#53: Angst en paniek om medicijnen
Ik ben begonnen met mijn CSR coaching (zie blog #50) en met alle medicijnen voor mijn trombose-ader (zie blog #51). Ik moet drie keer per dag Diclofenac nemen en twee keer per dag mezelf een injectie in mijn buik geven. Ik voel me miserabel, grieperig, slap, duizelig.
Door de medicijnencocktail ben ik bang voor allerlei bijwerkingen zoals blauwe plekken en bloedingen. Meerdere malen per dag denk ik een beetje angstig aan mijn lichaam en wat er fout kan gaan. Dit kan nooit goed zijn voor mijn rust en burnout-herstel.
Pijnen
Ik heb overal spierpijn. Komt het door die medicijnen? Door griep? Door stress? Doordat ik nu elke dag van mijn CSR coach de Jacobson spierontspannings-oefening moet doen? Zodra ik me beweeg voel ik wel ergens een pijntje. Het is om gek van te worden. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten, liggen of staan.
Ook ben ik heel slap, duizelig en heb ik een algeheel gevoel van malaise. Dit kan een bijwerking zijn van de maagbeschermers, maar ook van mijn burnout. Er is geen moment meer op de dag dat ik me even een beetje goed voel. Ik had juist gedacht in een rustiger vaarwater te komen (zie blog ..) maar dat kan ik wel weer vergeten nu.
In mijn buik voel ik twee pijnplekken die elkaar afwisselen. Mijn darmen rommelen. Ik voel me opgeblazen, vol en dik. Maar ook dat kunnen weer bijwerkingen zijn. Wat een puinhoop. Ik kan nu helemaal nergens meer ontdekken wat nou de oorzaak is van wat, en hoe ik het kan verlichten of verzachten.
Op de derde dag van dit alles krijg ik een enorme paniekaanval. Ik wil niet meer in mijn buik prikken met een naald. Ik zie al 6 kleine gaatjes in mijn buik van de drie dagen dat ik geprikt heb. Gaan die nog weg? Ik moet 6 weken prikken. Ik wil geen 84 gaatjes of littekens in mijn buik hebben straks.
Ik word helemaal onwel van het idee dat ik nog 39 dagen al die medicijnen moet nemen en moet prikken. Ik ben duizelig en probeer op de bank te ontspannen. Maar ik ontspan nergens meer van. Ik moet huilen, wanhopig en diep huilen.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Is dit het waard?
Wat een misère. Ik wil stoppen met die behandeling. Mijn burnout is belangrijker dan die stomme ader waar ik helemaal niet zo veel last van heb. Het is vrijdagavond. Uiteraard. Als ik wil overleggen met de dokter dan moet ik dus weer tot maandag wachten.
Ik heb het gevoel dat ik gek word. Ik wil als een kind gaan schreeuwen dat ik die prikjes niet wil en dat ik naar mama wil en nooit meer naar de dokter. Maar mama is dood en papa ook (zie blog #45). Ik ben nu een wees, en eenzaam, en ik voel me leeg en kapot. Ik wil beter zijn. Ik wil me goed voelen. Klote burnout, klote ader, klote medicijnen, klote injecties!
Is dit het wel waard? Kan ik niet gewoon eerst mijn burnout genezen en dan pas iets met die ader doen? Om mezelf af te leiden ga ik maar even het nieuws lezen…
Er is een tragisch ongeval gebeurd waarbij een groepje kleine kinderen door een trein is aangereden. Dat had ik niet moeten lezen. Ik moet heel hard huilen. Ik vind het zo erg voor die kinderen en de ouders en de andere mensen er omheen. Ik heb in mijn leven nog nooit gehuild om het nieuws, zelfs niet toen ik livebeelden zag van mensen die uit de gebouwen sprongen op 9/11. Ik schaam me opeens dat ik nu aan het zeuren ben over die medicijnen en mijn burnout en mijn been.
Ik ben een volwassen man. Waarom voel ik me zo verdrietig en slap om een paar pillen en prikjes? Ik weet het niet. Dan neem ik maar 10 mg Oxazepam en ga ik een beetje Netflix kijken. Een uur later begint de kalmerende werking. En het is weer tijd voor mijn prik. Ik prik mezelf en het valt best mee. Het komt heus wel goed. Als ik nou even een weekje volhoud dan wen ik vast wel aan die medicijnen en komt er vast ook wel een routine in het prikken.
Rust, reinheid en regelmaat
Ik ga die avond om 19:00 naar bed en word om 5:30 wakker. Gelukkig heb ik niet wakker gelegen, zoals gisteren. Oh ja, verdomd, ik heb gisternacht 3 uur lang wakker gelegen. Dat hielp natuurlijk ook niet mee met mijn gevoel van malaise.
Hopelijk vandaag een betere dag. Ik richt me maar weer op de rust, reinheid en regelmaat en probeer niet te denken aan het ellendige gevoel. Het is nu zaterdag. Als ik maandag nog steeds dezelfde angst en ellende voel, zal ik de dokter wel even bellen.
In de middag worden de klachten opeens verschrikkelijk. Ik voel me zo slap dat ik bijna niet meer kan lopen. Mijn armen bewegen sloom, met vertraging, mijn kop gonst en bonst. Ik zie opeens een grote blauwe plek op mijn been. Ik schrik me dood. Gaat het fout met de bloedverdunners? Doodsbang begin ik te huilen. Ik huil en ik huil en ik huil. Ik bel de doktersdienst en leg alles uit. Over mijn burnout en mijn angsten, de medicijnen en de ellende en de blauwe plek.
Na een tijdje word ik teruggebeld door de vaatchirurg die mij behandelt. Ik hoef de Diclofenac en de maagbeschermers niet meer te nemen, maar nog wel de prikjes.
Okee, dat is het plan. Kom op, je kan het, Martin. Zes weken een beetje klooien met prikjes is niets vergeleken met de bijna twee jaar burnout waar je al in zit.
Een paar uur later is de Diclofenac uitgewerkt en voel ik me een stuk beter. Wat een troep. En nog gevaarlijk ook. Ik neem weer 10 mg Oxazepam en ga na het eten meteen maar weer naar bed. Wat een rotgevoel. Ik wil beter worden, zo graag beter worden.
In de dagen erna voel ik me langzaam beter. Het prikken blijft irritant, maar ik leg me er maar bij neer. De blauwe plek verdwijnt, en ik begin te wennen aan mijn nieuwe gevoel en mijn steunkous. Ik tel elke ochtend en middag een injectienaald af. Ik wacht maar af tot dit zijspoor voorbij is, en ik weer verder kan met rust nemen en genezen van mijn burnout.
Volgende keer
Volgende keer schrijf ik hoe de totale uitputting toeslaat, wat ook best wel weer goed nieuws is.
