#98: Het gaat wat beter. En ik ga skiën!

In de weken na mijn tergende UWV-frustraties (zie blog #97) neem ik een advocaat in de arm. Hij gaat het hele dossier van het UWV fileren en kijken of een beroepsprocedure mogelijk is. Mooi zo. Er zal wel niks uitkomen, maar ik ben bereid om tot het uiterste te gaan.

Ondertussen denk ik wat minder vaak aan het UWV en keer ik terug naar normaal: dagelijks rustig aan doen, in de natuur zijn, en twee keer per dag 50 minuten werk of andere activiteiten doen.

Het gaat wat beter

En het gaat wat beter. Mijn hoofd voelt erg gespannen en soms duizelig, maar ik kan meer doen. Ik kook nu bijvoorbeeld drie of vier keer per week, en heb daar bijna geen moeite meer mee. Yes!

Ook boodschappen doen gaat me beter af. De dagen gaan sneller voorbij, want ik verveel me minder. En ik ben een beetje aan het rommelen met het bewerken van audio en video op de computer. Gewoon als hobby, om iets leuks te ontdekken en om te kijken of ik filmpjes kan maken. Zal ik een YouTube kanaal beginnen? Ja, dat lijkt me een leuke hobby.

Ik probeer wat. Als ik mezelf film dan zie ik er stom uit en heb ik een stomme stem. Na een paar minuten kom ik niet meer uit mijn woorden en ik raak mijn concentratie kwijt. Shit, dit kan ik dus echt nog niet aan. Na een half uurtje rommelen ben ik weer duizelig en moet ik stoppen.

Soms slaat de angst weer toe, in de vorm van hartkloppingen en duizelingen, maar het is mild, en gaat ook wel weer weg. Als ik rustig met mijn ogen dicht op de bank ga liggen, voel ik nog wel flink dat ik slap ben en heel moe. En mijn hoofd voelt super irritant aan. Maar ik krijg soms wel het gevoel dat ik misschien tóch echt wel ooit weer helemaal beter kan worden. En dat is een prachtige vooruitgang!

Ik merk dat ik meer plezier krijg in dingen. Ik kan bijvoorbeeld weer keihard lachen om onzinnige dingen. Soms zelfs schaterlachen, waarbij ik adem tekort kom. Oh wat is lachen toch heerlijk, als je al heel lang niet echt uitbundig hebt gelachen!

Het “werken” dat ik doe, namelijk mijn oude computerberoep uitvoeren maar dan voor mezelf, zonder baas, zonder geld te verdienen, zonder drukte, zonder iets te hoeven, gaat ook best goed. Ik kan steeds meer aan, en raak er steeds minder vaak bang of gespannen van. Pfoeh! Het gaat écht beter! Echt waar! Ik heb zelfs af een toe een moment van trots, een moment van “yeah! ik heb weer iets bereikt!”. Daar word ik erg blij van.

Gaat het wat beter?

De euforische momenten worden hier en daar wat afgewisseld met lichte angsten, een rotgevoel, moeheid en duizelingen. Maar het lijkt asof het allemaal wat minder erg is.

Ik moet regelmatig nog huilen, maar dat is opluchtend en niet meer zo heftig als voorheen. Als ik ‘s ochtends wakker word, voel ik me het slechtste. Dan gonst mijn hartslag in mijn hoofd, en daar flitsen vele gedachten en halve dromen een uur lang doorheen.

De golfbewegingen van hoe goed of hoe slecht ik me voel zijn wat milder aan het worden. Het gevoel van “ik voel me altijd alleen maar slecht, en soms wat minder slecht” verandert langzaam naar “ik voel me vaak niet goed, maar soms ook een beetje oké,”

En dat is vooruitgang! Vooruitgang! Gaat het wat beter? Ja het gaat wat beter. Ik kan echt, oprecht zeggen dat het wat beter gaat. Maar dat is wel heel eng om te zeggen, want ik heb de afgelopen drie jaar al heel vaak gedacht dat het beter ging. En soms zelfs heb ik het hardop gezegd. Maar daarna volgde er altijd weer onherroepelijk een verschrikkelijke terugval.

Dus ik ben bang. Doodsbang om te denken en te zeggen dat het wel een beetje beter gaat nu. Doodsbang voor de teleurstelling die volgt als er weer een terugval komt.

Skiën

Er komen wat verjaardagen aan van mijn zus en van wat vrienden. Ik besluit om gewoon naar die verjaardagen te gaan. Ik zeg tegen de jarigen dat ik mij voorneem om te komen, maar dat ik pas op de dag zelf kan bepalen of ik écht kom opdagen.

En dat is ook een hele vooruitgang. Ik heb niet meer de volle overtuiging dat ik een verjaardag sowieso niet aan kan. Mooi zo. En op een dag ga ik als spontane actie… opeens skiën. In blog #82 schreef ik al dat ik wilde gaan skiën bij de indoor skihal bij mij in de buurt. Terwijl ik een keer een rondje aan het rijden ben in de auto zie ik toevallig in de verte de skihal liggen. Dan opeens komt het in me op: het moment is nu. Nu ga ik skiën!

Ik rijd terug naar huis, doe mijn skibroek aan, pak mijn ski’s en skischoenen, en stap weer in de auto. Yeah! Ik ga skiën! Nu! Ik heb er oprecht zin in, en ik heb geen angsten. Bij de skihal aangekomen realiseer ik me opeens dat het herfstvakantie is. Shit, ik volg totaal geen nieuws en spreek weinig mensen. Ik wist niet dat het vakantie was. Nu zijn er vast een heleboel lawaaiige kinderen.

Maar het valt mee, er is bijna niemand. Het is ook nog maar half tien in de ochtend. Ik heb bijna de hele skihal voor mezelf. Yes, lekker rustig! Terwijl ik mijn ski’s aandoe, word ik een beetje bang. Is dit niet te zwaar voor me? Krijg ik hier geen terugval van? Er staat keiharde klotemuziek aan in de kleedruimtes. Waarom moet er altijd toch overal muziek aan staan? Zal dat niet te veel zijn voor mijn arme hoofdje?

Ik ben vrij

Als ik voor de eerste keer van de korte heuvel af zoef, voel ik me vrij. Ik kan het nog! Ik kan nog skiën! Ik heb helemaal geen angst, terwijl ik normaal gesproken wel even moet slikken als ik weer voor het eerst naar beneden ga.

Het voelt heerlijk! Ik ben vrij! Ik ben vrij! Ik ben vrij als een vogel in de lucht. Ik kan nog skiën! Ik kan het nog! En ik vind het leuk. Ik heb plezier! Er staat geen muziek op in de skihal. Het is rustig en kalm en ik hoor mijn ski’s door de sneeuw scheren.

Het is heerlijk. Ik voel me sterk, snel en stoer. En dat is heel wat als je al drie jaar een kreupele bent. Er zijn nog twee andere mensen gearriveerd. Die kunnen slechter skiën dan ik. Whahaaaaa, sukkels! Voor het eerst in drie jaar voel ik me vaardig! Capabel! Ik ben goed! Ik ben super goed! En ik voel me heerlijk!

Ik blijf lekker doorgaan. Elke keer weer 60 seconden in de lift omhoog, en 10 seconden skiënd naar beneden. In de lift zing ik een vrolijk Oostenrijks liedje. Vals, fout, grappig, maar ik ben mezelf. Ik ben mezelf en ik ben vrij. Ik help een klein jongetje dat gevallen is. Hij staat weer op en vliegt weer van de heuvel af. Ik vlieg mee in zijn plezier en ik heb een blije glimlach op mijn kop.

Na 45 minuten skiën ben ik doodmoe en daarna heb ik dagenlang verschrikkelijke spierpijn. Maar dat is prima, want het gaat wat beter! Gaat het wat beter? Ja het gaat wat beter.

Volgende keer

Volgende keer vind ik enthousiasme voor een nieuwe hobby.

Reageren? Dat kan via Instagram.