#49: De terugval die goed nieuws is
Een paar weken na de uitvaart van mijn vader en het bezoek aan de UWV-arts (zie blog #47) heb ik het gevoel dat alles wel goed zal komen. Maar ik merk ook dat het drukker word in mijn hoofd.
Ik heb meer snel afwisselende gedachten, en word een beetje hyper. Ik wil snel achter elkaar allerlei dingen doen. Ik zet de computer weer eens aan, en doe er van alles op. Een beetje te veel eigenlijk.
Onrust in mijn hoofd
Ik ga op een dag even buiten fietsen maar tijdens het fietsen ben ik gejaagd. Ik heb het gevoel dat ik snel weer thuis moet zijn. Ik weet niet waarom, ik heb verder geen plannen of afspraken. Ik kijk steeds op mijn horloge. “Rustig maar, rustig fietsen, je hebt geen haast,” blijf ik tegen mezelf zeggen.
Thuis gekomen wil ik heel snel douchen, maar ook tegelijkertijd thee zetten. Ik ijsbeer rond in de kamer. Leg mijn telefoon ergens neer, doe mijn schoenen uit, pak mijn telefoon weer op, vraag me meteen af waar mijn schoenen zijn. Ik zoek mijn sleutels, maar die liggen gewoon waar ze altijd liggen.
Oh ja, ik moet de dokter bellen, want ik heb een bobbel in mijn been. Ik maak een afspraak zodat hij er naar kan kijken. Stomme bobbel. Ik heb hem al een paar maanden. Hij was eerst zacht, maar nu is hij al een paar weken hard. Ik ben niet bang dat het iets ernstigs is. Maar toch wel een beetje. Of toch niet? Hè, waarom nou weer deze zorg erbij?
Ik zet de douche aan, kleed me uit. Loop naakt naar de woonkamer. Wat doe ik hier? Waarom loop ik hier heen? Ik weet het niet. Ik ben onrustig, maar voel me niet gespannen of zo. Ik had juist het gevoel dat het wat beter met me ging (zie blog #46). Ik kijk even in mijn agenda op mijn telefoon, oh ja, morgen heb ik yoga.
Ik word een beetje bang. Ik wil geen yoga, het voelt niet goed. Maar ik weet niet waarom. Ik ga douchen en laat het verder rusten. De rest van de dag blijf ik wat nerveuzig en probeer ik niet aan mijn afspraken te denken.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Thee drinken en yoga
De volgende dag drink ik thee bij een vriendin. Ik heb het gevoel dat het wat veel voor me is, een uur lang gezellig kletsen. Maar ik ga toch, ik heb zin om haar te spreken. Als ik weer terug thuis ben, ben ik onrustig, Ik ga even op de bank liggen met mijn ogen dicht. Maar er komt geen rust.
Ik pak mijn telefoon en zie weer in de agenda dat ik naar yoga moet. Nou ja “moeten”… dat bestaat niet als je een burnout hebt. “Niks moet, alles mag,” probeer ik mezelf altijd voor te nemen. Dus ik wil eigenlijk niet gaan. Het voelt zo zwaar, een uur lang in allemaal posities liggen, zitten en staan. De vorige keer hield ik het ook al niet vol en viel ik bijna flauw van het huilen.
Okee, ik ga niet meer naar Yoga. Punt. Dat is bij deze besloten. Ik voel me schuldig want de yoga juffrouw is zo lief, maar ja, ze begrijpt het vast wel. Verdorie, waarom ben ik zo overbelast en gehaast? Ik voel me overspannen, juist nu ik een beetje had gehoopt dat het wat rustiger zou worden.
Terugval
Het ging de afgelopen weken allemaal vrij goed. Het overlijden en de uitvaart van mijn vader, de afwikkeling daarna, veel geregel, afspraken die ik had. Nog veel mailtjes van familie. Ik heb allemaal prikkelende en belastende dingen gedaan, maar ik ben niet ingestort. Er is geen terugval geweest. Ik heb het overleefd.
Maar dan op een maandagavond komt er tóch weer een terugval. Mijn hoofd wordt heel zwaar en gaat zo duizelen dat ik maar even ga liggen. Ik krijg ernstige hartkloppingen en mijn lippen beginnen te trillen. Ik herken dit gevoel. Het is een angstaanval. Ik zet thee en ga met mijn ogen dicht op de bank zitten, want als ik plat lig dan blijk ik nog duizeliger te worden. Ik zit een uur lang stil op de bank.
Om 19:30 besluit ik om naar bed te gaan met een halve Diazepam. Ik val als een blok in slaap en word pas om 05:30 weer wakker. Het is me allemaal te veel geweest. Ik heb een katergevoel en ben duizelig. Ja, dit is duidelijk een terugval.
Maar mijn laatste terugval was precies 3 maanden geleden. Dat is dus eigenlijk heel goed nieuws! Ik heb 3 maanden overleefd zonder terugvallen. En dat ie nu komt is eigenlijk ook best verklaarbaar. Ik heb enorm drukke, zware en emotionele weken achter de rug. En nu er weer rust komt, komt de terugval.
Het is het schoolboekjesvoorbeeld van hoe een burnout werkt: instorten… rusten… belasting opbouwen… rust nemen… weer instorten. De bedoeling is dan dat het steeds langer duurt voor je weer instort en dat je steeds meer belasting aankan. En ik zie dat dat nu begint te werken.
Ik zie het maar als goed nieuws, deze terugval. Het gaat eigenlijk beter met me, en de terugval is helemaal verklaarbaar want ik heb veel te veel hooi op mijn vork gehad de laatste tijd. Het voelt verschrikkelijk rot, en ik moet weer de hele dag huilen, maar ik weet dat het er bij hoort en zie in dat het eigenlijk goed nieuws is.
Pas op de plaats
Ik maak weer een pas op de plaats. Het zal wel weer een week of twee duren voordat de terugval zich een beetje hersteld heeft. Ik ga wel weer streng opletten dat ik niet te veel belastende dingen doe. Eén ding per dag, en maximaal twee keer per week een afspraak buiten de deur.
Binnenkort begint mijn CSR-coaching (zie blog #40) ik hoop dat zij mij verder kunnen helpen met het herstel.
Volgende keer
Volgende keer vertel ik over de intake en mijn eerste ervaringen met CSR-coaching.
