#91: Mijn klachten worden minder en een brief aan mijn vader

Het UWV stuurt mij een brief dat ze zes weken langer nodig hebben om een beslissing te nemen over mijn ziektewet bezwaar (zie blog #89). Is dat goed nieuws? Gaan ze nu eindelijk eens met meerdere mensen naar mijn zaak kijken? Of zijn ze gewoon op vakantie? Het is immers augustus 2019.

Nou prima, laat ze maar. Ik meld bij de afdeling WW dat ik wacht op uitspraak van de afdeling ZW en dus voorlopig niet zal gaan solliciteren. Maar mijn contactpersoon bij de afdeling WW is op vakantie, dus ik krijg pas antwoord als ze terug is.

Mijn psycholoog is ook op vakantie en ik moet nu vier weken zonder haar proberen te overleven. Kortom: het is vakantietijd dus mijn burnout moet ook maar even op pauze.

Klachten

Mijn lichaam begint inmiddels weer “normaal” te doen. Dat wil zeggen: niet onvoorspelbaar. Als ik iets doe, maakt niet uit wat het is, dan krijg ik last van angsten en nervositeit. Als ik daarentegen niets doe, maar dan ook écht niets: letterlijk op de bank liggen met mijn ogen dicht en misschien een heel zacht muziekje, dan worden de klachten na ongeveer een half uur minder.

Maar ja, ik kan niet de hele dag niks doen. Ik moet sowieso gewoon boodschappen doen en administratie en dat soort dingen. En de hele dag liggen is niet goed voor me. Dus ik houd het wandelen of fietsen er wel in, en probeer ook 45 minuten per ochtend te “werken” op de computer.

Soms kijk ik wat TV of zit ik wat te internetten, maar dat gaat fout en dan moet ik weer plat liggen. Soms kom ik ‘s-ochtends uit bed, voel ik me goed, ga ik douchen en ontbijten en dan ben ik weer hondsnerveus, angstig en moet ik huilen.

En zo gaan de weken voorbij. Als ik niks doe, zakken de klachten, als ik wel iets doe, nemen ze weer toe. Is dat normaal? Is dat goed nieuws? Ik denk van wel.

De hele dag in bed liggen

Je zou haast zeggen:“nou mooi toch? Gewoon lekker niks doen, dan gaat het beter met je”. Maar ja, letterlijk de hele dag in bed liggen wordt afgeraden door iedereen. Het is wel iets dat ik nog niet geprobeerd heb de afgelopen drie jaar. Het is zo’n beetje het enige dat ik nog kan uitproberen.

Maar ik doe het toch maar niet. Van mijn psycholoog moet ik een vast dagschema aanhouden maar ook een weekschema. Alleen op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag mag ik “werken”, dat wil zeggen: op de computer werken (max 1 uur) en de opdrachten van de psycholoog uitvoeren. Op de andere dagen heb ik “vrij”.

Op woensdag moet ik een “voeldag” houden, en gewoon doen wat mijn gevoel me ingeeft. Maar mijn gevoel geeft me niks. Bij alles wat ik doe, of het ik nou zelf verzin of dat het spontaan in me opkomt, krijg ik last van duizelingen, angsten of spanningen. Ik vertrouw geen enkel gevoel meer.

Je leest vaak dat je maar wat moet proberen bij een burnout, en als het dan goed voelt dan is dat mooi. Maar ik heb het idee dat niks goed voelt, en alles leidt tot klachten.

Wat ik op zaterdag moet doen, vergeet ik steeds, en als ik bij de psycholoog ben vergeet ik ook steeds te vragen wat ik op zaterdag ook alweer moet doen. Op zondag heb ik “uitslaapdag” en “sociale contactendag”. Maar ja, uitslapen is niet prettig. Als ik wakker ben en gigantisch zenuwachtig dan ga ik er maar liever uit. En mijn sociale contacten kunnen nooit op zondag, dus daar komt weinig van terecht, dus die kan ik beter op woensdag daan doen, denk ik. En als ik wél met iemand afspreek dan ben ik na een uurtje helemaal kapot, duizelig, angstig en nerveus.

Een brief aan papa

Op advies van mijn psycholoog ben ik begonnen met een brief aan mijn vader. Die leeft niet meer (zie blog #45) maar ik heb hem nog wel wat te zeggen. Onderdeel van mijn behandeling is ook het afrekenen met mijn verleden, en pfoeh, wat een verleden heb ik.

Niet dat ik een slechte jeugd had of zo, maar ik heb nooit geleerd om mij te uiten, om iets te doen met emoties. Ik ben door toedoen van mijn ouders een angstige perfectionist geworden die nooit iets heeft geuit en alleen maar zichzelf opoffert. Het ideale recept voor een flinke burnout, die nu bijna drie jaar duurt.

Ik moet twee versies van de brief schrijven aan mijn overleden vader. De eerste moet helemaal open zijn, bij voorkeur met veel verwijten, schuld geven aan, schelden en compleet losgaan. Daarna volgt een genuanceerde versie van de brief, waarin ik heus ook wel weet dat het niet allemaal aan hem ligt, en dat hij ook lief was, en zelf ook niet alle emotionele vaardigheden had.

Wekenlang werk ik aan de brief. Elke dag lees ik hem hardop in mijn eentje voor, terwijl ik wijzigingen aanbreng. Elke dag moet ik keihard huilen bij het voorlezen. Stapje voor stapje hoef ik niks meer te veranderen. De brief is na zes weken klaar.

Ik blijf hem elke dag voorlezen. Soms reageer ik wat minder, soms hoef ik niet te huilen en voelt het alsof ik het verwerkt heb. Soms moet ik weer flink huilen bij sommige passages. Als laatste stap ga ik hem voorlezen aan de psycholoog.

Bij de psycholoog lees ik de brief voor, en ik moet weer heel veel huilen. Ik neem afscheid van de brief, ik neem afscheid van mijn vader. Ik gooi de brief daarna weg. Zo, klaar. Over tot de orde van de dag: een brief aan mijn moeder, die in 2012 overleed. Die brief is gelukkig korter, maar ik moet wel vaak en zo hard huilen als ik hem voorlees,

Nou ja, het zal er wel bijhoren. Het is goed dat ik nu mijn hele leven aan het verwerken ben. Een burnout ligt nooit alleen maar aan je werk, zoals ik al schreef in blog #72.

Het zal nog wel even duren voordat dit allemaal verwerkt is. Je leven verwerken tijdens een burnout is nogal heftig, maar ja, het moet gebeuren, daar leg ik me bij neer. En ik ben er blij om dat het nu gebeurt.

Volgende keer

Volgende keer leg ik uit dat mensen die hun emoties inhouden niet helemaal fris zijn.

Reageren? Dat kan via Instagram.