#70: Een verplicht gesprek bij het UWV, nu als werkloze

Het UWV nodigt mij uit voor een verplicht gesprek. Ik heb sinds een maand een werkloosheidswet (WW) uitkering, want er is nog steeds geen antwoord op mijn bezwaarschrift tegen de beslissing van het UWV om mij geen WIA-uitkering te geven, (zie blog #62).

Ditmaal is het de WW-afdeling dus, waar ik heen moet. Dit noemt men het “Werkbedrijf”. Dit staat geheel los van het deel dat over de ziektewet en de WIA gaat, en is bedoeld om mensen weer aan het werk te helpen.

Begrip valt mij ten deel

Ik ben natuurlijk nerveus. Ik kan helemaal niet werken maar moet toch solliciteren. Maar het UWV heeft me schriftelijk al verteld dat ik gewoon “fictief” beschikbaar moet zijn voor werk, wél aan mijn sollicitatieverplichtingen moet voldoen, maar dan géén baan hoef aan te nemen, (zie blog #67). Dus ik besluit om dat verhaal maar gewoon te gaan vertellen en dan te hopen dat ze me begrijpen. Ik begrijp er zelf maar weinig van, want ik ben ziek, zou een WIA uitkering moeten krijgen, en zie dus niet in waarom ik in de WW moet. Maar ja, zo zijn de ondoorgrondelijke wegen des UWV’s.

De WW-mevrouw is heel vriendelijk. Ik zou bijna zeggen dat ze lief is. Ze begint meteen te vertellen dat ze mijn dossier kent en weet dat ik in een bezwaarprocedure voor de WIA zit, dat ik nog ziek ben, en dat ik eigenlijk dus niet kan werken.

Goed zo, ze is voorbereid, she knows her shit. Eindelijk iemand bij het UWV die mijn dossier kent. Ik leg meteen aan haar uit dat ik een burnout heb (wat ik niet mag vertellen in verband met privacy, maar ik wil gewoon open en eerlijk zijn). Ze zegt dat het heel veel voorkomt, dat burnouters geen WIA uitkering krijgen en dan in de WW zitten en helemaal niet kunnen werken. Ze vindt het zelf ook maar raar dat het zo werkt.

Ik vertel over de mededeling dat ik “fictief beschikbaar voor werk” kan zijn, en dus eigenlijk geen baan hoef aan te nemen. Deze tekst heeft ze nog nooit gehoord. Ze kijkt in de computer en ziet inderdaad dat het UWV mij dat heeft medegedeeld. Ze vindt het zó bijzonder dat het UWV mij die tekst gestuurd heeft, dat ze meteen een mailtje stuurt naar een collega waarmee ze vanochtend nog een gesprek daarover had.

Yep, bij het UWV verbaast men zich over het UWV. Het is natuurlijk nogal makkelijk om het UWV af te zeiken. Maar sorry, ik ervaar nu echt zelf wat een dwaas bedijf het is.

Ook leg ik uit dat ik met een Werkfit traject van hen bezig ben en CSR doe (zie blog #60). Van CSR heeft ze nog nooit gehoord en ze noteert het meteen voor andere klanten die ze heeft.

Ik wil eerlijk zijn

Dan vertel ik dat ik het zo raar vind dat ik mijn CV op allerlei websites moet zetten en moet solliciteren terwijl ik weet dat ik toch geen baan aan zal nemen omdat ik ziek ben. Ik begin te huilen en zeg dat het zo oneerlijk aanvoelt, alsof ik een fraudeur ben. Dat ik een WW-uitkering ontvang terwijl ik niet beschikbaar ben om te werken. Ze heeft hier begrip voor en leeft met me mee. Ze moet zelf haar emoties een beetje wegslikken, merk ik op.

In de ochtend was ik toevallig gebeld door het UWV dat ik naar een hoorzitting moet komen om mijn WIA-bezwaar toe te lichten. Maar omdat men het veel te druk heeft met alle bezwaarschriften zal het gesprek pas over één tot twee maanden plaatsvinden.

De WW-mevrouw kent dit en vertelt dat de zittingen soms zelfs nog verdaagd worden en dat er dan nog wel weer een maand of twee bij kan komen. Ik maak de grap dat ik tegen die tijd “al langgggg” weer beter ben. We zitten samen te lachen. Te lachen om de ridiculiteit van het UWV.

Om mij te helpen zet ze in de computer dat ik tot maart 2019 geen sollicitatieplicht meer heb. Ze hoopt dat ze daarmee mijn spanning en overprikkeling een beetje kan minderen. Het komende kwartaal heb ik dus geen WW-verplichtingen meer. Dat is lief van haar, en het lucht me erg op.

Op naar de toekomst

Als ik weer thuis ben moet ik flink huilen. Gelukkig had ik vandaag eens een positieve ervaring met het UWV. Ik ben blij dat ze mij niet met de zweep aan het werk willen meppen. Ik ben blij dat ik voorlopig kalm aan kan blijven doen en me richten op herstel.

Die hoorzitting voor het WIA-bezwaar wacht ik gewoon af. Ik denk er niet eens meer over na. Ik zie wel wat er uit komt. Ik laat het rusten. Ik laat alles rusten, want mijn focus ligt op rust, rust, en nog eens rust (zie blog #69).

Volgende keer

Volgende keer is het oudejaarsavond en ga ik vroeg naar bed.

Reageren? Dat kan via Instagram.