#148: Naar het theater

Begin juli 2020. Langzaam ben ik aan het inpakken voor mijn verhuizing die eind juli gaat plaatsvinden. Ik pak één of twee dozen per dag in zodat ik mezelf niet overbelast en alles zo rustig mogelijk doe. Op een zaterdag rijd ik naar mijn nieuwe huis in Friesland om even te kijken hoe ver het ook al weer autorijden is, en of ik het huis nog steeds leuk vind.

Het is meer dan anderhalf uur rijden maar de rit gaat goed. Bij het huis aangekomen ben ik een beetje teleurgesteld. In mijn hoofd had ik het huisje wat groter en mooier onthouden. Het onkruid staat hoog, het huis moet geschilderd worden en het is kleiner dan ik dacht. Ik gluur door het raam en het huis is vies en grauw van binnen. Het is ook niet “mijn” huis natuurlijk, ik woon er nog niet. Het is iemand anders’ huis en het wordt pas mijn huis als ik er een tijdje in gewoond heb.

Wennen

Ik word een beetje bang dat ik eenzaam en verdrietig zal worden als ik in dit nieuwe huis woon in dit dorp. Maar gelukkig weet ik ook dat dit gevoel er een beetje bij hoort. Ik ga het onkruid wieden en het huis schilderen en dan wordt het mijn plekje, mijn nestje, in een heerlijk rustig schattig dorpje. Ik gluur weer door de ramen. Gelukkig, de vorige bewoners hebben het al helemaal leeg gehaald. Over vier weken kom ik! Over vier weken kom ik, mensen, en dan is het mijn huis! Dan begint er een nieuwe fase in mijn leven en hopelijk ook in het herstel van mijn burnout.

Ik lunch bij de McDonalds in Harlingen en rijd weer terug naar Haarlem, waar ik al meer dan 25 jaar in het Centrum woon. Hier ken ik alle straten, wegen en plekken. Hier voel ik me veilig en ben ik bekend. Het zal wel een tijdje raar zijn als ik dit omruil voor Marrum, waar ik niets en niemand ken. De rit gaat goed, het is een takkeneind rijden maar ik krijg geen angsten of overprikkeling. Wel ben ik totaal kapot aan het eind van de dag, maar dat is begrijpelijk.

Theater

De volgende dag ga ik met een vriendin naar Theater Carré in Amsterdam voor een optreden van Freek de Jonge. Meer dan vijftien jaar geleden ben ik voor het laatst naar het theater geweest. Als kind ben ik opgegroeid met Freek de Jonge op de oudejaarsavonden, en as volwassene ben ik naar vele van zijn voorstellingen geweest.

De laatste jaren niet meer, want ik was veel te druk bezig met werken en ik vond Freek niet zo leuk meer. Ik vond hem maar een ouwe zeur geworden. De vriend waarmee ik altijd naar Freek ging is al jaren geleden naar Engeland verhuisd en ik zelf ben daarna niet meer gegaan. Maar dit is een speciale corona-voorstelling waar maar 100 mensen mogen komen en het publiek op kleine bankjes zit met plantenbakken en veel ruimte er tussen. Het lijkt me wel bijzonder en een leuke test om te kijken of ik inmiddels al weer een beetje tegen mensen, een donkere zaal, en meer dan een uur stilzitten en luisteren kan.

Dus… om half elf in de ochtend zitten we in Carré. Ik ben doodmoe en het is nog niet eens begonnen. Ik begin te twijfelen. Misschien had ik gisteren niet helemaal naar Friesland moeten rijden. Meestal doe ik een hele dag niks tussen twee activiteiten, Nu heb ik deze rustdag niet gehad. Mijn hoofd is zwaar en duizelig zoals gewoonlijk.

De voorstelling begint en is erg leuk. Freek is weer als vanouds; hij wisselt tussen slap gelul, slapstick en tovenarij met taal, en dan weer iets diepers, iets emotioneels. Ik moet veel lachen en ook een keer huilen omdat hij het lied “Nu het nog kan” voordraagt aan zijn moeder, maar dan in een corona-setting waarbij de bejaarde moeder op het balkon staat en de zoon vanaf de straat moet schreeuwen, want ze mogen niet bij elkaar in de buurt komen.

Angsten

Mijn hoofd is heel zwaar en ik kan niet altijd mijn aandacht bij de voorstelling houden. Drie keer heb ik een angstaanval. Ik word doodsbang en wil de zaal verlaten. Ik sta bijna op om weg te lopen, zo bang ben ik. Maar deze angsten duren maar een paar minuten en gaan dan weer weg. Gelukkig maar. Het is wel jammer dat ik niet gewoon kan genieten van een theatervoorstelling. Mijn kop wil het gewoon nog niet.

Dan schrik ik weer even van mijn toekomstgedachten. Zou ik ooit nog beter worden? Als ik dit zo aanvoel dan kan ik in elk geval nog lang niet werken. Het is eigenlijk te veel voor me, dit uitstapje. Het is wel heel leuk, en ik had het niet willen missen. Maar de schaduw van mijn burnout overheerst. Vierentwintig uur per dag voel ik dat rothoofd, uitputting en slapte. En dus ook tijdens de voorstelling.

Ik hoop dat dit nog weggaat. Ik hoop zo dat ik nog verder zal herstellen. Please, please burnout, ga alsjeblieft weg. Ik wil zo graag normaal kunnen functioneren maar ik kan het niet. Ik kan het nog lang niet.

Na de voorstelling wil ik eigenlijk met de vriendin nog even ergens een bakje thee drinken met een stuk taart, maar ik voel dat mijn hoofd daar totaal niet tegen kan. We rijden terug naar huis en nemen afscheid. Ik ben kapot. Elke ochtend word ik al doodmoe wakker en nu ben ik nog verder uitgeput en naar de klote. Had ik nou wel of niet naar het theater moeten gaan? Nou ja, het was in elk geval wel heel leuk om Freek weer eens te zien, veel te lachen en iets te gaan doen met een lieve vriendin. Dat ik nu kapot ben is het misschien wel waard.

Evalueren

Van mijn psycholoog heb ik geleerd dat je elke dag even moet evalueren hoe je je energie hebt gebruikt en hoe je je voelt. Dat is erg lastig voor me want ik ben ALTIJD moe en ALTIJD kapot, of ik nou de hele dag op de bank zit of naar Friesland heen- en weer ga. Of ik nou in het gras ga liggen of naar een theatervoorstelling ga. Of ik nou ga computeren en internetten of op bed ga liggen. Ik BLIJF moe en kapot, dus wat valt er te evalueren?

Nou ja, ik ben in elk geval twee dagen actief geweest. Een tripje naar Friesland en een theatervoorstelling. Het kost me een paar dagen om alle prikkels te verwerken. Maar het is me wel gelukt en ik ben niet compleet teruggevallen. Dat is dus vooruitgang!

Het zijn weer kleine stappen in de goede richting.

Volgende keer

Volgende keer meer over aanvaarding, huilen en slapen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.