#214: Als ik “aan” ga dan ga ik niet meer “uit” – venlafaxine afbouwen (deel 17/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Vanwege mijn heftige terugval in burnoutklachten (zie deel 16) heb ik besloten om stabiel te blijven op -70 korrels Venlafaxine, net zo lang tot ik weer wat hersteld ben. Maar wanneer ben ik eigenlijk “hersteld”? Dat is super moeilijk aan te voelen of in te schatten. Ik moet alles dus maar weer op gevoel doen want er zijn geen handleidingen voor te vinden.

Ik merk wel dat ik na een dag of drie héél rustig aan doen weer wat minder moe ben. De absolute, totale uitputting gaat weer weg en ik ben weer “gewoon moe”. Mijn “moeheidssysteem” werkt dus wel goed; mijn lichaam is uitgeput als ik te veel hooi op de vork neem, en na een paar dagen rust ben ik minder uitgeput. Dat is goed nieuws want zo hoort het ook te werken.

Schuur

Door een paar onverwachte gebeurtenissen ontdek ik dat ik nu beter kan voelen wat er precies gebeurt al ik mezelf teveel belast. Mijn buurman informeert mij dat de vervanging van zijn schuur binnenkort gaat beginnen. Zijn schuur staat tegen die van mij aan, en die van mij stort bijna in, dus mijn eigen schuur moet nu maar afgebroken worden.

Dus ik ga op het internet op zoek om te kijken hoe ik een nieuw schuurtje kan bouwen als die van mij er niet meer is. Ik zoek naar planken, houtsoorten, bouwmethodes, etc.

Tijdens het zoeken word ik opeens gestoord door iets heel anders: ik word gebeld door een vriend die bezig is met een bepaald project dat ik interessant vind. Niet dat ik eraan mee ga doen, maar gewoon om over te praten en ideeën uit te wisselen. Ik heb een lang telefoongesprek en daarna nóg een lang telefoongesprek met een andere vriend over hetzelfde project. Vervolgens ga ik weer verder met mijn schuurplannen.

Normaal gesproken zou dit een gewoon zaterdagmiddagje zijn. Maar al dat geïnternet en geklets is te veel voor me.

Die avond ga ik naar bed en ben ik gespannen. Ik kan maar niet in slaap vallen omdat ik “te wakker” ben. Omdat ik niet kan slapen ga ik maar TV kijken. Ik luister dan, met mijn ogen soms half dicht, een serie die ik al lang gezien heb zodat ik niet hoef op te letten. Ik hoop dan dat ik in slaap val van het geluid. Deze truc werkt normaal binnen een half uurtje, maar nu niet meer: ik blijf wakker.

De activiteiten van het zoeken naar schuurtjes op het internet en het bellen met vrienden hebben mijn systeem “aan gezet”. Dit is het sympatische stresssysteem van het lichaam; de stressrespons die heel normaal is en er voor zorgt dat je kan functioneren. Maar als de activiteiten zijn afgelopen dan gaat het systeem niet bij mij meer uit. Ik kom niet meer tot rust. Bij gezonde mensen gaat het weer uit na minstens 20 minuten rust nemen, theetje drinken, krantje lezen, in bad gaan of wat dies meer zij.

Ik blijf echter doorgaan met mezelf prikkelen, want stoppen lijkt niet meer mogelijk. De dagen erna ga ik weer zitten internetten, kijk een film, zoek wat andere dingetjes uit op het internet, doe boodschappen, steek de kachel aan, en hou mezelf constant bezig met het poken in het vuur. Als ik even “niks” doe, dan eet ik koekjes of chips.

Ik merk dat koken en eten ook activiteiten zijn die het systeem “aan” houden. Uiteindelijk vul ik dus de hele dag weer op met activiteiten, hoe klein ook, en dan gaat het systeem niet meer “uit”. Ik kom niet meer tot rust.

Gelukkig ben ik niet de enige hiermee. Heel veel mensen, ook “gezonde” mensen, hebben hier last van. Men kan niet meer stoppen met scrollen op social media. Men kan niet meer stilzitten en niksen. Men kan niet meer stoppen met het achter elkaar opstarten van apps op de telefoon terwijl de radio of TV aan staat op de achtergrond. En ook nog even de werkmail checken en duizend sociale aciviteiten. Dit gedoe houdt de stressfysiologie van het lichaam actief en voelt hierdoor eigenlijk best wel goed, ook al is het ongezond.

Mijn stresssysteem blijft dus actief. Ik voel dit, alleen ik weet nog niet wat ik er aan kan doen. En bovendien: wat wat heeft dit te maken met het afbouwen van antidepressiva?

Ik heb heel duidelijk de indruk dat ik de werking van dit systeem nu veel beter kan voelen doordat de dosis Venlafaxine zo laag is geworden. De zwarte doek gaat er vanaf. Ik kan nu veel beter voelen dat het niet goed gaat, of dat ik te veel doe, zo lijkt het.

En dat is goed nieuws. Ik kan nu daadwerkelijk beter aanvoelen of ik overprikkeld ben of over-actief ben. Ik kan nu voelen dat mijn stress systeem “aan” staat en dat ik dan dus maatregelen moet nemen om het weer “uit” te krijgen. Ik heb dit af en toe al eens een beetje aangevoeld, maar zo duidelijk als nu heb ik dat nog nooit gehad.

Burnout

Na enkele dagen “aan” te hebben gestaan, gaat het niet meer. Ik krijg ongelooflijke angstaanvallen in bed, huilbuien en hartkloppingen. Dit terwijl ik de dosis Venlafaxine niet heb aangepast. Ik zit nu voor de derde week op -70 korrels. Het lijkt er dus op dat de oorspronkelijke klachten (van vóórdat ik het middel gebruikte) nu beter zichtbaar zijn omdat de venlafaxine minder invloed heeft. En mijn oorspronkelijke klachten zijn burnout klachten.

Er lijkt opnieuw bevestigd te worden dat antidepressiva zoals Venlafaxine dus inderdaad burnout klachten verminderen, maar dat de burnout er niet van over gaat. Die blijft ondertussen het lichaam verstoren, maar door de invloed van het medicijn heb je dat niet of nauwelijks in de gaten.

Dit inzicht heeft me weer hoop, want ik kan nu beter aanvoelen waar ik aan toe ben. Maar ik zie dus wel dat mijn burnout nog lang niet over is. Ik zal moeten stoppen met mijn verbouwingsplannen voor het schuurtje. Ik zal moeten stoppen met urenlang kletsen met vrienden over leuke projecten. Ik moet weer terug naar af. Mijn terugval van de vorige keer is nog niet voorbij, mijn burnout is nog niet voorbij.

Bij elke verlaging van de dosis Venlafaxine gaat er weer een klein dekseltje van de burnout af. Eindelijk ga ik nu inzien dat ik nog steeds rustig aan moet doen, veel moet slapen en mijn systeem veel vaker moet laten uitrusten om weer in de “uit” stand terecht te komen.

Het schuurtje moet maar even wachten. Ik doe weer een stap terug. Ik zal nóg kleinere belastingen en actviteiten moeten gaan doen en méér pauzes en rust moeten nemen, hoe moeilijk dat ook is.

Al met al is dit alles heel leerzaam. De invloed van Venlafaxine op burnout is gigantisch, en afbouwen van deze medicatie is nog moelijker dan ik had gedacht. Vergeet niet dat je volgens de officiële lezing van de fabrikant eerst een paar weken om de dag een capsule moet nemen in plaats van elke dag, en dan opeens helemaal niets meer. Een soort van cold-turkey stop dus. Ik had nooit gedacht dat ik met mijn ultra langzame afbouwschema nog steeds te snel heb kunnen gaan.

Volgende keer

Volgende keer krijg ik nieuwe hoop.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.