#41: Vacatures, kantoortuinen, vrijmibo’s, LinkedIn en fucking recruiters
Mijn WerkFit traject van het UWV (zie blog #34) is geregeld. Over een poosje gaat het beginnen; ik heb gekozen voor CSR coaching (zie blog #40). Ik hoop dat het me gaat helpen om beter te worden. Ik hoef gelukkig nog niet meteen aan werken te denken.
Ook hoef ik nog niet meteen na te denken over dingen zoals: “wat wil je gaan doen?”, “waar wil je gaan werken?”, “wat is je passie?” en “wat zijn je krachten en vaardigheden?”. Hou op met die dingen. Ik ben er nog lang niet aan toe en ik ben er doodsbang voor.
Ik heb verdorie helemaal geen krachten en vaardigheden meer. Ik ben slap, uitgeput en duizelig en kan alleen maar huilen, boodschappen doen en een beetje in het bos wandelen. Ik wil nou eerst eens beter worden. Mijn lichaam moet eerst normaal gaan doen.
Vacatures, kantoortuinen, vrijmibo’s en meetups
Ik krijg nog steeds angst en stress bij alles wat met werken te maken heeft. Ik kijk af en toe wel eens op een vacaturewebsite of op LinkedIn, om weer een beetje te “wennen”. Maar ik kan echt totaal niet meer tegen dat gelul.
“Jong en dynamisch team”, “je hebt een passie voor…”, “wij zoeken helden”, “je skills uitbreiden.”, “uitdagingen”, “doorgroeimogelijkheden” en “we work hard, we play hard”. Stop! Stop daarmee! Ik heb geen passie, ik ben geen held, ik wil geen uitdagingen. Ik wil niks leren en ook niet doorgroeien. Mijn hersenen zitten vol, er kan niks meer bij.
En doe eens kalm met je “work hard, play hard”. Stop eens met overwerken, stop eens met het populariseren van de gedachte dat uitsluitend veel uren maken goed zou zijn en dat kalmte en rust voor mietjes is! “We can work less and not feel bad about it. We can work less and become more successful. We can work less and be more productive.”
Pleur op met… je… hippe… kantoortuin die de productiviteit van je medewerkers zó verlaagt dat je jezelf prima kan voorhouden dat iedereen wel móet overwerken om iets gedaan te krijgen.
En kappen nou, met je “getting shit done”, “out of the box denken” en “kom eens langs om te sparren”. Sparren! Fucking sparren! Sparren is een vechtsport oefenen met een tegenstander, lul! Mensen die “sparren” zeggen in plaats van “praten” moeten het land uit gezet worden, zonder pardon. Elk bedrijf dat het woord “sparren” noemt in de zogenaamd wervende teksten kan er op rekenen dat ik niet bij ze kom werken.
Ik wil met rust gelaten worden. Ik wil niet keihard werken en keihard feesten. En vrijmiboën (lees dit artikel en walg) met mensen die ik al de hele week zie. En netwerken en interessant doen. En naar trainingen gaan en lunches en presentaties en meetups.
Meetups… OMG fucking meetups! Allemaal mensen die niets te melden hebben behalve dan dat ze laatst naar een andere meetup zijn geweest en daar zúlke interessante mensen hebben ontmoet. En dan aan je vragen of jij volgende maand ook naar wéér een fucking meetup gaat van een ander fucking bedrijf.
“Wat doe jij? Ik doe dit. Oh, interessant zeg, we doen allebei iets. Leuk je ontmoet te hebben. Ja, leuk, jij bent ook interessant. We zijn allebei interessant. En leuk. Jeetje wat een mooi visitekaartje. Ja, wel twee euro per stuk maar wel mooi hè? Ja, leuk! Ik voeg je toe op LinkedIn. Voeg jij mij ook toe? Ik spreek je nooit meer, daaaaag!”
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Misschien moet ik maar helemaal geen kantoorwerk meer gaan doen.
Ik wil ook geen LinkedIn berichten meer ontvangen van recruiters met “super leuke opdrachten” en “uitdagende projecten”. Recruiters die totaal geen vakkennis hebben en alleen maar nep-enthousiast doen alsof élk bedrijf bij élk persoon past en dat alles “hartstikke leuk” is. En een beetje op LinkedIn en social media zitten en de godganse dag mensen telefonisch stalken die wel iets beters te doen hebben dan de zoveelste recruiter te woord staan.
Mensen die niet gerekruteerd willen worden en met rust gelaten willen worden. Nee, je hoeft me niet nog eens te bellen over zes maanden of zo. Je weet het verschil niet eens tussen mijn CV en de functie die je me aan wilt smeren. Rot op, rot toch alsjeblieft op!
Op mijn LinkedIn profiel staat al bijna twee jaar lang “MOMENTEEL NIET BESCHIKBAAR”. Met hoofdletters. En ik heb een nieuw, geheim telefoonnummer genomen. Maar toch wil je “connecten” en fucking “kijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen”. Ik wil niks betekenen! Dat kan ik niet! Laat me met rust, “iets voor elkaar betekenen” betekent niets voor mij.
En jij wíl ook helemaal niks betekenen voor mij. Jij wil gewoon geld aan mij verdienen omdat ik wél skills heb en jij niet. Jij kan alleen maar mensen opbellen en slijmen en de hele dag popie-jopie doen. En vervolgens duizenden euro’s factureren aan de arme drommel die mij in dienst neemt. Hoeveel krijg ík daar eigenlijk van? Oh niks. Omdat je een beetje kan zoeken, met je LinkedIn Premium account.
Ik wil gewoon rustig uit mijn burnout komen en daarna gewoon kalm en professioneel mijn werk kunnen doen. En niet gestoord worden door recruiters-, corporate-, managers- en LinkedIn gelul. Laat me met rust! Laat mij zijn. Laat mij toch alsjeblieft gewoon zijn.
Werkfit
Pfoeh, als ik bovenstaande tekst teruglees word ik een beetje gecombineerd woedend en verdrietig. De angst, spanning en stress is op dat gebied nog niet verdwenen. Je zou kunnen zeggen dat ik dus in elk geval vooralsnog nog niet “Werkfit” ben. Maar misschien moet ik het wel heel ergens anders zoeken.
Misschien moet ik gewoon bos-, berg- of strandwachter worden en alles wat met kantoren te maken heeft achter me verbranden. Of skileraar. Ik kan al van rode pistes af-pizzaën, dus prima! Buiten zijn, in weer en wind. Mijn LinkedIn profiel verwijderen en gewoon weer een normaal zoogdier worden met natuurlijke dromen, gevoelens en wensen.
En nooit meer, nooit meer een recruiter aan mijn hoofd die een uitdagende kutopdracht voor me heeft bij één of ander oninteressant kutbedrijf, dat met me wil sparren.
Wat lijkt me dat heerlijk rustig.
Volgende keer
Volgende keer vertel ik over mijn vernieuwde poging om yoga te gaan doen.
