomen”. Mijn blog levert 2 euro per week op dankzij de advertenties. Daarmee betaal ik de hostingkosten en de domeinnaam en dat soort dingen. En ik heb ook nog wat appjes in de App Store staan, want ik ben software ontwikkelaar. Deze apps leveren ongeveer 15 euro per week op. Maar er staan ook weer kosten tegenover. Ik kan er niet van leven en het zou toch jammer zijn als ik die kleine bedragen meteen weer in moest leveren op de bijstandsuitkering.

En hoe werkt dat dan? Ik ben ingeschreven bij de KvK en heb een aparte bankrekening voor die dingetjes. En aan het eind van het jaar vul ik de winst in bij de inkomstenbelasting als “inkomen als freelancer of ZZP’er”. Word ik dan achteraf als fraudeur gezien en moet ik dan mijn bijstand terugbetalen? Ik heb geen zin in dat gedoe.

Ziek in de bijstand

Als ik in de bijstand ga dan krijg ik ook min of meer een verplichting om te gaan werken. Dat heet “participatie”. Je moet dan vrijwilligerswerk of een baantje aannemen, ook als het niet aansluit op je opleiding. Maar ik ben arbeidsongeschikt. Hoe werkt dat dan? Dan gaat er weer iemand beoordelen of je wel of niet ziek bent en wat je wel of niet kan. Waar ik woon doet het UWV die beoordeling, dus dan kan ik wel vergeten dat het eerlijk verloopt.

Ik probeer op het internet iets te vinden over ziek zijn en de bijstand in gaan. Maar ik kan niks vinden. Ik kan alleen maar iets vinden over als je in de bijstand zit en dan vervolgens ziek wordt. Maar dat is niet van toepassing. Ik ben nu al ziek. Al drie en een half jaar. Kan ik ziek de bijstand in gaan? Ik vind tegenstrijdige informatie.

Dan spreek ik een achterbuurman van mij die al jarenlang in de bijstand zit. Hij is zijn leven kwijtgeraakt door de ziekte van Lyme. Hij wordt voortdurend gestalkt door de gemeente omdat hij moet “participeren”. Dan komt er weer iemand bij hem thuis om “de mogelijkheden” te bespreken, Er wordt maar gehamerd op dat hij dingen moet gaan doen die hij niet kan. Shit, misschien moet ik maar overwegen om helemaal geen bijstandsuitkering aan te vragen. Ik raak nu al gestresst van het gezeik.

Overwaarde

En dan heb ik nog een overwaarde op mijn huis van ongeveer 130.000 euro. Als ik een bijstandsuitkering aanvraag dan kan de gemeente zeggen dat ik dat eerst maar eens op moet maken. Misschien moet ik dit alles maar proberen te vermijden.

Ik kan mijn huis verkopen. Dan heb ik geld. En daarmee kan ik wel weer een paar jaar verder. Dan vraag ik geen bijstand aan, en heb ik geen gezeik. Maar waar ga ik dan wonen? Ga ik 1200 euro per maand verbranden in een huurwoning? Of kan ik iets goedkoops kopen zodat ik geen maandelijkse hypotheekbetalingen meer hoef te doen?

Voor 130.000 euro kan je in Friesland best iets leuks krijgen. Maar ja, wat moet ik in Friesland? Rondom Haarlem, waar ik nu woon, kan ik het wel vergeten. Zelfs in een halfgare torenflat in Schalkwijk, wat in wezen een achterstandswijk is, zijn de prijzen hoger. Bovendien wil ik juist rust. De stad uit. Meer natuur, geen lawaai van gasgevende bussen, hangjongeren, motorrijders, dronken daklozen en buren die eeuwig, eeuwig, eeuwig, eeuwig, eeuwig hun kozijnen moeten schuren. Rust ga ik niet vinden in een halfgare torenflat in Schalkwijk.

Misschien dan toch maar een bijstandsuitkering aanvragen en dan hopen dat ik in mijn eigen huis kan blijven wonen? Maar ja dan houd ik die vaste kosten voor het onderhoud en onroerend zaakbelasting. Die kan ik niet betalen. Ook al doe ik dan de auto weg, mijn internet en wat andere dingen, dan kan ik nog steeds niet écht helemaal rondkomen. Het wordt dan zenuwenlijen en op het randje leven, elke maand weer.

Vakantiehuisje

En wat als ik nu mijn huis ga verkopen en ik misschien over zes maanden wel weer voldoende hersteld ben om een klein baantje te nemen? Dan is alles voor niks geweest en had ik gewoon in mijn huis kunnen blijven. Maar ja, wil ik wel in mijn huis blijven? Ik wilde toch de stad uit om rust te krijgen?

Oh, wat een lastige keuzes. Nou ja, ik moet er maar vanuit gaan dat ik niet snel herstel. Ik heb al jaren gedacht:“nououououou, over zes maanden sta ik er vast veel beter voor!” Dit was elke keer ook wel zo, maar werken kon ik nog niet. Nee, ik moet er maar niet vanuit gaan dat ik over zes maanden een baantje kan aannemen.

Als ik zo min mogelijk stress wil hebben kan ik het beste mijn huis verkopen en dan meer dan een ton op de bank hebben. Dan kan ik nog jaren verder zonder gezeik met uitkeringen en regels. Ik kan zélfs nog op een camping gaan wonen in een stacaravan, lekker goedkoop. Misschien moet ik maar een vakantiehuisje of tuinhuis kopen en daar dan stiekem in gaan wonen?

Ik schrijf me in voor een sociale huurwoning. De gemiddelde wachttijd is 6 jaar, dus dan sta ik nu alvast op de lijst. Ik maak ook een zoekopdracht voor een huurwoning op Funda. Dan kan ik vast gaan rondkijken wat er zo allemaal bestaat.

De komende zes maanden gaan spannend worden. Corona of niet, er moet nu zo langzamerhand wel iets gaan gebeuren. Dat maakt het wel een beetje eng. Er komt een nieuwe fase aan in mijn leven en mijn burnout. Ik hoop dat er wat moois uit komt.

Volgende keer

Volgende keer leg ik uit waarom een burnout een lichamelijke aandoening is en niet een psychische.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.