#175: Koude rillingen en zweten in de nacht

Het is alweer eind januari 2021. Hier en daar vriest het en er zijn corona-rellen in diverse steden. Ik zit nog steeds lekker thuis te social-distancen en te avondklokken, maar dat doe ik toch al meer dan vier jaar vanwege mijn burnout. Er volgt een tegenslag: mijn auto moet een grote beurt. Daar heb ik gelukkig wel voor gespaard en kan ik het betalen ondanks dat dat ik sinds oktober op bijstandsniveau leef.

Maar voordat ik een grote beurt laat doen kijk ik altijd even of alles van de auto het nog doet: raampjes open en dicht, knopjes, etc. Ik doe mijn panoramadak open en daarna weer dicht. Maar nee, hij gaat niet dicht. Hij gaat maar een klein stukje dicht en dan uit zichzelf weer helemaal open. Ik probeer het honderd keer, en dan opeens hoor ik “krak” en het raam gaat geen kant meer op. Ik voer een noodprocedure uit, lukt niet. Ik open een gaatje in het plafond van de auto om met een speciale sleutel het dak dicht te draaien; er zit geen beweging in.

Spaarpot

Fijn, mijn dakraam staat nu dus open en gaat niet meer dicht. De volgende dag gaat ie naar de garage. Het dak is compleet stuk. Het móet wel gemaakt worden want hij staat open. Als ie nou dicht zat dan zou ik de reparatie lekker laten zitten. Ze moeten het hele plafond van de auto openmaken om te kijken wat er aan de hand is. Alleen het kijken kost al 900 euro. Nou ja, repareer het dan maar. Totale grote beurt plus raam: 2200 euro.

Oké, de bodem is nu bereikt. Mijn spaarpot is nu helemaal leeg. Ik heb niets meer. Ik heb alleen een WIA/VVU uitkering plus toeslag: totaal 995 euro netto per maand en geen enkele reserve meer.

Ik word een beetje bang. Ik kan deze auto denk ik niet houden. Ik spaar wel 50 euro per maand voor onderhoud aan de auto, maar dat is te weinig. Ik maak er 75 van, en dan stop ik met 25 euro per maand sparen voor kleding. Ik heb na de verkoop van mijn huis zoveel t-shirts, onderbroeken, broeken, truien, jassen en schoenen gekocht dat ik de komende jaren geen kleding zal hoeven kopen.

In overleg met een vriend besluit ik om de auto in te ruilen voor een elektrische auto. De wegenbelasting valt dan weg en per kilometer ben ik dan de helft goedkoper uit ten opzichte van benzine. Ook het onderhoud van de auto wordt dan de helft goedkoper. Ik twijfel, want als je op bijstandsniveau leeft moet je dan wel een auto willen? Kan ik niet beter een scooter nemen? Nee, dan raak ik denk ik in een isolement.

Ik ga op zoek naar elektrische auto’s. Ik besteed een paar dagen aan googelen ga naar een paar dealers. Alle auto’s zijn te klein. Ik ben twee meter lang. Ik pas nergens in. Nou ja, na veel gewhatsapp en weer opnieuw googelen vind ik een auto die geschikt is. Mooi zo. Ik ga naar de garage, koop de auto en ruil mijn zojuist gerepareerde auto in. Ik moet wel 2000 euro bijbetalen, maar ik krijg 2000 euro subsidie van de overheid omdat ik overstap op elektrisch. Dus voor precies nul euro is mijn plan geslaagd. Yes!

Koud

Tijdens deze hele operatie ontdek ik een raar nieuw fenomeen: in de namiddag krijg ik het steeds heel erg koud. IJskoud. Rillen, rillen, rillen, kippenvel. Ik doe twee, drie truien aan, een sjaal om en een dekentje over mijn benen. De CV staat op 21º maar ik heb het zo koud, zo koud. Dat duurt een paar uur tot ik naar bed ga. In bed warm ik langzaam weer op.

Het is ook wel koud buiten, een graadje of twee. En mijn huis is ook wel koud; de CV springt super vaak aan en ik ontdek op allerlei plekken tocht. Maar ik ben normaal gesproken iemand die het nooit koud heeft. Sneeuwballen gooien doe ik zonder handschoenen en skiën met alle ritsen open.

Het koude gevoel wordt met de dag erger. Ik tril zo erg dat ik wel een afkickende drugsverslaafde lijk. Als ik vervolgens naar bed ga dan word ik elke paar uur wakker met precies het omgekeerde: hitte en zweet, zweet, zweet. Mijn bed is steeds kletsnat en ik moet blijven wisselen van de ene kant naar de andere.

Wat een rotgevoel. Het voelt een beetje als koorts maar ik heb geen koorts. Zou het Corona zijn? Zou het door mijn nieuwe merk Venlafaxine komen (zie blog #172)? Misère. Wat een misère. Na enkele dagen gaat mijn hoofd steeds zwaarder aanvoelen. Het voelt alsof er een strakke band om mijn hoofd zit, alsof er een blok beton in mijn hersenen zit. En dan opeens moet ik weer huilen, huilen huilen.

Ik ben op

Ik kan het eigenlijk niet meer. Ik word woedend op mijn burnout en mijn situatie. Klote-auto. Klote-corona. Klote-burnout. Al meer dan vier jaar heb ik me geen enkele dag goed gevoeld. Ja, het gaat beter met me, ja ik ben beter belastbaar. Maar jezus, wanneer houdt het nou eens écht op?

In de zoveelste nacht achter elkaar dat mijn bed kletsnat is en ik geen ondergoed meer heb en ook geen schone lakens meer, blijf ik maar liggen in mijn natte bed. Ik stop ermee. Waarom wordt mijn lichaam toch zo overweldigd met angsten, zweten, koude rillingen? Ik huil midden in de nacht. Ik huil hard. Het voelt alsof mijn burnout weer opnieuw begint.

Het is bijna niet meer draaglijk. Ik ben het langdurig ziek zijn nu echt zat. Ik ben psychologisch uitbehandeld (zie blog #173), ik ben klaar. Ik heb niets meer te verwerken. Ik ben gewend aan mijn nieuwe huis en omgeving. Ik heb geen stressfactoren meer. Ik heb geen zorgen meer, afgezien van mijn stookkosten. Ik heb alles prima voor elkaar. Ik heb geen hypotheek, geen schulden, en kan rondkomen van mijn uitkering. Ik kan nu zelfs een elektrische auto betalen.

Maar toch gaat de stress niet weg. Mijn lichaam blijft gespannen en blijft maar burnoutklachten vertonen. Ik ben zo langzamerhand nu écht aan het einde, het allerlaatste einde van mijn Latijn.

Ik besluit om maar weer terug te gaan naar helemaal niets doen en ik ga de middagdutjes van 90 minuten weer invoeren in de hoop dat mijn zenuwstelsel daarmee tot rust kan komen. Kennelijk ben ik niet in staat om een auto in te ruilen en daarvoor een paar dagen in de weer te zijn. Áls het daar aan ligt.

Misschien heb ik wel griep of corona, maar bij griep of corona worden de klachten niet minder als je keihard gaat zitten huilen. Dat helpt mij hier nu wel. Dus het zal wel weer die eeuwige, eeuwige, tergende, klote burnout zijn die mij dit voorschotelt. Fuck deze shit, ik sta op het punt om het op te geven.

Volgende keer

Volgende keer wordt het lente!

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.