#202: Ik ben in de hel – venlafaxine afbouwen (deel 7/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

De lichamelijke klachten bij -45 korrels zijn een dag of twee niet te doen. Mijn hoofd staat op ontploffen, zo voelt het. Ik ben bang dat ik op zeker moment heel hard ga huilen en schreeuwen en daar dan nooit meer mee stop. Alleen ademhalingsoefeningen en niets doen / plat liggen helpen een beetje.

In de supermarkt word ik dronken van alle schappen en producten die ik bekijk. Ik wil weg, ik kan er niet tegen. Het lijkt wel heel erg op het begin van mijn burnout. Wat een rothoofd, het is niet te doen. Ik wil zo graag dat dit voorbij is, dat ik van de Venlafaxine af ben, en weer normaal en gezond word.

Miserabel

Ik hoef niet te werken, werken interesseert me niet meer (zie ook blog #191). Maar ik wil me gewoon zo graag eens een keertje goed voelen. Goed voelen, zonder dat mijn kop raar doet. Zou dit rothoofd ooit nog overgaan? Wat een miserabel gevoel. Een miserabel gevoel dat haast niet uit te leggen is.

En met “gevoel” en “goed voelen” bedoel ik niet emotioneel gevoel. Ik bedoel lichamelijk gevoel, lichamelijke verschijnselen, lichamelijke ellende. Mijn stemming is best prima, ik heb geen depressieve gedachten. Het enige waar ik boos over ben is dat antidepressiva zomaar worden voorgeschreven voor overspanning en burnout, zonder dat er aandacht is voor de vraag:“hoe kom ik er ooit weer vanaf?”

Langzaam maar zeker raak ik ervan overtuigd dat Venlafaxine weliswaar angsten vermindert, maar inderdaad écht burnout kan veroorzaken. Ik kreeg het middel ongeveer 15 jaar geleden tijdens mijn eerste burnout als “steuntje in de rug”. Dat is erg leuk, maar je voelt dan dus niet meer dat het slecht met je gaat. Antidepressiva gooien een zwarte doek over je burnout: je ziet niets meer en hoopt dan maar dat je burnout herstelt.

Hierdoor kan je dus “weer werken” maar ondertussen gaat de roofbouw op je lichaam verder door terwijl je dat niet merkt. Door de zwarte doek kan je ook niet meer zien aankomen of een (nieuwe) burnout zich aan het opbouwen is. En dát is waarom ik tegen het gebruik van antidepressiva tijdens of na burnout ben.

Mijn klachten zakken na enige tijd gelukkig weer wat af, dus op de eerstvolgende maandag gooi ik weer 5 extra korrels uit de Venlafaxine capsule. Ik zit nu op min vijftig korrels. Dat is dus (110 – 50) / 110 x 100% = 54%. Als ik straks naar -55 ga dan zit ik precies op de helft!

Aan de ene kant vind ik dit een hele prestatie, de dosis Venlafaxine is nu bijna gehalveerd en ik leef nog steeds. Aan de andere kant ben ik doodsbang voor wat er gaat komen. De lichamelijke verschijnselen zijn nu al zo ongelooflijk heftig, en de lijn naar nul wordt steeds steiler (zie het grafiekje in deel 4). Er komt steeds minder van de werkende stof in mijn hersenen terecht, en de negatieve effecten zullen dus steeds erger worden.

Normaal gesproken duurt het een dag of twee tot drie na elke verlaging voordat er nieuwe ontrekkingsverschijnselen optreden. Nu krijg ik na 24 uur al een enorme angstaanval die een half uur duurt. ‘s Ochtends in bed gaat mijn hoofd zó raar aanvoelen dat ik bang ben dat het nooit meer goed komt.

Ik kan het helaas niet goed beschrijven. Het is een gevoel alsof ik op het punt sta om te gaan schreeuwen en spartelen. Alsof ik iedereen in elkaar wil slaan en alles haat. Alsof ik op elk moment kan uitbarsten in geweld. Als een snelkookpan die bijna ontploft. Een bom uit de tweede wereldoorlog die nog steeds onder de grond ligt en het nu niet écht meer kan inhouden. Zo voelt mijn hoofd. Ik ben in de hel van Venlafaxine onttrekking.

De rest van mijn lichaam is merkwaardig genoeg super ontspannen. Tijdens mijn burnout de afgelopen vijf jaar hebben mijn benen, armen en borst nog nooit zo kalm aangevoeld. Ze voelen écht weer kalm en normaal, zoals ik me voelde toen ik nog gezond was.

Bizar

Okee, Martin, rustig aan. Even weer terug naar logisch redeneren. “Antidepressiva rommelen met de chemische huishouding in je hersenen. Je hebt het 15 jaar lang gebruikt, dus de hersenen weten nu niet meer wat er gebeurt. Er is een ongelooflijke verandering gaande. Het is normaal dat je je hiervan als een dronken kip gaat voelen. Het gaat ook weer weg. Binnen enkele dagen tot vier weken gaat het weer weg, en dan word je weer normaal.”

Het komt goed. Het komt goed. Het komt goed. Ik sta nu wel bijna op het punt om in een god te gaan geloven. Dit is het rotste gevoel dat ik ooit in mijn leven heb gehad. Het komt wel eens voor dat afbouwen van Venlafaxine leidt tot zelfdoding en geweldsuitbarstingen. Dat kan ik me nu heel goed voorstellen. Wat een ongelooflijk gruwelijk rotgevoel is dit.

Een half uur later voel ik me iets beter. Ik hoop dat dit de laatste restjes zijn. Ik ben bijna op de helft, maar volgens de officiële wetenschappelijke lezing is 37,5 mg Venlafaxine sowieso al een nauwelijks werkende dosis. Ik zit nu op 20,4 mg dus het zou nu eigenlijk helemáál niks meer moeten kunnen doen. Ergens heb ik dus een beetje hoop dat het ergste nu voorbij is, maar ook de angst dat het ergste nog gaat komen. Hoe dichter bij nul, hoe erger het wordt.

De volgende stap wordt -55 korrels. Dat zou precies de helft zijn. Maar ik ga voorlopig nog even door op de huidige dosis met -50 korrels, want deze storm moet eerst gaan liggen,

Volgende keer

Volgende keer word ik opeens overal bang voor.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.