#121: Ik herstel verder, maar het is zwaar

Omdat ik helemaal opnieuw ben begonnen met herstellen (zie blog #111) neem ik extra veel rust, vermijd ik prikkels en doe ik middagdutjes. Het enige waar ik me mee bezighoud is mijn vakantie in Zwitserland, die over drie weken gaat beginnen (zie blog #119).

Langzaam overdenk ik wat ik ga doen, bijvoorbeeld als ik niet kan slapen in het hotel. Of als ik angsten of paniekaanvallen krijg terwijl ik daar ben. Langzaam maar zeker word ik kalmer, krijg ik steeds meer zin in de vakantie en wen ik er aan dat ik straks een week lang ver van huis ben in twee meter sneeuw.

Voor de rest doe ik niks. Ik wandel of fiets elke ochtend, lekker in de kou, want het is half januari 2020. Ik werk niet meer op de computer, doe geen hobby’s of klusjes, en spreek maar weinig mensen. Rust en kalmte is wat ik nog steeds nodig heb.

Angsten

Elke dag als ik wakker word heb ik een gespannen hoofd. Het is gelukkig niet meer een trillend of bonzend hoofd, zoals de afgelopen drie jaar het geval was. Het is een vreemd soort licht gevoel. Niet een flauwvalgevoel, maar een gevoel alsof mijn evenwichtsorgaan niet meer weet hoe de wereld in elkaar zit. Het gevoel gaat weg als ik wat meer ontspan en komt weer terug na de nachten waarin mijn hersenen overactief zijn en wilde dromen aan mij presenteren.

Wel een rotgevoel, dat lichte, vage hoofd. Ik hoop dat dit niet te lang duurt. Het is echt zo zwaar om elke dag weer wakker te worden met een rottig angsthoofd. Je hoopt elke keer weer dat het vandaag wel wat mee zal vallen, maar dan valt het natuurlijk nooit mee. Het “rothoofd” schijnt bij een burnout altijd pas als laatste weg te gaan, zo hoor ik overal.

(Dat je bij het wakker worden een enorm rotgevoel hebt, komt doordat het lichaam bij het ontwaken cortisol aanmaakt. Hiermee word je klaargestoomd om de dag door te komen. Naarmate de dag vordert, daalt het cortisolniveau weer, en dan ben je weer klaar om te gaan slapen. Heb je een burnout, dan voel je je in de ochtenden doorgaans het slechtst.)

Vooruitgang

Hoewel het hoofd erg rottig is merk ik gelukkig steeds vaker dat de rest van mijn lichaam meer ontspannen kan zijn. In november was het trillen al gestopt (zie blog #105) maar nu heb ik regelmatig heerlijk slappe, ontspannen benen. Ook mijn handen en armen beginnen nu steeds vaker in een kalme stand te staan. Ik span mijn spieren op één of andere manier minder aan.

Als ik een broodje smeer dan merk ik nu dat ik meer ontspannen ben. Voorheen hield ik altijd mijn hoofd scheef en waren mijn schouders gespannen bij het broodjes smeren. Ik merk duidelijk dat ik weer op een normale manier broodjes smeer. Het is vreemd dat ik eigenlijk alleen aan dat soort dingen een beetje kan zien of ik nou gespannen ben of niet.

Maar het is vooruitgang. Enorme vooruitgang! Ik realiseer me nu pas hoe gespannen mijn spieren altijd zijn geweest. Tenminste de afgelopen 8 jaar, maar misschien wel langer. Niet dat ik nou super spastisch rondliep, maar zoals ik nu mijn spieren voel ontspannen is veel rustiger dan voorheen.

Zou mijn lichaam nu verder teruggaan naar normaal? Ik ben de afgelopen drie jaar van totaal burnout afgezakt naar zeer ernstig overspannen en vervolgens naar behoorlijk overspannen. Zou ik nu een stapje verder terug gaan en gewoon “licht overspannen” zijn? Zo voelt het wel in elk geval. Ja, ik heb nog veel spanning, maar alleen in mijn hoofd. Ja, ik kan nog slecht tegen prikkels, raak snel geïrriteerd en ben doodmoe. Maar angstaanvallen komen nog maar zelden voor en zoals gezegd: mijn lichaam kan zich steeds beter ontspannen.

Op en neer

Het gaat wel op en neer. Soms voel ik me best lekker, 5 minuten, En dan denk ik:“Hee, ik voel me al vijf minuten best lekker!” en dan komt er een angstgevoel in mijn hoofd en is het lekkere gevoel weer weg. Dan zijn mijn armen en benen meteen ook niet meer zo kalm als ze waren. Dat is wel teleurstellend elke keer, dat er bij elke paar minuten goed gevoel ook altijd weer het rotgevoel volgt. Ik moet dan soms ook weer huilen. Na het huilen ben ik weer 10 minuten opgelucht en wat kalmer, en zo gaat het op en neer.

Mijn belastbaarheid is nog steeds erg laag. Een beetje internetten en dan wil mijn kop al niet meer. Een beetje TV kijken en ik word weer nerveus. Ik zal het echt moeten gooien op zo veel mogelijk rust en kalmte. Het lastige is ook dat ik eigenlijk niet zo veel meer dúrf te doen qua activiteiten want ik ben steeds ook een beetje bang dat ik het weer erger maak.

Ik wil nou eigenlijk gewoon eens een opgaande lijn zien. Maar ja, er valt zo weinig invloed op uit te oefenen. Hierdoor raak ik ook weer een beetje gestresst, en zo gaat de cyclus verder. Ik heb nu na al die jaren wel geleerd dat je een burnout niet sneller kan laten genezen. Geen enkele methode, middel of behandeling kan dit versnellen. Het lichaam doet het zelf, en heeft daar tijd voor nodig.

Je kan met bepaalde middelen of behandelingen hoogstens proberen om het hele proces wat aangenamer te maken en er voor zorgen dat je burnout niet erger wordt. Maar sneller beter worden? Dat kan niet. Behandelaars die iets anders zeggen liegen gewoon (zie ook blog #108).

Volhouden

Ik denk dat het een kwestie is van volhouden. Dat zeg ik al meer dan drie jaar, maar ik denk nog steeds dat het écht zo is en dat het écht beter gaat, hoewel ik me nog niet “beter” voel. Het gaat steeds minder slecht en dat is écht, écht waar, ook al word ik nog dagelijks meermalen geconfronteerd met een miserabel, katerig, angstig gevoel in mijn hoofd.

Ik merk dat ik op mijn blog zo graag eens wil schrijven dat alles nu in een flinke opgaande lijn is, en dat ik super goed herstel. Maar helaas kan ik dat niet. Zouden mensen al afhaken? Zouden de lezers het, net als ik, nu ook niet eens flink zat zijn? Zouden zij het net als ik ook zo zwaar vinden om maar vol te moeten houden?

Nou ja, mijn plan voor de komende weken is: 100% rust, dan naar Zwitserland, en dan zie ik wel of die vakantie mij totaal naar de klote helpt of dat het best mee zal vallen en misschien zelfs een mooie stap voorwaarts zal zijn. Dus… rustig, rustig, rustig aan. Leven als een pensionado. Achter de gerania zitten, niets doend, wachtend op betere tijden, die vast en zeker nog wel gaan komen.

Volgende keer

Volgende keer vraag ik me af of “innerlijke kracht” en “jezelf vinden” eigenlijk maar onzin zijn.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.