#05: Antidepressivum afbouwen

Hoewel ik me soms erger aan dingen op mijn werk (zie blog #03) voel ik me de laatste tijd best wel goed, want ik heb op woensdagen nu vrij. Ik besluit daarom samen met de huisarts om mijn antidepressivum af te gaan bouwen. Jaren geleden ben ik dat gaan gebruiken om van lichte angsten af te komen maar ik heb het niet meer nodig; het gaat al een paar jaar best goed met me.

Venlafaxine

Venlafaxine heet het. Ik weet dat het voor veel mensen moeilijk is om dit middel volledig af te bouwen. Je kan last krijgen van vervelende verschijnselen als je ineens stopt met dit middel. De afgelopen jaren was ik al van de hoogste dosis (225 mg) gedaald naar de laagste die er bestaat (37,5 mg), en daar had ik vrijwel geen problemen mee. Deze dosis doet officieel ook niet zo veel, dus ben ik klaar om het laatste restje nu ook af te schaffen.

De officiële lezing (van de fabrikant, en dus ook wat de huisarts zegt) is dat je ze eerst een paar weken óm de dag moet gaan nemen, en dan in één keer stoppen. Online zijn er echter enkele artsen en psychiaters te vinden die dit absoluut niet de juiste manier vinden om Venlafaxine af te bouwen omdat het verschrikkelijke bijverschijnselen kan veroorzaken.

Vanuit ervaringsverhalen op het internet weet ik dat het afbouwen van juist dat laatste kleine beetje kan leiden tot best wel hevige onttrekkingsverschijnselen. Volgens sommige onderzoekers moet je met héle kleine stapjes afbouwen. Ik besluit dat te gaan doen. 

Ik bereid me voor op duizelingen, angsten, pijnen, flitsjes in mijn ogen, elektrische schok-sensaties in mijn hoofd, tintelingen in allerlei lichaamsdelen, misselijkheid, trillen, zweetaanvallen. Nou ja, het internet staat vol met verhalen die je beter maar niet kan lezen.

(De oplettende lezer die blog #01 heeft gelezen zal hier opmerken dat bovenstaande klachten wel heel erg lijken op burnout klachten.)

Onttrekkingsverschijnselen

Als ik op ongeveer 80% van de dosis zit begint de ellende. Ik krijg soms hartkloppingen en duizelingen. Soms wat schokjes in mijn hoofd. Als ik mijn hoofd heen- en weer draai lijkt het alsof het beeld in mijn ogen na-ijlt. Soms moet ik spontaan huilen. Het is op zich te doen; de klachten komen wel maar gaan ook weer voorbij. Ik ga door met afbouwen.

Maar dan krijg ik opeens enorm pijnlijke steken in mijn linker testikel. De pijn straalt door naar mijn buik aan de linkerkant. Dit duurt meer dan twee weken, dus ik ga naar de dokter om er naar te laten kijken.

Hij stuurt me door naar het ziekenhuis. Een echo wordt gemaakt. Wat is het kut om een echo te laten maken van je ballen. Koude kliederpasta in je kruis, en er is sprake van enorme “shrinkage“.

Op de echo is niets verkeerds te zien. Ik wordt uitgenodigd om over twee weken opnieuw een echo te laten maken. Maar twee weken later is de pijn al weer weg en ik zeg de afspraak af. Hmmm, vreemd, nou ja, het zal er wel weer bij horen, denk ik.

Opeens krijg ik nu elke dag scherpe buikpijn rechts onder in mijn buik. Het zijn korte steken die een paar uur duren. Ik heb het ooit eerder gehad toen ik wat gestresst was, en ben toen zelfs midden in de nacht naar het ziekenhuis gegaan omdat het zo’n pijn deed. Er is nooit iets gevonden.

Deze buikpijn gaat ook weer weg. Jeetje, wat een rare klachten achter elkaar. Ik twijfel of ik wel door moet gaan met afbouwen van de Venlafaxine. Ach, gewoon even volhouden, ik kan het best. Mijn been gaat tintelen. Mijn voeten voelen soms slap. Armen vallen regelmatig “in slaap”. Allemaal effecten van de verminderde Venlafaxine, zo lijkt het.

Ook ga ik langzaamaan weer wazig zien, wat ik enkele maanden geleden ook al had. Gaan mijn ogen nu opeens weer verder achteruit?

Zout

Een tijd later zit ik op een middag te eten en smaakt mijn eten opeens heel erg vies. Ik probeer wat slokken water, maar ook dat is smerig. Een banaan dan? Bah! Een koekje? Wat chocolade? Allemaal niet te vreten. Wat is dit nu weer?

Ik ontdek dat ik geen zout meer kan proeven. Als ik korrels zout van mijn hand lik dan smaakt het naar zand; het zijn korrels zonder smaak. Het wordt in de loop van enkele dagen steeds erger. Op alles wat ik eet gooi ik een lading extra zout. Ja, ik weet dat het ongezond is maar anders smaakt alles naar karton.

Weer naar de huisarts. Hij doet een onderzoek en zegt dat het stress kan zijn, of een schimmel. Ik leg uit dat ik helemaal geen stress heb en zelfs een hele leuke baan. Dus hij geeft me een anti-schimmel middel, om te proberen of het helpt. Het is een hele smerige zalf die ik in mijn mond moet doen en dan minutenlang niet mag inslikken.

Shit wat ranzig. Het doet me denken aan de kliederpasta van de ballenscanmeneer. Ik zoek nog maar even op het internet of het afbouwen van Venlafaxine ook invloed kan hebben op je smaak. Hier en daar zijn zulke verhalen wel te vinden. Nou ja, ik houd vol.

Janken

Midden op een werkdag krijg ik opeens het gevoel dat alles me te veel is. Ik loop snel naar een leegstaand kantoor en barst in huilen uit. Heel hard. Schreeuwend huilen. Pfff wat heftig, maar het lucht wel lekker op. Nou dat zal het afbouwen wel zijn. De hersenen moeten waarschijnlijk wennen aan de nieuwe niveau’s van het hormoon serotonine. Dat geeft soms heftige emoties.

Mijn baas is er bij en vangt me op. Hij weet dat ik dit medicijn aan het afbouwen ben en steunt me.

Ik heb bijna vakantie en tegen die tijd ben ik bijna klaar met afbouwen. Dan zal alles hopelijk goed komen. En na een week of drie komt langzaam mijn smaak weer terug. Gelukkig! Ik neem een broodje frikandel met pindasaus om er van te genieten. Oooh wat heb ik dit gemist! Heerlijk. Nu kan ik me gaan verheugen op de vakantie. Komt het toch nog goed!

Volgende keer

Volgende keer vertel ik over een traumatische gebeurtenis vlak voor mijn vakantie.

Reageren? Dat kan via Instagram.

Voetnoot:

Achteraf gezien waren de meeste van deze klachten helemaal geen onttrekkingsverschijnselen van de Venlafaxine. Het was mijn lichaam dat signalen aan het geven was van overspanning, stress en te weinig rust.

Door het afbouwen van de Venlafaxine heb ik alle klachten op een hoop gegooid en beschouwd als “dit hoort bij het afbouwen”. Hierdoor was ik blind voor de waarheid: mijn lichaam was langzaam aan het opbranden en probeerde mij te waarschuwen dat er van alles mis was.

“Luister naar je lichaam” is de beste manier om overspanning en burnout te voorkomen. Mijn lichaam smeet werkelijk met rare verschijnselen, maar ik had oogkleppen op. De “boiling frog” bleef lekker in zijn pan zitten, terwijl het vuur flink opgestookt werd.