#209: Onverwachte herinneringen – venlafaxine afbouwen (deel 13/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

De verlaging naar -70 korrels geeft geen nieuwe problemen en de overige ellende is al weer behoorlijk afgezakt, dus ik ga op maandag een week later naar -75 korrels. Het percentage van mijn dosis is nu (110 – 75) / 110 x 100% = 32%. Minder dan één derde van de laagst leverbare dosis Venlafaxine. Wat een prestatie, zo laag heb ik nog nooit gezeten!

In de dagen die volgen voelt mijn hoofd behoorlijk rot en heb ik elke ochtend flink pittige dromen. Wat mij enorm opvalt de laatste weken, is dat er steeds herinneringen van vroeger naar boven komen van dingen die ik totaal vergeten was. Kleine momentjes uit mijn schooltijd, kindertijd, tienertijd. Gebeurtenissen thuis, op school, familiebijeenkomsten. Leuke dingen, grapjes, opmerkingen, beelden. Mijn hersenen komen bijna elke dag wel met een herinnering die ik al lang, lang vergeten was.

Oude liefde

Soms moet ik dan keihard lachen om een herinnering en die komt dan drie dagen achter elkaar terug, en elke keer lach ik me kapot. Ook zijn er verdrietige herinneringen. Opeens komt mijn eerste liefde uit de vierde klas middelbare school naar boven. Ze fietste wel eens met me mee naar school. Ik was verliefd op haar, maar zij had natuurlijk een stoere klootzak als vriend. Zo lief, zo blond en met sproetjes. (Zij dan hè? Niet die vriend.) Ik moet opeens heel hard huilen. Suzan, Suzan waarom wil je mij niet? Waarom heb ik je niet?

Het lijkt erop dat de deksel die de Venlafaxine op mijn emoties heeft gelegd, nu open gaat. Ik heb nog nooit om Suzan gehuild, maar nu drie dagen achter elkaar. Ik zie dat als goed nieuws. Mijn hersenen komen er nu, na 35 jaar, aan toe om dit verhaal te verwerken. Dag lieve Suzannetje, ik hoop dat je geen burnout hebt en ook geen Venlafaxine gebruikt.

Het druilerige, huilerige gevoel houdt een week aan. Mijn hoofd voelt zo raar, zo raar. Het is echt geen hel meer zoals bij eerdere dosisverlagingen, maar het is zooooo, zo rot. Als ik met mijn ogen dicht ga liggen dan bonkt mijn kop op het ritme van mijn hartslag. Als ik in de auto een rondje rijd voel ik mijn hoofd niet zo, maar merk ik wel dat ik wat gehaast of nerveus ben. Na een half uurtje rijden moet ik soms flink huilen, en daarna voelt het weer wat beter allemaal.

Elke dag werk ik een uurtje of twee tot drie op de computer. Dat is super leuk om te doen. Maar ik weet niet of deze activiteiten mijn klachten veroorzaken of juist het afbouwen. Het blijft steeds hetzelfde liedje, dus ik ga er maar niet te veel over nadenken. Ik doe dingen die ik leuk vind, en als ik geen zin meer heb dan stop ik.

Op een dag ben ik met zoiets leuks bezig (het monteren van een filmpje) dat ik niet meer kan stoppen. Mijn oude ik komt weer even terug. Ik werk de hele dag tot zeven uur ‘s avonds door, en daarna belt er een vriend en zit ik lang te kletsen. Dan ontdek ik opeens dat ik nog niet gegeten heb. Oh, ja, dit was de oude Martin die twee keer een burnout heeft gehad. Hyperfocus hebben en dan vergeten om te eten en vergeten om naar de WC te gaan. Nou vooruit, één keertje mag dit, maar nu weer terug naar de goede manier.

De volgende dag doet mijn kop nog moelijker en het voelt alsof ik steeds moet huilen. Ik aanvaard dit. Ik heb zelf veel te veel gedaan en dus heb ik nu meer klachten. Zo gaat het bij een burnout, dat heeft niet zo veel te maken met de Venlafaxine. Ik denk dat ik nu wel sneller burnoutklachten krijg omdat de medicijnen nu in mindere mate de klachten onderdrukken.

Ik merk gelukkig nog steeds dat het rotgevoel in mijn hoofd minder wordt, of verzacht, als ik heb gehuild. In de eerste twee jaar van mijn burnout heb ik vrijwel elke dag keihard gehuild. Nu is het wat minder vaak, veel korter per keer en minder hard. Huilbuien en prikkelbaarheid zijn ook normaal bij het afbouwen van antidepressiva, en ik ben het gewend dus ik vind het prima.

Huilen, rust nemen en slapen zijn erg goed als je een burnout hebt, maar ook als je antidepressiva aan het afbouwen bent. Je gooit namelijk de serotonine-huishouding van je lichaam in de war, en die moet de tijd krijgen om zich aan te passen. Dát is nou juist de oorzaak van alle ontrekkingsverschijnselen. Deze verschijnselen zijn erg rottig maar dat is wel een indicatie dat het lichaam dus bezig is met van alles. Bezig met wennen, bezig met herstellen, bezig met normaal worden.

En zo ga ik verder. Het voelt verschrikkelijk, maar het is in elk geval niet meer “de hel”. Ik krijg zelfs het gevoel dat ik écht helemaal van de Venlafaxine kan afkomen, op weg naar een beter leven.

Volgende keer

Volgende keer gaat het weer wat minder.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.