#33: Een brief aan mijn burnout
Hoi burnout,
je bent nu al bijna 20 maanden bij me. Hoewel ik je niet heb uitgenodigd ben je langzaam maar zeker in mijn leven gekomen. Eigenlijk wilde ik liever niet dat je kwam. Als ik er over nadenk dan ben ik naar jou toe niet assertief genoeg geweest.
Ik negeerde je maar een beetje, in de hoop dat je weg zou gaan. Ik kreeg steeds minder energie en op een dag was het te laat; ik kon je niet meer tegenhouden.
Sindsdien ben je bij me. Ik heb je al vaak gezegd dat ik je aanwezigheid niet op prijs stel, maar je blijft maar plakken als een hele grote zee-pok op een heel klein visje. Ook ben ik een paar keer heel boos op je geweest en heb ik keihard geschreeuwd dat je weg moet gaan, maar je lijkt hier geen gehoor aan te geven.
Hoe meer ik me tegen je afzet, hoe langer je blijft. Dat is erg vervelend voor me. Het doet me heel veel pijn dat je op deze manier met me om gaat. Soms haat ik mezelf omdat ik niet eerder heb ingegrepen, toen jij nog maar een klein overspanninkje was en slap genoeg om je weg te kunnen sturen. Ik kan mezelf dan wel voor mijn kop slaan. Maar ja, dat is achteraf praten, het is nu eenmaal gebeurd.
Dus, ik zit met je opgescheept. Ik zal moeten accepteren dat je er bent, en met je moeten leren leven. Eigenlijk wil ik dat niet. Ik wil dat je weg gaat.
Jij verstoort mijn hele leven, en ik weet niet waarom. Door jou ben ik mijn energie kwijt, mijn spaargeld kwijt, mijn baan kwijt en mijn lieve vriendin kwijt. En allerlei websites blijven maar zeggen dat een burnout eigenlijk een “blessing in disguise is”. Nou, je hebt wel een hele goeie vermomming dan. Ik zie nog steeds nergens een fucking blessing.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Je doet me elke dag pijn. Door jou kan ik niet werken en geen plezier maken. Ik kan amper boodschappen doen of koken. Bedankt. Je boodschap is duidelijk hoor, ik snap het al: ik moet mezelf niet zo veel belasten. Ik moet vaker rust nemen, en beter voor mezelf opkomen.
Ik weet het, ik moet niet zo perfectionistisch zijn en ik moet conflicten niet vermijden. Ik moet méér voor een 7 gaan doen in plaats van voor een 10. Ik moet durven praten als ik iets moeilijk of zwaar vind, of als ik iets moet doen waar ik het eigenlijk niet mee eens ben.
Ja, ik weet het hoor: ik heb een neiging tot instemmen. Dat is een lieve manier van mijn psycholoog om te zeggen dat ik geen nee durf te zeggen. Ik durf verdomme geen nee te zeggen! Waarom durf ik geen nee te zeggen? Ben ik dan zo’n mietje? Bij deze dan: NEE! Ik wil je niet. NEE, je moet weg gaan. NEE, je hoort hier niet! NEE NEE NEE!
Is het kwartje dan nog niet gevallen bij jou? Dat ik het al lang snap nu? Of zijn er nog meer dingen die je me wilt vertellen, die ik nog gemist heb?
Dat het leven eindig is? Dat ik mezelf niet kapot moet laten gaan voor mijn werk of mijn baas of mijn relatie? Dat ik meer moet bewegen en vaker vakantie moet nemen? En vaker gewoon niks moet doen?
Dat ik mindful moet zijn en niet mijn kop moet belasten met eeuwige monologen en herhalingen van conversaties die al geweest zijn en niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden? Dat ik vaker moet genieten in de natuur? Dat ik negatieve emoties moet accepteren in plaats van ze wegstoppen? Dat ik hoogsensitief ben en dus juist nog extra goed op moet letten?
Ik weet het al, joh. Ik weet het al. Ik snap het al en ik weet het al. Dus je kan stoppen. Je mag me met rust laten. Jouw taak is volbracht. Je hoeft me niet verder te controleren of aan te sturen. Kom op, doe dit voor me. Ik denk dat mijn straf nu wel lang genoeg geduurd heeft. Ik heb inzichten gekregen en ben tot inkeer gekomen. En ik zal het nooit meer fout doen. Echt, nooit meer! Geloof me. Geloof me alsjeblieft.
Ik zal opnieuw beginnen. Ik zal je laten zien dat ik het kan. En dan kan jij mij vrijlaten. Kom op, let’s do it. Laat me gaan!
Laat me alsjeblieft gaan.
Martin
Volgende keer
Volgende keer wil het UWV dat ik weer ga reïntegreren.
