#60: Mijn ervaringen met CSR coaching (deel 2)

Ik ben nu een maand bezig met CSR (Chronic Stress Reversal) vanuit het Werkfit programma van het UWV. Eerder schreef ik al hoe de intake daarvan was gegaan (zie blog #50).

Elke week heb ik een gesprek met de CSR coach, een vriendelijke mevrouw bij mij in de buurt. Via een online systeem wordt een logboek bijgehouden en kan ik bijvoorbeeld vragen stellen.

Het logboek

Ik plaats bijna elke dag wel een bericht in het logboek. Mijn coach is verbaasd en blij dat ik het logboek zo veel gebruik. Ik denk dat veel andere cliënten van haar niet zo veel opschrijven, maar ik vind het van belang om haar goed te informeren over wat ik ervaar.

Ze antwoordt niet elke keer, maar dat maakt mij niet uit. Als ik mijn ei maar kwijt kan, en in het wekelijkse gesprek hebben we het er wel over. Ik ben natuurlijk niet aan het bloggen daar, ik schrijf alleen over mijn symptomen, en hoe deze toenemen of afnemen. En wat ik merk als ik bijvoorbeeld veel rust neem of juist weinig. Of wat er precies gebeurt als ik een terugval heb, en mijn inzichten die ik krijg.

Je kan ook bestanden in het logboek met elkaar delen. Zo moet ik een registratie bijhouden van mijn activiteiten, de hoeveelheid rust die ik neem, of ze me energie geven of niet, en of ik ze leuk vind of niet. Het klinkt als een hoop werk maar is maar twee keer per dag een paar minuutjes even invullen.

De coaching

De coaching zelf is directief en duidelijk. Eindelijk eens iemand die me gewoon vertelt wat ik moet doen. Ik noem op wat er fout gaat en wat er kut is, en zij zegt dan: doe deze week dit of let op dat, en doe minder van zus of meer van zo.

Hè hè, eindelijk. Fucking EIN-DE-LIJK geeft iemand me gewoon instructies over hoe te herstellen.

Ook krijg ik elke week een paar documentjes via het logboek opgestuurd. Dit zijn oefeningen, opdrachten of gewoon informatie. In hele kleine stapjes wordt uitgelegd wat uitputting is, wat burnout is, hoe het in het lichaam werkt, wat de verschillende vormen en fasen zijn.

Er zitten grafiekjes bij over hoe een burnout ontstaat, hoe deze verloopt, hoe hij weer opgelost wordt. Dit klinkt als een hoop informatie, maar elk documentje is maar één pagina of één plaatje met een alinea tekst. Je krijgt alles dus in hele kleine stukjes aangeleverd. Dat doet men natuurlijk bewust, want wie kan er nou hele lange stukken lezen als ie een burnout heeft? Ik niet.

Elke keer vraagt de coach ook of het lezen gelukt is, of ik het snapte wat er in stond. De documentjes die ik krijg zijn afgestemd op mijn situatie, dus ik krijg geen informatie die ik niet nodig heb. Dat is erg fijn. Ik heb bijvoorbeeld geen slaapstoornissen meer, dus de documentjes (of “modules”) die daar over gaan krijg ik niet.

Het is erg fijn dat de CSR methode dus precies is afgestemd op mij en mijn burnout. En nogmaals: eindelijk heb ik nu iemand die mij gewoon vertelt wat ik moet doen en laten: “Krijg je duizelingen van boodschappen doen? Doe ze dan minder vaak, of op een ander moment, of bestel ze online. Komt er een loodgieter bij je langs voor lekkage? Neem dan 30 minuten rust vooraf en een uur erna. Ga je 45 minuten wandelen in de middag? Dat is te veel, maak daar 10 minuten van. Lig je soms niet lekker op de bank? Ga dan op bed. Twijfel je een beetje of je iets moet doen? Doe het dat niet.”

Het zijn juist die simpele tips die ik zelf na al die tijd niet meer kan bedenken. En als ik zelf iets bedenk dan weet ik uiteindelijk nooit of het nou een goed of slecht idee was, of ik het moet volhouden of niet, of het überhaupt zin heeft.

Work slow, rest hard

Mijn coach geeft mij het inzicht dat ik veel te “groots” aan het denken ben. Ze vindt bijvoorbeeld dat ik niet direct na het wandelen moet gaan boodschappen doen. Daar hoort een half uur rust tussen te zitten. Ook moet ik niet een uur lang online naar een verjaardagskadootje zoeken en dan naar een afspraak met het UWV gaan. Daar hoort een uur niks doen tussendoor.

Als ik aan “activiteiten” denk, denk ik aan een uur fietsen. Zij denkt aan tien minuten ijsberen in de woonkamer en wat rek- en strek oefeningen doen, en daarna weer rust nemen met een kopje thee. Alles mag van haar een stuk langzamer, minder, kalmer, rustiger.

En ik moet langzaam werken als ik een “verplichte” taak moet doen. Elke 15 minuten pauze. En daarna langdurig uitrusten, ook al heb ik het gevoel dat ik nog best wat extra kan doen. Neen! Niets van dat alles! Dus niet meer “nog even dit, want het is toch maar 5 minuutjes.” Work slow, rest hard!

Wat wel een nadeel is, is dat mijn coach nooit zal zeggen of beloven dat ik écht weer beter zal worden. Dat is natuurlijk een juridische afweging. Ik ben soms wanhopig en op zoek naar iemand die me nog kan troosten (zie blog #59). Maar dat gaat hier niet gebeuren. Dit is een coaching methode, en geen troostende moeder.

Wat ik vreemd vind is dat de coach mij een beetje probeert over te halen om naar een dure vitamine B12 kliniek te gaan, omdat het volgens haar veel voorkomt dat vermoeidheid vanwege een B12 tekort ontstaat. Ze vertelt dat ze een meneer van die kliniek had ontmoet op een bijeenkomst over burnout. Ik leg uit dat ik voldoende zuivel en vlees eet en elke dag een multivitamine neem en niet denk dat het nodig is.

Nog geen verbetering

Ik merk nog niet echt veel verschil, ik voel me nog niet echt beter worden. Maar dat kan ook niet na één maand. Een burnout duurt lang, en dat zeggen ze bij CSR ook gewoon. Er is geen wondermiddel. Mijn complete instorting en uitputting van enige tijd geleden begint wel beter te worden, maar dat hoeft niet per sé aan de CSR te liggen natuurlijk.

Wat ik wel merk is dat mijn lichaam begint te reageren. Door steeds af te wisselen tussen activiteit en rust, merk ik inderdaad steeds een toename van de klachten en dan weer een afname. Ik begin alles in mijn lichaam  beter te voelen, en ik begin het belang in te zien van al die rust die ik moet nemen, veel meer rust dan ik gedacht had.

Ik heb nog steeds goede hoop dat deze methode mij gaat helpen om uit mijn burnout te komen, en ik ben er vooralsnog heel erg blij mee. Ik heb weer moed en vertrouwen om verder te gaan.

Deel 1 van “Mijn ervaringen met CSR-coaching” vind je hier.

Volgende keer

Volgende keer krijg ik opeens een zeer heftige emotie uit mijn jeugd terug. Zomaar, terwijl ik op de bank zit.

Reageren? Dat kan via Instagram.