#170: Mijn hoofd wordt steeds rotter

In de twee weken na mijn ernstige terugval (zie blog #168) gaat het langzaam weer een beetje beter. De hartkloppingen, uitputting en algehele misère gaan weg. Maar mijn hoofd gaat steeds raarder doen. Het lijkt wel alsof er een soort schokgolven doorheen gaan. Mijn oren suizen soms, en ik voel me dronken zonder alcohol. Dit gevoel heb ik al vier jaar maar het lijkt nu veel erger te worden.

Het voelt een beetje alsof je op een boot, die aan het varen is, heen en weer gaat lopen: je valt niet om maar je loopt alsof je duizelig en dronken bent. Zo loop ik rond, gewoon op de vaste wal. Als ik naar bed ga wordt het erger. Mijn kop gaat weer een beetje bonzen en gonzen en voelt verschrikkelijk.

Angsten

Voorheen kon ik er altijd wel op vertrouwen dat als ik even hard kon huilen, dat het hoofd ook weer normaler werd. Dit lijkt nu niet meer te werken. Ik kan niet echt huilen, en als ik wel een beetje kan huilen blijft mijn hoofd verrot.

Ik weet dat dit angsten zijn; onbalans van zuurstof in de hersenen, veroorzaakt door burnout, stress, spanningen in nek en schouders. Maar het voelt zó ontzettend rot dat ik van gekkigheid niet meer weet wat ik moet doen. Naar de huisarts gaan? Afwachten? Rustiger aan gaan doen? Er gewoon doorheen rammen? Weer eens aan de pammetjes gaan? Het begint zo langzamerhand ondraaglijk te worden.

Soms ben ik weer bang dat ik een hersenaandoening heb. Maar gelukkig is te bewijzen dat dat niet zo is: als ik mijn hersenen prikkel, bijvoorbeeld door een spelletje te doen op de iPad, achter de computer te gaan zitten, YouTube of Netflix te kijken of met iemand te kletsen dan gaat het rotgevoel een beetje weg. Soms gaat het zelfs helemaal weg. Als je een tumor hebt dan gebeurt dit niet.

Wanneer ik stop met prikkelen en even met mijn ogen dicht op de bank ga zitten…. bam! Duizelingen, alsof ik omval terwijl ik zit. Schokgolven in mijn hoofd die mij vertellen dat ik dit niet had moeten doen. Dus dat is eigenlijk best goed nieuws: ik weet dat het angsten zijn die door mijn overbelaste hersenen worden voorgeschoteld.

Maar het is zo, zo, zoooo ontzettend frustrerend dat mijn kop nergens tegen lijkt te kunnen. Het vijfde jaar van mijn burnout is nu begonnen, en wanneer, oh wanneer gaat mijn hoofd alsjeblieft weer eens normaal doen?

Natuurlijk ben ik heel blij dat de rest van mijn lichaam weer hersteld is. De ontregelde spijsvertering, de pijnen en steken, het 24 uur per dag trillen, het verschrikkelijke onophoudelijke bonzen van mijn hartslag in mijn borst, smaakverlies, slappe armen en benen, schokkende spieren, en vrijwel alle andere kleine pijntjes en lichamelijke effecten zijn écht allemaal voorbij. Maar ik heb liever de hele week buikpijn dan dat verschrikkelijke rothoofd dat ervoor zorgt dat ik nog steeds niet kan functioneren.

Door dat hoofd kan ik de dagen weer niet doorkomen. Ik moet weer gaan niksen omdat mijn hoofd nergens tegen kan. Maar ik ben al meer dan vier jaar aan het niksen, ik kan het bijna niet meer. En ik blijk ook steeds maar niet in staat te zijn om een balans te vinden tussen niksen en wel iets doen.

Balans

Ga ik niksen dan gaat het lichamelijk wat beter met me maar dan zijn de dagen zo tergend saai en langzaam. Ik voel me nutteloos en dat is killing. Hierdoor krijg ik het gevoel dat ik nooit meer kan werken, een vrouw kan gaan zoeken, of überhaupt leuke dingen aan kan. Het leidt tot wanhoop en frustratie. Dit geeft weer stress en lichamelijke klachten.

Ga ik wél dingen doen dan voelt het wel goed, maar na een tijdje geeft mijn lichaam het weer op en krijg ik weer een instorting of terugval. Dit leidt óók weer tot wanhoop en frustratie. Dit geeft óók weer stress en lichamelijke klachten, en ik ben dan bang om nog iets te gaan doen.

Dus ik ga me maar weer vervelen op de bank met kopjes thee. Af en toe een krantje lezen want ik heb nog steeds geen NEE-NEE sticker wegens gebrek aan energie om er één te bestellen. Dan maar buiten wandelen zoals gebruikelijk. Eens per vier dagen boodschappen doen.

Toch nog huilen

Op een middag ga ik een rondje rijden met de auto. Op Radio 4 hoor ik een engelenkoor. Opeens denk ik aan mijn moeder die koormuziek altijd zo mooi vond. “Mama, je bent nu een engeltje geworden,” zeg ik opeens hardop en ik moet huilen. Mijn moeder is nu al acht jaar dood, maar er zijn nog steeds emoties. Ik ga steeds harder huilen.

Ik zie beelden voor me van mijn moeder in het verzorgingshuis. Ze kon niets meer door een hersenbloeding. Ze zag er hulpeloos en zielig uit. Arme mama. Elke twee minuten moet ik weer huilen. Wat fijn, wat opluchtend. Ik denk dat ik het medelijden met mijn moeder nog niet helemaal verwerkt heb. In die tijd ging ik bijna elke week naar haar toe, maar ik had ook een eigen bedrijf dus nam misschien te weinig tijd om alles te verwerken. Ik heb destijds wel tijd voor mezelf genomen en ook veel gehuild, maar misschien was het toch niet genoeg. Nu komen er nog steeds beelden en emoties naar boven. Ik denk wel dat dat goed is.

Tijdens het huilen rijd ik rustig rond in de auto op boerenweggetjes. En er komt opeens rust in mijn hoofd. De spanning gaat langzaam weg. Ik stop met huilen. Thuis aangekomen eet ik mijn avondeten en ga ik naar bed. In bed ben ik lekker kalm en moe.

Om vier uur in de nacht word ik wakker uit een heftige droom. Ik ben nerveus en trillerig op mijn borst, en mijn hoofd voelt super zwaar. Ik ga rustig en langzaam diep ademhalen. Na een tijdje zakt de nervositeit weer en word ik heerlijk kalm. Zo heerlijk kalm, dat heb ik al een tijd niet gehad. Ik voel de spanning wegstromen uit mijn benen, armen, borst en hoofd. Serenity now.

Het is mij duidelijk dat mijn lichaam nog niet klaar is om altijd kalm te zijn. Gelukkig werkt het huilen tóch nog wel en kan ik dus ook met diepe ademhaling mezelf wat kalmer krijgen. Ik hoop dat dit de laatste fase van mijn burnout is en dat de spanning steeds vaker weer kan gaan zakken.

Ik besluit om nog maar niet naar de dokter te gaan of kalmerende middelen te nemen. Ik wacht het nog even een paar weekjes af.

Volgende keer

Volgende keer maak ik weer een nieuw plan voor de toekomst.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.