#212: Het gaat niet meer – venlafaxine afbouwen (deel 16/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

De feestdagen zijn voorbij maar op 6 januari ben ik helaas natuurlijk weer jarig en er komen wat mensen langs. Meer drukte. Het bezoek gaat goed, maar ik ben wel in mijn hoofd erg bezig geweest met wat ik allemaal in huis moet halen. De dag erna komt er nog iemand. Ik ben 50 geworden en krijg heel wat kaarten en berichtjes toegestuurd. Het is heel erg leuk maar ik voel me ook oud. Ik moet veel huilen. Ik weet niet waar mijn leven heen gaat. Ik moet eigenlijk nog 20 jaar werken en dan nog hopelijk 10 jaar doorleven. Maar ik zie niet hoe dit ingevuld gaat worden. Ik ben bang en ik voel me oud.

Op 8 januari komen er wat mensen van verder weg. Een uur van te voren doe ik een laatste boodschap maar opeens gaat het niet meer. Ik stort helemaal in. Ik ben totaal en volledig uitgeput. Dit is een terugval. Ik ga met mijn ogen dicht op de bank zitten en er is niets meer. Geen energie meer, dood en doodmoe. Mijn hele lichaam voelt alsof er een molensteen op ligt. Niet een klein terugvalletje; het voelt weer alsof mijn burnout opnieuw begint. Dit gaat fout. Maar ik durf het bezoek niet af te bellen want ze zitten al lang en breed in de auto.

Het gaat niet meer

Als ze aankomen moet ik huilen en leg ik de situatie uit. Ik ben de rest van de middag niet gezellig en zit als een zombie op de bank. Het spijt me zo, het spijt me zo. Ik kan dit niet. Ik ben weer kapot. Ik kan niet gezellig zijn en ik kan geen verjaardagen vieren want het is te zwaar. Ik voel me eenzaam en leeg. Kan ik ooit nog mijn verjaardag vieren? Kan ik ooit nog op vakantie? Kan ik ooit nog daten? Al mijn hoop vervliegt en mijn wereld stort weer in.

De hamvraag nu is natuurlijk: komt dit door het afbouwen van de Venlafaxine? Ik heb de laatste weken mezelf ook te veel belast, uiteraard, want dingen doen voelt lekker en niets doen voelt leeg en nutteloos. Ik heb een filmpje gemaakt en aan een spelletje gewerkt voor de iPhone. Ik heb gewandeld en gefietst. Ik ben zelfs een keer helemaal naar Appelscha gereden om in het bos te wandelen. Over mijn grenzen gegaan, denk ik, maar die grenzen zijn zo moeilijk aan te voelen. Sinds de kerstdagen ben ik ook nog te veel op bezoek geweest en heb ik af en toe ook bezoek gehad.

Dus ja, overbelasting waarschijnlijk, en zo voelt het ook. Ik kan nergens meer tegen en ik kan niet meer nadenken. Dat is heel herkenbaar, in het begin van mijn burnout had ik dat ook. Ik moet af en toe flink hard huilen. Dat lucht nog wel op, maar niet voldoende.

De eerste dag na mijn verjaardag doe ik rustig aan en kalmeer ik. Een dag later word ik wakker en voel ik me fantastisch. Het lijkt wel of alles opeens over is! Ik ben gezond! Ik ben genezen! Ik voel me weer normaal! Ik ben weer gewoon mezelf! Ik sta op om wat water te drinken. Ik kan het haast niet geloven, ik voel me perfect. Dit is hoe ik me voelde toen ik nog gezond was, jaren geleden.

Maar na een minuut of twee stort ik in. Ik krijg een heel, heel raar gevoel in mijn hoofd, en angsten op mijn borst. Mijn hoofd gaat nu zo raar doen, ik raak een beetje in paniek. Ik ga in weer in bed liggen en ga meer dan twee uur lang rustig ademhalen. Langzaam in door de neus, diep uit door de mond. Daarna ben ik weer iets normaler geworden.

De angsten blijven. Wat een ongelooflijk rotgevoel. Ik moet een plan bedenken, want dit gaat niet goed. Ik sta op het punt om in paniek te raken. Wat zijn de opties? 1) diazepam nemen. 2) naar de dokter gaan. 3) mijn psycholoog weer eens bellen. 4) stoppen met afbouwen en gewoon weer de normale dosis Venlafaxine nemen of 5) de dosis ietsjes verhogen.

Overbelasting

Het is inderdaad zo dat ik mezelf overbelast heb. De terugval is overduidelijk veroorzaakt door alle feestdagen, bezoekjes, lange ritten, veel op de computer werken, etc. Maar die angsten, die rottige angsten in mijn hoofd. Ik schreeuw het bijna uit. Ik denk dat die door het gebrek aan Venlafaxine komen.

Maar waarom overbelast ik mezelf toch steeds? Omdat belasting goed voelt. Als ik dingen doe, mezelf prikkel, aan de slag ga, TV kijk, klets met mensen, bezig ben, etc. dan voel ik me best goed. Ik voel mijn duizelige, zware hoofd niet zo. Ik voel de angsten en het trillen op mijn borst niet meer. Zodra ik stop… komt al dat rotgevoel weer terug. Zodra ik op de bank zit of lig met even niks… bam! Duizelingen, trillen, rothoofd, noem maar op.

Dat is PRECIES de reden waarom ik een burnout heb. Dat is PRECIES de reden waarom ik weer terugval. Dat is PRECIES de reden waarom ik zo’n moeite heb met pauzes nemen en uitrusten. Ik heb dit al duizend keer geschreven op mijn blog.

En ik heb hier last van…
…sinds…
…ik antidepressiva gebruik.

En dat is al 15 jaar. Al 15 jaar lang is doorgaan best wel lekker en is pauzes nemen onprettig. Al 15 jaar krijg ik de verkeerde signalen van mijn lichaam. Opnieuw zou ik bijna concluderen dat de antidepressiva mijn huidige burnout hebben VEROORZAAKT. Ik ben alleen geen wetenschapper en ik heb geen bewijs. “Nee joh, neem gewoon een pilletje want dan kan je weer werken.” Dit heeft me kapot gemaakt, denk ik.

Omhoog

Ik besluit om 10 korrels omhoog te gaan. Dus in plaats van -80 ga ik weer naar -70 korrels. Ik gooi er vandaag 2 mg Diazepam bovenop om even wat kalmer te worden. Ik blijf op de -70 korrels zitten, net zolang tot ik hersteld ben van deze terugval. Ondertussen ga ik weer niksen: stoppen met computeren, stoppen met bezoek, stoppen met kletsen en internetten. Ik ga net zo lang uitrusten, in de natuur lopen, ademhalen en verder niksen tot mijn kop weer een beetje normaal wordt.

Want zo hoort het. Uitrusten, uitslapen, uithuilen, uitademen. Dat is wat je moet doen. Dat is was gezond is. Oké, dat is het plan. Feestdagen zijn druk en stressvol, ook voor normale mensen. Dus voor mij ook. Rustig maar, Martin, het komt goed.

Volgende keer

Volgende keer: de tussenstand na vijf en een half jaar burnout.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.