#16: Reïntegratie op mijn werk

Na vijf maanden niet gewerkt te hebben heeft de arbo-arts me dringend aangekeken en krachtig “geadviseerd” dat ik twee dagen in de week 2 uur moet gaan werken en dan elke week meer uren (zie blog #14). Ik moet voor hem een opbouwschema maken voor de komende zes weken.

Mijn hersenen stribbelen tegen. Ik krijg angsten. Maar ja, ik wil ook wel eens aan het werk weer. “En helemaal niks doen is ook niet goed,” denk ik naïef. Ik ga van start en maak een schema waarbij er elke week een uur bij komt.

“Dat is te weinig”

De arbo-arts gaat akkoord met mijn schema, mooi zo. Maar in de tweede week, nadat ik vier dagen van 2 uur op het werk ben geweest word ik op het matje geroepen bij mijn baas. Eigenlijk bazen, want de andere directeur is er ook bij. Ze vinden dat 2 uur op een dag veel te weinig is. Ze zijn van mening dat als je iets op social media kan zetten, dat je dan ook kan werken. En ik heb ook opeens een vriendin (zie blog #15) dus hoe kan dat nou als je ziek bent?

Hoewel ik hun opmerkingen begrijp word ik doodsbang en begin te huilen. Ik leg uit dat ik af en toe even op social media kan. En dat ik ook niet de hele tijd in de disco aan het feesten ben maar dat ik gewoon af en toe een uurtje afspreek met mensen en dat ik zo mijn vriendin heb ontmoet. Ik zie haar maar één of twee keer per week.

Ze vertellen dat ze mij maar 70% van mijn salaris hadden hoeven geven en dat ze dat vanaf nu ook willen gaan doen. Ik wijs ze er op dat in mijn contract staat dat in het eerste ziektejaar 100% wordt uitbetaald. Dat lijken ze zelf niet te weten. Ik voel me zo onzeker nu. Wat kut dat ze me niet lijken te vertrouwen. Van de weeromstuit word ik nerveus.

De klachten komen weer terug

Mijn vaste werkplek op kantoor is verdwenen en aan iemand anders gegeven. Ik deel nu een klein bureau met een part-time collega en heb nu de langzaamste computer met een enorm kuttoetsenbord. En ik zit midden in de open kantoorruimte, omringd door mensen. Wat een prikkels! Waarom hebben ze niet even gegoogled naar “hoe om te gaan met een medewerker met een burnout”? En waarom adviseert die arbo-arts hen niet over hoe ze het moeten aanpakken? En waarom zeg ik daar zelf niks van?

Oh ja, assertief worden, dat moet ik ook nog ooit eens leren. Nou ja, vooruit met de geit. Niet zeuren dan maar. Ik ga maar door. In de derde week krijg ik sterke duizelingen tijdens of na het werk. Mijn hoofd begint te flitsen en ik ben weer doodmoe. Dat terwijl ik net weer een piepklein beetje energie begon te krijgen.

In een Numbers bestand houd ik mijn uren bij en ook de klachten die ik heb. Deze worden per week steeds een beetje erger. Hartkloppingen, hyperventilaties, angsten, huilen. Fuck, wat gebeurt er allemaal met me? Moet ik stoppen? Moet ik me weer helemaal ziek melden? Na een flink aantal weken zit ik op drie halve dagen per week.

Ik begin preventief Oxazepam te nemen voordat ik naar mijn werk ga. Daarmee overleef ik het wel. Het is niet zo goed voor me en je mag daarmee eigenlijk niet autorijden maar ja, ik moet toch mijn uren opbouwen. Mijn baas vindt het al zo weinig. Ik voel me schuldig en wil niet opgeven, dus ik gooi er een pammetje in en ga maar door.

Zoiets hoor je mensen ook vaak zeggen: “ach, gewoon een aspirientje erin en doorgaan!” Het lijkt wel of we in onze maatschappij het stoer moeten vinden om keihard door te werken terwijl je je eigenlijk niet lekker voelt.

Einde contract

Enkele weken later heb ik weer een gesprek met mijn baas, want over twee maanden eindigt mijn (reeds verlengde) tijdelijke contract. Ik ga er al vanuit dat het geen vast contract zal worden omdat ik al zo lang ziek ben. En inderdaad, ik krijg geen vast contract aangeboden. Het ligt volgens mijn baas niet aan mijn werk, maar ik ben een te groot risico voor het bedrijf. Nu ben ik mijn baan dus kwijt, dankjewel burnout.

Nou ja, ik maak mijn tijd wel vol en ga door met reïntegreren. Dan kan ik daarna wel weer een andere baan zoeken en gezond weer verder gaan.

Verhuizing 2

Opnieuw is er een verhuizing naar een nieuw kantoor. Weer zeulen met spullen en te veel gedoe aan mijn hoofd. De vorige verhuizing had een negatieve impact op me (zie blog #04). Dit keer krijg ik een mooi bureau en is het kantoor een prachtige zolder in het centrum van Utrecht.

Wel klote om te parkeren. Want er zijn weinig plekken en het kost een vermogen. Maar mij (en anderen die met de auto komen) is gelukkig tot vier maal toe beloofd dat er iets geregeld zal worden voor het parkeren, dus die zorg hoef ik niet te hebben.

Ik ga door met langzaam de uren opbouwen. Dan krijg ik opeens te horen dat ik het parkeren tóch zelf moet regelen en betalen, en ze vinden dat ik al lang naar OV-mogelijkheden had kunnen kijken. Ja duh, fucking eikels, waarom beloven jullie me dan een parkeerregeling? Parkeren in Utrecht-centrum kost 40 euro per dag! Ik voel me genaaid. Midden in mijn burnout word ik genaaid, met wantrouwen bejegend en niet de juiste kant op geholpen.

Met de trein gaan is nu helemáál geen optie want daar zijn veel te veel mensen en dat kan ik nog lang niet aan. En dan nog overstappen en in een bus? Een fucking bus? Met lawaaiige studenten en de stank van sinaasappelschillen en leverworst omdat mensen zo nodig moeten gaan zitten vreten? En de verwarming die altijd op 10 staat omdat bejaarden anders gaan klagen? Geen denken aan, dan stort ik in.

Kutzooi. Ik vraag maar vast vakantie aan. Dan kan ik daar een beetje naartoe leven. Wekenlang hoor ik niks en ik moet net zoals vorig jaar een paar keer aandringen (en uitleggen dat mijn vakantie-uren toch écht op moeten voor het einde van mijn contract) voordat ik eindelijk te horen krijg dat mijn vakantie is goedgekeurd. Nou gelukkig, hij staat in de agenda nu.

De angsten, trillingen, het gonzende hoofd, het wordt allemaal langzaam meer en meer. Volgens mij is dit helemaal niet goed voor me. Is dit goed voor me? Mijn psycholoog zegt dat ik “zelf maar moet aanvoelen per dag” hoe het gaat. Aan haar heb ik dus ook nog steeds geen reet (zie ook blog #12). Ik weet niet wat ik moet doen. Me weer helemaal ziek melden? Volhouden? Stel ik mezelf aan?

Ik hoop dat ik dit overleef. Het gaat niet al te fantastisch en ik bedwelm mezelf met medicatie. Is dit hoe een reïntegratie normaal gesproken gedaan moet worden? Moet de arbo-arts of mijn baas me niet begeleiden? Ik weet het eigenlijk niet.

Raar

Mijn vriendin vindt het maar raar dat ik doorga met uren opbouwen en elke dag Oxazepam moet nemen om het werk een beetje te overleven. Ze oppert dat ik misschien moet stoppen of de uren moet verminderen. Daar heeft ze gelijk in, maar ik zeg: “welnee joh, het gaat prima!” want ik weet het eigenlijk niet en ik wil zo graag werken. Ik wil gewoon werken en beter zijn.

En hier zie ik nu pas in, achteraf, terwijl ik dit schrijf, dat dát nou juist precies de reden is waarom ik een burnout heb. Ik wil niet opgeven. Ik wil niet stoppen als ik me slecht voel. Ik ben plichtsgetrouw. Ik ben bang om nee te zeggen en de handdoek in de ring te gooien. En ik voel me schuldig om salaris te ontvangen terwijl ik niks doe.

“Fucking lul,” denk ik nu. “Je bent een fucking lul. Je gaat maar door in je vaste routine. Je staat nooit eens stil bij hoe het écht met je gaat. Je wil niet voelen dat het kut gaat. Je ontkent dat je naar de klote gaat, en je bent bang om je ziek te melden, jij fucking lul.”

Dit moet een les voor me zijn. Een les voor de rest van mijn leven. Maar op dat moment zie ik dat nog niet in. Ik neem nog een pammetje en ga door.

Volgende keer

Volgende keer vertel ik over hoe mijn lichaam het helemaal opgeeft, en ik in het diepste dal van mijn burnout terecht kom.

Reageren? Dat kan via Instagram.