#129: Het UWV vindt opeens dat ik wél ziek genoeg ben

Het is alweer maaaaaaaaaaanden geleden dat ik voor het laatst iets hoorde van het UWV. Ik ben bij de rechter in beroep gegaan tegen hun laatste beslissing over mijn ziekmelding (zie blog #98) maar mijn advocaat handelt dat af en het kan wel een half jaar tot een jaar duren voordat er weer iets gebeurt. Ik was het hele UWV dus eigenlijk alweer een beetje vergeten.

Het is nu begin maart 2020, ik ben langzaam verder aan het herstellen (zie ook blog #126) en het Coronavirus overheerst het nieuws. Half Italië gaat op slot, mensen moeten in quarantaine, en in Nederland begint het virus zich ook te verspreiden (zie blog #104).

Voor het eerst sinds 3,5 jaar ben ik eigenlijk best wel blij dat ik thuis zit. Ik zie bijna niemand, ga alleen maar twee keer per week naar de supermarkt en ben voor de rest thuis of in de natuur. Sociale contacten lopen via FaceTime. De kans dat ik een virus oploop is echt enorm klein. Ik heb eigenlijk ook al sinds het begin van mijn burnout helemaal geen griep of verkoudheid meer gehad. Dat zijn de voordelen van weinig levensechte contacten hebben en niet werken!

De WIA uitkering

Opeens gaat de telefoon; het is een arbeidsdeskundige van het UWV. Het gaat over de WIA uitkering die ik in 2019 niet gekregen heb omdat het UWV vond dat ik niet ziek genoeg was. Ik was namelijk 34% arbeidsongeschikt verklaard en dat is minder dan 35% en dus: geen uitkering. Maar omdat de arts bij mijn laatste bezwaar over de ziektewet (zie blog #96) tóch heeft geoordeeld dat het nu slechter met me gaat (wat helemaal niet waar is want het gaat juist beter met me en dat heb ik hem ook uitgelegd), moet deze arbeidsdeskundige nu gaan berekenen of ik alsnóg recht heb op een WIA uitkering.

Ehmmm ja okee prima. Doe maar wat u niet laten kan. Ik kan het UWV al lange tijd niet meer volgen, dus whatever. Enkele dagen later word ik opnieuw gebeld door deze persoon met het resultaat. Uit de nieuwe berekening komt dat ik per april 2019 (bijna een jaar geleden) tóch wel 64% arbeidsongeschikt bent in plaats van 34%. Ik val dus nu in de groep “35% tot 80% arbeidsongeschikt” en dus heb ik alsnog recht op een WIA uitkering! Yeah!

Erkenning

Hoera! Wat een erkenning! Ik ben zelf weliswaar van mening dat ik al jarenlang 100% arbeidsongeschikt ben in plaats van 64%, maar het is tenminste eindelijk een erkenning van het UWV dat ik inderdaad toch écht voor het grootste deel niet kan werken.

Het frustrerende van het UWV is dat ze zo halsstarrig zijn en je het gevoel geven dat je helemaal niet ziek bent. Zeker als je een controlfreak bent (één van de oorzaken van burnout) dan is het echt níet te verteren dat ze jouw ziek zijn niet (voldoende) erkennen en maar blijven claimen dat je fulltime kan werken. Je voelt je een leugenaar en je twijfelt of je misschien niet een mietje bent.

Ik schiet er overigens financieel weinig mee op. De WIA uitkering is ongeveer even hoog als de WW uitkering en het recht op WW bouwt net zo hard af wanneer je in de WIA zit. Er is nog wel een vervolguitkering na afloop van dit WW-recht, maar die is slechts een percentage van het minimumloon en ver onder bijstandsniveau.

Maar het financiele plaatje maakt mij niet uit. Het gaat er om dat het UWV, waar ik al meer dan drie jaar een strijd mee voer, mij nu eindelijk eens een gevoel van erkenning geeft. Een gevoel dat ik geen fraudeur ben die zijn hand ophoudt maar dat ik gewoon officieel erkend écht ziek ben.

Koorts en keelpijn

Het geeft me een goed gevoel, deze nieuwe uitspraak. Het duurt nog een paar weken voordat ik de officiële brief zal krijgen, maar ik voel dat er een enorm zware last van me is afgevallen. Wat een hel heb ik moeten doorstaan met het UWV.

Ik bel mijn advocaat om te vragen of we de beroepszaak tegen de ziektewet-beslissing nu wel of niet moeten laten doorgaan. Het komt júist door deze beslissing dat de WIA-beslissing nu herzien is in mijn voordeel. Dus als de rechter straks misschien bepaalt dat de ziektewet-beslissing onjuist is geweest, dan is de nieuwe WIA-beslissing dus misschien óók weer onjuist. Kunt u het nog volgen? Jaaaaaa, dames en heren, langdurig ziek zijn lijkt op het eerste gezicht natuurlijk heel erg leuk, maar het is één grote kluwen aan onbegrijpelijke juridische zooi, zeker als je een burnout hebt en helemaal niet kan nadenken.

Je denkt dat je je gewoon netjes ziek meldt en dat je dan gewoon netjes door een arts wordt onderzocht en dat er dan gewoon netjes een eerlijk oordeel uit komt. Dat is waar je aan denkt bij een “sociaal stelsel”. Maar nee, als je een burnout hebt moet je minstens een expert zijn op het gebied van arbeidsrecht en sociaal verzekeringsrecht om enigszins te begrijpen in welke puinhopen je terecht komt. Want alles draait om juridisch juiste afwikkeling, niet om eerlijke medische beoordelingen. Luistert u mee, Tijdelijke Commissie Uitvoeringsorganisaties?

Dan opeens word ik op een ochtend wakker met koorts en keelpijn.

Shit.

Coronavirus.

Ik heb een ouder Italiaans echtpaar boven me wonen. Zij zijn zó sociaal dat ze vrijwel elke dag visite hebben, inclusief familie uit Italië waar een deel van de bevolking niet de deur uit mag vanwege het virus. En dat oudere Italiaanse echtpaar, dat heel lief is en mij als een zoon beschouwt, komt ook regelmatig bij mij aan de deur, want ik help ze dan met brieven lezen en rekeningen betalen.

En ik knuffel ze en ik raak ze aan. Ga maar eens langdurig met een paar oudere Italianen om, dan word je vanzelf knuffelig. (En gëirriteerd omdat ze zo hard praten.) Het zijn een beetje mijn vervangende ouders geworden, deze lieve oude mensen. Zou ik het Coronavirus van ze hebben gekregen?

Handen schudden

Opeens word ik een beetje bang. Bang dat ik ernstige griepklachten zal krijgen. Bang dat ik nog zwak ben vanwege mijn burnout, en dan kom te overlijden door het Coronavirus. Bang dat mijn bovenburen ook komen te overlijden. De angsten en nervositeit, die juist weg leken te gaan, komen weer een beetje terug.

Minister-president Rutte zegt dat we allemaal moeten stoppen met handenschudden. Gelukkig doe ik dat al meer dan drie jaar vrijwel niet, dus dat is mooi. Ik stop dan ook maar even met knuffelen van de bovenburen, gewoon voor de zekerheid.

Nou ja, rustig maar. Ik ben op de goede weg, het UWV erkent eindelijk mijn ziek zijn, en ik zal wel een gewoon verkoudheidje hebben. Vooruitgang gaat in kleine stapjes, zal ik maar denken.

Volgende keer

Volgende keer komt de spanning weer terug.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.