#17: Een nog diepere instorting
Ik ben al enige tijd aan het reïntegreren op mijn werk. Althans, ik werk een aantal uur per week en dat aantal moet van de arbo-arts steeds toenemen. Ik denk eigenlijk niet dat ik het aan kan, maar ik gehoorzaam braaf.
In een paar maanden ben ik opgebouwd van 2 uur naar drie halve dagen per week. Mijn lichamelijke spanning neemt telkens een beetje toe, maar ik demp het met Oxazepam waardoor het best okee lijkt te gaan.
Zwaar
Mijn arbeidscontract zal binnenkort eindigen (zie blog #16) maar ik ga door met uren opbouwen. De laatste twee weken zal ik vakantie opnemen, dus ik werk daar nu een beetje naartoe.
De dagen zijn heel zwaar; vanwege de reistijd betekent vier uur werken voor mij dat ik zes uur lang bezig ben van huis naar werk en weer terug. En dat fucking parkeren in het centrum van Utrecht, wat een geklooi. Als je te laat een leeg plekje ziet moet je meteen 10 straten omrijden om er weer te komen omdat alles éénrichtingsverkeer is. Waarom is mijn werkgever in godsnaam in een pand zonder parkeerplaatsen gaan zitten? Denkt ie dat internationaal talent straks allemaal op de fiets komt?
Het is best een hele belasting om drie keer per week zo lang in touw te zijn. Ik doe gewoon mijn normale, oude werk, en geen lichtere taken of zo. Ik twijfel of ik dit wel aan kan. Bij vergaderingen kan ik nauwelijks volgen wat er gezegd wordt. Mijn klachten blijven toenemen en mijn geheugen en concentratie worden minder.
Ik twijfel of ik niet bij de arbo-arts moet aangeven dat het eigenlijk niet goed met me gaat. Ik stuur hem wel braaf elke vrijdag mijn overzichten met daarin de gewerkte uren, mijn lichamelijke klachten en hoeveel Oxazepam ik inneem. Dus in wezen laat ik wel iets aan hem weten. Maar hij reageert nergens op. Volgens mij heeft een arbo-arts een verplichting om de werknemer actief te begeleiden. Maar ik heb totaal geen energie om dit uit te zoeken en/of er stampij over te maken. Als ik de dagen doorkom ben ik al blij.
Dan opeens heb ik twee dagen waarop het prima met me gaat. Alle klachten zijn weg. Het voelt opeens alsof ik helemaal beter ben, Yes! Zou dit de doorbraak zijn? Zou mijn lichaam nu weer gaan snappen wat normaal is? Oh, wat heerlijk!
Helaas… het blijkt een stilte voor de storm te zijn. Want na in totaal 18 weken langzaam de uren te hebben opgebouwd (van 2 naar 12 uur per week) besluit mijn lichaam nu dat het definitief afgelopen moet zijn.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Einde oefening
Ik zit op mijn werk en krijg opeens een angstaanval. In mijn hoofd verschijnen een paar flitsen en ik word duizelig. Mijn ledematen worden slap. Ik kan mijn computerscherm niet meer lezen. Ik kijk rond naar mijn collega’s. Het lijkt alsof er een wazig stuk glas tussen mij en hen aanwezig is. Ik wil huilen. Ik voel me overbelast en kan niet meer nadenken.
Kut met fucking peren. Waarom gebeurt dit? Ik wil dit niet. Ik wil werken. Ik wil weer gewoon gezond en normaal zijn en werken! Klotezooi. Ik word misselijk en nerveus. Ik wil opstaan en weer zitten en dan weer opstaan. Ik kijk uit het raam en weer naar mijn computer en weer uit het raam. Ik weet het niet meer. Ik weet het echt niet meer.
Is dit een terugval? Of gewoon even een paar minuutjes een rotgevoel? Ik heb keiharde hartkloppingen. Is de Oxazepam nu al uitgewerkt? Er komt een soort oer-gevoel op in mijn lichaam. Een oer-schreeuw. Ik wil hard schreeuwen maar ik hou me in. Tranen rollen nu stilletjes over mijn wangen. Ik hoop dat mijn collega’s zien dat ik huil zodat iemand me komt redden. Maar het valt niemand op; iedereen is gewoon aan het werk.
Ik sta op en haal mijn projectleider erbij aangezien mijn teamleider en baas er die dag niet zijn. Ik ga met hem naar een aparte kamer en ik huil. Ik leg hem uit dat het niet meer gaat. Het gaat niet meer… nee het gaat niet meer. Ik word naar huis gestuurd.
Niet meer terug
Met mijn baas spreek ik de volgende dag telefonisch af dat ik per direct met vakantie kan gaan. Na mijn vakantie is mijn contract ook afgelopen. Ik ben klaar. Ik hoef niet meer. Ik ben weg.
Vaarwel baan. Vaarwel lieve collega’s, godverdomme vaarwel. Ik kom niet meer terug. Lieve mensen, het spijt me zo, het spijt me zo verschrikkelijk.
Mijn baas zal me aanmelden bij het UWV, waarvan ik 70% van mijn salaris zal gaan ontvangen. Ik heb een auto en een hypotheek, hoe ga ik dat voor elkaar krijgen met 30% minder geld?
Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn of niet. Ik hoef niet meer te werken, iets waar mijn arme hersentjes naar verlangen. Ik hoef ook nooit meer naar dat kut-Utrecht met die kutfiles (zie blog #08). Maar ik maak me wel zorgen over de toekomst. Hoe loopt dit af? Word ik ooit nog beter? Kan ik nog wel rondkomen? Kan ik ooit nog werken? Kan ik nog wel een andere baan vinden? Moet ik mijn auto wegdoen of mijn huis verkopen?
Bang ben ik. Bang voor mijn burnout die elke keer weer iets nieuws verzint om roet in het eten te gooien. Waarom houdt die burnout niet op? Fuck die klote-burnout! Fuck hem! Ik ben kapot, ik ben ziek, ik ben moe. Ik voel me nog slechter dan toen mijn burnout begon, acht maanden geleden. Ik tril nu weer de hele dag, en mijn hoofd gonst non-stop. Als ik loop dan ben ik wankel alsof ik dronken ben.
Bij alles wat ik zie of denk moet ik meteen huilen en krijg ik hartkloppingen en duizelingen: papieren van mijn werk, een berichtje van een vriend(in), een aardige mevrouw op straat, een schattig kindje, mijn fiets, bepaalde muziekjes. Ik kan nergens meer tegen. Nul. Niks. Zero.
Ik zou in de vakantie eigenlijk naar mijn vriendin en haar kinderen gaan, die in de buurt aan het kamperen zijn. Maar dat kan ik nu niet meer. Ik ben op, en kan alleen nog maar huilen. Ik moet haar teleurstellen. Terug naar de tekentafel, ik moet opnieuw beginnen. Ik moet verdomme weer helemaal opnieuw beginnen.
Volgende keer
Volgende keer vertel ik over hoe de fysiotherapeut het het UWV mij verrasten.
