#68: Ik merk verbetering en vooruitgang

In blog #64 schreef ik over mijn ontdekking dat als ik iets “niet zo veel” vind, dat het dan vaak best nog een zware belasting is. Bijvoorbeeld een uur lang internetten; dat doet iedereen wel eens, maar is veel te belastend voor mijn hersenen.

Ik ben dus begonnen met een rustplan waarbij ik samengevat elk half uur rust neem en activiteiten beperk tot korte periodes.

Het rustplan werkt niet meteen

De eerste dagen is het erg onwennig. Ik kom niet tot rust en verveel me dood op de momenten dat ik aan het “rusten” ben. Wat een sloom gedoe. De tijd schiet niet op, elke seconde duurt eeuwen. Ik ben blij als ik een mailtje of een WhatsApp bericht krijg, dan is er tenminste wat te doen.

Maar ik heb alle notificaties op mijn telefoon uit staan. Dus hoe weet ik of ik een mailtje of WhatsApp bericht heb? Ik betrap mezelf er op dat ik telkens op mijn telefoon kijk. Telkens even refreshen. Jezus, wat slecht. Ik word een “Constant Phone Checker”, wat een serieus psychologisch probleem is.

Ongeveer één vijfde van de mensen checkt elke paar minuten zijn telefoon, en negeert de mensen in zijn directe omgeving. Sterker nog, alleen al de aanwezigheid van een mobiel apparaat, ook al zit hij in je zak en staat het geluid uit, verandert de manier waarop je met andere mensen communiceert.

Van Facebook naar Instagram

Met moeite vecht ik tegen de aandrang om steeds mijn telefoon te checken. Langzaam lukt het. Langzaam kom ik tot rust. Ik verwijder mijn persoonlijke Facebook account. Dat vind ik doodeng.

Wat? Pardon? Ik vind het verwijderen van mijn Facebook account eng?! Vroegah was het eng om vlak naast een spoorweg te lopen. Of als er een grote hond achter je aan zat. Of als je een bloedneus had. Tegenwoordig is het al eng als je geen Wifi hebt, je batterij leeg is, of om Facebook te verwijderen.

Zélfs met de wetenschap dat Facebook een criminele organisatie is die keer op keer de privacy van gebruikers schendt, ook van mensen die helemaal niet op Facebook zitten, en miljarden verdient over de ruggen van nietswetende internetters die verslaafd zijn aan “likes & delen”, is het nog steeds heel erg moeilijk en zwaar om je Facebook te verwijderen.

Durf jij het? Durf jij je Facebook weg te doen? “Nee want dan zie ik niet meer wat mijn zus, broer, neef, nicht, vriend(in), kennis, collega aan het doen is.” Nou, bel diegene eens op en ga samen koffie drinken, how about that? Je hoeft niet elk uur te weten wat tientallen of honderden mensen die je “kent” aan het doen zijn.

Is het niet krankzinnig, dat het eigenlijk eng aanvoelt om je Facebook account te verwijderen? “Fear of missing out” wordt dat genoemd (FOMO); bang zijn om iets te missen wat anderen op sociale media aan het doen zijn. Maar die constante stroom aan overbodige informatie is een enorme belasting voor onze hersenen. En op welke momenten kijken we daarnaar? In onze pauzes. In de momenten die voor rust bedoeld zijn. We vullen onze momenten van rust op… met onrust. Zodra je pauze hebt of klaar bent met een taak… pak je je telefoon om jezelf nog maar even verder te prikkelen.

Langzaam wen ik er aan dat ik helemaal niet meer hoef te kijken. Rot maar op met je Facebook. Ik heb nog wel een Instagram account. Instagram is veel rustiger dan Facebook. Ik heb er minder vrienden. Er zijn ook geen linkjes, artikelen of acties zoals “like dit en win een prijs” en de tijdlijn is gewoon lineair, op volgorde van datum. Niet zoals bij Facebook waarbij je sommige dingen pas na 2 dagen ziet, omringd door troep.

Stel je eens voor dat je met je collega’s de hele dag door elkaar heen praat, terwijl iedereen ook nog gewoon zijn werk doet: “Joop houdt van koffie, ik vind de jurk van Marlies leuk, Piet laat een foto zien, Marije leest een artikel over kippen, Willem’s brommer is defect, als je mijn stukje leuk vindt, win je een prijs, Donald Trump doet iets geks, er is een kind vermist, delen graag, ik heb nog een emmer en een schepje over voor wie interesse heeft, Henk port je oma, het regent in Chili” dan word je HOORNDOL!

Maar toch doen we dat de hele dag op social media. Dus wat mij betreft: oprotten met die onzin. Het lukt me zowaar om gewoon één keer per dag even op Instagram te kijken, en voor de rest niet. Ik ben nu de baas over social media, en niet andersom.

Er komt verbetering

Na een week rustig aan doen met mijn nieuwe rustplan komt er verbetering. Mijn hoofd wordt rustiger. Het gegons dat ontstaat na een activiteit gaat eerder weg. Na 15 minuten rust gaat mijn hoofd weer normaal doen. Ik voel me wat kalmer, hoewel ik me nog steeds verveel. Maar verveling is juist goed, zo zegt mijn CSR coach.

Ik koop het boek “Gek op Stress” (van Suzan Kuijsten en Carolien Hamming). Af en toe lees ik een stuk, en ik zie in dat ik nóg meer rust moet nemen, en méér dutjes moet doen. Dus ga ik van start met middagdutjes, en dat helpt. Ik ga écht naar bed, in plaats van op de bank liggen. Gordijnen dicht om 13:00, en in bed, net zoals ’s nachts. Voorheen gaf dat een rotgevoel: “Waarom lig ik in bed? Ik wil niet in bed!”, maar nu is het lekker rustig en heb ik het geaccepteerd. Ik blijf 60 tot 90 minuten liggen. Ik val niet echt in slaap, maar word wel sloom en slaperig.

Langzaam ga ik me beter voelen. Ik krijg weer vertrouwen en hoop voor de toekomst. Ik wéét weer gewoon dat ik beter kan worden, ik voel het! Het is een fijn gevoel. Ik ben er nog niet, maar ik merk wel dat het werkt, dat mijn klachten iets minder worden.

Ik heb het gevoel dat ik langzaampjes wat meer energie krijg, maar daar plakt een gevaar aan: ik voel me soms weer dusdanig oké dat ik vind dat ik wel weer even de computer aan kan zetten. Even administratie doen, even iets uitzoeken. Even online winkelen. Maar dat “even” wordt steeds wat langer. Ik verval weer in mijn oude gedrag: langdurig achter de computer zonder pauzes te nemen, zonder aan te voelen of mijn lichaam het wel trekt.

Dan moet ik mezelf weer tot de orde roepen en weer stoppen. En weer terugkeren naar mijn rustplan. Het gaat dus met vallen en opstaan. Het is moeilijk, niks doen. Het is extreem moeilijk. Maar het zal de komende tijd langzaam mijn nieuwe modus moeten worden. En ik zal het de rest van mijn leven moeten kunnen volhouden: op tijd pauzes nemen, op tijd rust nemen en niks doen. Op tijd stoppen met internetten, TV kijken, mezelf prikkelen.

Ik houd vol. Mijn rustplan werkt! Ik maak fouten, maar ik houd vol, want ik voel in mijn hele lichaam dat het werkt en mijn herstel een goeie oppepper zal geven. Een paar weken lang strompel ik door. Soms kom ik echt lekker tot rust. Soms ben ik weer onverklaarbaar nerveus, en ga ik weer te veel doen om te ontsnappen aan mijn rotgevoel, de eenzaamheid en de verveling.

Ik heb het gevoel dat ik nu in een leerproces zit. Ik moet leren om rust te nemen, om te niksen, om te ontspannen met beweging en hobby’s. Maar dat is verdomde moeilijk als je dat nog nooit hebt gedaan.

Volgende keer

Volgende keer raak ik weer flink in de knoop met mezelf en mijn burnout.

Reageren? Dat kan via Instagram.