#107: De terugval-jojo en lage rugpijn
Nadat ik ben gestopt met trillen (zie blog #105) voel ik me wisselend wat minder slecht. Ik durf nog niet te zeggen “goed” want daar krijg ik al drie jaar lang elke keer spijt van. Zodra ik hardop zeg dat het wel wat beter gaat dan volgt er binnen 5 dagen een verschrikkelijke terugval. Gegarandeerd. Het lijkt wel of ik het zelf veroorzaak, als een self-fulfilling prophecy, maar dat is niet zo.
Immers, als ik helemaal niet zeg of denk of het nou goed of slecht met me gaat, dan krijg ik óók om de zoveel tijd een terugval. Dus in plaats van dat het nu permanent slecht met me gaat, gaat het nu veel meer wisselend slecht en minder slecht. Ik ben begonnen met jojoën.
Terugvallen en terugvallen
Dit jojoën schijnt normaal te zijn en erbij te horen, maar het is bijna nog vervelender dan je gewoon altijd slecht voelen. Ik krijg nu ongeveer elke 7-10 dagen een terugval die een dag of drie duurt. Daarna ben ik wel weer redelijk normaal, dat wil zeggen, mijn lichamelijke klachten zijn dan minder, de moeheid is dan minder, ik heb dan weer zin in dingen en veel ideeën voor de toekomst.
Ik ben de afgelopen drie jaar natuurlijk ook gewend geraakt aan het “me slecht voelen”. Op één of andere manier is dat de nieuwe norm geworden. Dus telkens als het ietsjes beter gaat krijg ik opeens een gevoel van glorieuze hoop. Zou ik in de lift zitten? Zou dit het laatste restje zijn? Maar dan komt weer die terugval en ben ik weer teleurgesteld, wanhopig en verdrietig.
Als ik me daarna weer wat beter ga voelen, dan pak ik weer mondjesmaat de dingen op die ik doe om mijn leven weer op te bouwen. Een beetje op de computer werken, wandelen en fietsen, boodschappen, administratie, koken, een theetje drinken met een vriend of vriendin, en zelfs WhatsAppen.
WhatsAppen had ik tot een minimum gereduceerd, maar nu zit ik weer af en toe slap te lullen met iemand. De notificaties staan nog steeds uit, dus mijn telefoon maakt geen enkel geluidje en er verschijnt niets zomaar ongevraagd in beeld. En het is gezellig. Toch denk ik dat mijn hersenen daar nog niet tegen kunnen. Soms maak ik scherpe grappen met iemand en dan opeens kan ik niet meer nadenken. Ik kan dan alleen nog maar “hahahaha” typen maar iets zinnigs komt er niet meer uit. Dan schrik ik en denk ik dat ik dement word. Mijn vader kon toen hij dement werd steeds minder zeggen. De woorden waren er gewoon niet meer. Het is een verschrikkelijk gevoel, dat je enthousiast iets wil zeggen maar de woorden komen niet. Ik hoop maar dat het over gaat.
En dan is er nog het TV kijken. Ik ontdek dan een serie interessante documentaires, bijvoorbeeld over voedsel (Rotten op Netflix). Dat klinkt saai maar dat moet ook. Rustig gefilmd, rustige muziek, geen flitsende beelden, langzaam gepraat. Maar ja, na het kijken (55 minuten per aflevering) voelt mijn hoofd weer overbelast en gejaagd. Het is dus puzzelen: hoe lang kan ik nou wel of niet iets kijken?
foto: ©2019 kakikhebeenburnout.nl
Vallen, strompelen, opstaan, kruipen
Ik zit nu dus in een cyclus van vallen en opstaan. Daar zat ik de hele tijd al in natuurlijk, maar de cyclus is nu veel korter. Vallen, dan 3 of 4 dagen opstaan, dan een dag of 4 weer denken:“hee ik ga weer wat de goede kant op” en dan weer bam! Op mijn bek.
In het begin van mijn burnout ging het veel langzamer: vallen, en dan ongeveer drie weken weer opkrabbelen. Dan een week of drie me rot voelen maar ook weer niet echt héél rot. En dan viel ik weer keihard terug. maar er waren dan wel al bijna twee maanden voorbij. Nu gaat de terugval-jojo dus in een soort turbostand.
Of dat goed is, weet ik niet. Ik weet inmiddels niet meer of iets nou goed voor me is of niet. Moet ik nu actie ondernemen of gewoon afwachten? Ik ben best blij met mijn psycholoog, maar ik denk ook dat mijn lichaam iets nodig heeft. Andere beweging? Meer beweging? Minder beweging? Een vastgesteld bewegingsplan? Zal ik eens gaan Googlen wat er mogelijk is?
Of moet ik alles toch maar laten rusten, en verder niet zo met mijn klachten bezig zijn? Ik ben nou al zo lang aan het burnouten dat ik niet meer weet wat nou mijn echte gevoel is. Ik ben zo de weg kwijt dat ik niet meer weet wat ik moet doen om me beter te voelen en te kunnen genezen. Mijn intuïtie lijkt niet meer te werken. Ik heb nergens grip op. Of zou ik nou eens moeten leren dat “nergens grip op hebben” júist het goede is?
Lage rugpijn
Ik ga even Googlen naar dingen om te bewegen. Ik kom natuurlijk weer in een wirwar van yoga, shiatsu, (s)joggen, hardlopen, massage, wandelen, fietsen, zwemmen, en alle standaard bullshit-tips die je kan doen bij burnout. Niet dat al die dingen op zichzelf bullshit zijn; ze zijn fijn en gezond en goed voor je. Maar ze zorgen er niet voor dat je burnout sneller geneest, zoals je ook kan lezen in blog #94.
Iedereen weet onderhand wel dat lichaamsbeweging “goede stofjes aanmaakt” en “gelukshormonen” zoals dopamine en dat soort dingen. Ik beweeg al drie jaar elke dag als ik wandel of fiets. Maar wanneer word ik nou eens beter? Mijn buik wordt er overigens ook niet dunner van. Ik twijfel weer aan alles.
Dan opeens krijg ik terwijl ik op de bank zit pijn in mijn onderrug. Precies in het midden. Binnen twee dagen neemt de pijn zo erg toe dat ik niet meer kan staan, lopen, zitten. Of course, dat kan ik er nog wel even bij hebben. Wilde ik meer gaan bewegen? Hmmm, ja, ik dacht het even niet dus.
Dus ik ga maar aan de paracetamol en de ibuprofen. In de nachten kan ik niet meer slapen omdat ik zo’n pijn heb en niet in mijn lekkerste stand kan liggen. Overdag raak ik steeds gefrustreerder omdat ik nu écht helemaal niks meer kan. Wat een tergend, verschrikkelijk rotgevoel. Steeds vaker moet ik huilen en schreeuwen van woede en frustratie. Ik heb wel vaker zo’n rugpijn gehad, maar toen kon ik gewoon lachen en afwachten tot het over ging.
Bij lage rugpijn moet je gewoon doorgaan met lopen, bewegen, het huishouden, etc. Dus niet plat gaan liggen en ook niet te lang in bed liggen. Ik was juist zo blij dat ik de afgelopen weken langer in bed kon blijven liggen, lekker rustig, zonder een gejaagd gevoel te hebben dat ik er uit moest. Maar nu mag ik dat dus eigenlijk niet meer. Pfoeh!
Maar misschien is dit wel goed nieuws. Omdat mijn spierspanning langzaam aan het zakken is, moet mijn lichaam zich natuurlijk weer aanpassen en wennen. Ik lig, zit en sta nu in standen die ik al jarenlang niet meer heb gehad, met minder spierspanning. En ik weet nog van lang, heel lang geleden dat als ik stress had, dat ik het dan als eerste in mijn onderrug voelde. Misschien gaat mijn lichaam nu wel helemaal terug naar die tijd omdat de stress aan het zakken is.
Als dit over gaat ben ik weer bijna terug naar normaal, hoop ik dan maar. Ik strompel dus maar verder met mijn lastige lijf.
Volgende keer
Volgende keer mijn mening over burnout-herstelbedrijven en burnout coaches.
