#208: Positieve effecten – venlafaxine afbouwen (deel 12/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Ik zit nu in de tweede week van -65 korrels. Ik was in de tweede hel (zie deel 11), maar die begint nu gelukkig wat af te zakken. Aanvankelijk had ik dag en nacht hartkloppingen en schokgolven in mijn hoofd. Deze zijn nu weer nagenoeg weg. Mijn kop voelt weer gewoon als een duizelig blok beton, zoals het al was voordat ik begon met afbouwen. Het gewone burnout gevoel dus.

Al met al zit ik nu dus op ongeveer 40% van de oorspronkelijke dosis Venlafaxine, en voel ik me uiteindelijk nog steeds even goed of slecht als toen ik nog op 100% zat. Dat is dus op zich heel goed nieuws. Elke verlaging geeft weliswaar klachten, soms mild, soms verschrikkelijk, soms een hel, maar na 2 tot 3 weken ben ik steeds weer gestabiliseerd. En dat geeft hoop. Hoop dat ik verder kan gaan en uiteindelijk zonder Venlafaxine kan leven.

Zweten

Wat me wel opvalt is dat ik sinds enkele weken zweterig ben. Overdag en ook in bed ruik ik mezelf steeds, wat ik normaal nooit had. Deodorant lijkt niet meer te werken. Nu heb ik toevallig een ander merk deodorant gekocht dus ik dacht eigenlijk dat het daar aan lag. Ook ben ik bijna vijftig dus ik dacht ook al dat het misschien zou kunnen liggen aan “de overgang” of de “mannelijke menopause” of hoe je dat ook wilt noemen; de veranderende hormoonhuishouding tussen de 40 en de 50.

Maar toen las ik opeens een artikel over het afbouwen van antidepressiva en daarin werd vermeld dat zweten een bijwerking kan zijn van zowel het opbouwen als het afbouwen ervan. Weer iets nieuws. Ik zal er maar niet te veel aandacht aan besteden, het is een milde klacht in vergelijking tot de andere afbouwklachten.

Een ander ding dat me opvalt is dat ik nu eindelijk weer op een normale manier orgasmes kan krijgen. Venlafaxine staat erom bekend dat het invloed heeft hierop. Na vijftien jaar lang problemen te hebben gehad kan ik nu eindelijk weer wat elke man kan: veel te snel klaarkomen. Heerlijk. Het voelt echt alsof ik weer normaal aan het worden ben en mijn lichaam niet meer in de ban is van de antidepressiva. Als ik ooit weer een relatie krijg dan kan ik me vanaf nu weer onzeker gaan voelen over veel te snel klaarkomen in plaats van veel te langzaam klaarkomen. Het leven blijft een feest!

Dit is het eerste positieve effect van afbouwen dat ik nu opmerk. Ook al wordt mijn hoofd misschien nooit meer normaal, dit gevoel is toch (zonder grappen) wel écht heel erg fijn en geeft mij een groot inzicht om nooit, nooit, nooit meer aan de antidepressiva te gaan.

Begrijp me niet verkeerd, veel mensen hebben baat bij antidepressiva. Maar ik vind wel dat het te snel wordt voorgeschreven bij burnout / overspanningsklachten. Deze middelen zijn oorspronkelijk bedoeld om o.a. depressie te behandelen. Maar als je geen depressie hebt moet je je écht afvragen of je wel antidepressiva wil inzetten.

Verder afbouwen

Ik heb bij de huidige dosis nog steeds wel wat angstklachten hoewel de ergste problemen nu wel voorbij zijn. Ik blijf voor de zekerheid dus nog een extra week op deze dosis voordat ik weer 5 korrels verlaag. Na de derde week zak ik weer verder. Ik zit nu op -70 korrels, dus dat is (110 – 70) / 110 x 100% = 36%.

Dit is echt een hele prestatie. Ik nader één derde van de dosis. Het is bijna niks meer. Bijna niks! Maar toch heeft het middel mij nog in de greep. Een huisarts zei eens tegen mij “37,5 mg Venlafaxine, dat is bijna niks. Dat zou eigenlijk geen effect moeten hebben.” Ik zit nu op 36% daarvan, maar nog steeds heeft het effect op me. Zo zie je maar weer: de huisarts vertelt ook maar gewoon wat de fabrikant zegt.

In de eerste drie dagen op -70 korrels gaat mijn kop weer raar doen. Ik krijg zeer vreemde schokgolven in mijn hoofd. Als ik dit niet gewend zou zijn, zou ik denken dat ik een hersenbloeding kreeg en 112 bellen. Wat een rotgevoel, en wat eng. Het is zo eng! Als mijn been eraf zou moeten of mijn darmen uit mijn buik zouden ontploffen dan zou ik dat totaal niet eng vinden. Zó eng voelt dit gevoel in mijn hoofd.

Ik hoop dat ik deze keer niet in de zelfde hel terecht kom zoals vorige keer. Mijn hersenen voelen alsof ze gemaakt zijn van ketjap manis en ze klotsen in mijn hoofd. Af en toe krijg ik aanvullende hartkloppingen om het gevoel dat ik bijna dood ga compleet te maken.

Oké, dit is nog net géén hel, maar erg prettig is het niet. Opnieuw beland ik in een wereld van begrip. Totaal begrip dat veel mensen niet kunnen stoppen met hun antidepressivum en dat men dan maar gewoon de rest van het leven doorgaat met het innemen ervan.

Maar dit betekent in elk geval dat ik de tweede hel doorstaan heb. Ik heb inmiddels geleerd dat als je in de “hel van ontrekking” bent, dat je je er eigenlijk gewoon bij neer moet leggen en vertrouwen hebben dat de situatie ook weer voorbij zal gaan. Net zoals bijvoorbeeld hoofdpijn of buikpijn na enkele dagen meestal vanzelf weer voorbij gaan.

Hierdoor wordt de angst wel een beetje lichter. En doordat ik zelf kan bepalen wanneer ik weer klaar ben voor de volgende verlaging kan ik de hel dus een beetje inplannen. Ook dat begint me nu duidelijk te worden en dat is goed nieuws.

Volgende keer

Volgende keer word ik overrompeld door onverwachte oude herinneringen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.