#210: De derde hel – venlafaxine afbouwen (deel 14/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Na twee weken op -75 korrels te hebben gezeten neem ik de volgende stap: -80 korrels. Ik gooi zoals gebruikelijk op een maandagochtend weer 5 korrels extra uit de capsule. De capsule is nu echt al heel ver leeg. Af en toe gooi ik de capsule helemaal leeg om te controleren of er wel echt 110 in zitten.

Het valt me op dat sommige capsules wel 110 korrels bevatten, maar er zitten er ook bij waar er maar 100 in zitten. Het varieert nogal. Dus terwijl ik minutieus korrels aan het tellen om schommelingen te voorkomen, doet de fabrikant er nooit precies evenveel in. Niet dat ik ze beschuldig van het leveren van slechte kwaliteit; het zou zo maar kunnen zijn dat de fabrikant een methode heeft om precies genoeg korreltjes in de capsule te doen waardoor het aantal korreltjes wel anders is, maar de hoeveelheid Venlafaxine precies goed is.

(Nadat ik dit schreef is deze informatie verschenen van de Vereniging Afbouwmedicatie. Een capsule bevat inderdaad altijd exact dezelfde hoeveelheid medicatie, maar verspreid over een verschillend aantal korrels. Hierdoor is het verstandiger om deze telmethode te hanteren.

Afbouwstrips

Nou ja, ik moet er maar niet te veel over nadenken. Als je je afvraagt waarom ik geen afbouwstrips gebruik: ze zijn heel duur en mijn verzekeraar, zoals vele andere verzekeraars, vergoedt ze niet. Het is kennelijk financieel aantrekkelijker om 20 jaar lang antidepressiva te vergoeden dan om éénmalig afbouwmedicatie te vergoeden. Hoe het met de patiënt zelf gaat is uiteraard niet van belang.

Op de tweede dag van -80 korrels ontploft mijn hoofd. Ik krijg zulke rare duizelingen en schokgolven dat ik bang ben dat ik dood ga. Gelukkig weet ik dat ik niet dood ga, en ben ik het inmiddels gewend. Er zitten nog maar 30 korreltjes in mijn capsules, wat zo weinig lijkt. Zó, zó weinig. Maar toch ga ik nog steeds weer naar de klote als ik minder inneem.

In bed neem ik 2 mg Diazepam om te kunnen slapen, want de onrust is zeer groot. Gelukkig heb ik nog Diazepam in huis, want anders had ik naar de dokter moeten gaan en dan uitleggen wat ik allemaal aan het doen ben met mijn Venlafaxine. Daar heb ik geen zin in want ik ben bang dat mijn huisarts niet begripvol zal zijn over het afbouwen.

Ik ben weer in de hel. Maar de hel is ook deze keer weer anders. Bij elke verlaging wordt het gevoel in mijn hoofd anders, zijn de effecten anders, is het klotsen en golven van mijn hersenen anders, is het bonken en gonzen anders. Steeds als er een nieuw raar gevoel in mijn kop ontstaat schrik ik, want ik voel dan iets wat ik nog nooit heb meegemaakt, Het afbouwen is zo eng, zo eng. Ik kan me opnieuw goed voorstellen dat mensen er maar mee kappen en gewoon de rest van hun leven lekker aan de antidepressiva blijven.

Net zoals elke keer ga ik weer vier weken afwachten. Afwachten of deze hel weer wat afzakt en dan beslissen of de volgende afbouwstap genomen kan worden. Nog 30 korrels te gaan. Ik ben al heel ver, en daar ben ik trots op.

Bang

Ik ben opnieuw bang dat de problemen steeds erger zullen worden en ik vraag me af of ik wat minder grote hoeveelheden er uit moet halen. In het begin haalde ik 5 korrels uit een capsule met 110 korrels (een verlaging van 4,5%). De laatste keer zat ik op 35 korrels en ging ik naar 30. Dat is procentueel dus een veel grotere verlaging, namelijk 14%. Vanaf nu moet ik misschien maar vier or drie korrels per keer er af halen. En later misschien maar 2 of 1. Ik lees op verschillende websites dat je maar maximaal 10% per keer moet zakken.

Mijn angst is niet voor niets, ik ken verschillende mensen die bij zeer lage doseringen de grootste problemen kregen. Een oud collega van mij kon niet verder zakken dan 7 korrels. Iemand anders die ik sprak belandde in de problemen bij 15 korrels en bleef daarop maanden zitten. Ik kreeg een berichtje van iemand die nog maar drie korrels inneemt maar niet lager kan komen.

Maar ja, er zijn ook succesverhalen te vinden. Niet zo veel, maar ze zijn er. Iedereen die gewoon zonder problemen afbouwt schrijft er geen artikelen over zullen we maar zeggen, vandaar dat het internet vol staat met horrorverhalen. Ik hoop dat mijn verhaal ook een succesverhaal wordt, ik weet het nog niet. Het is tot nu toe een afwisseling tussen “hel” en “het valt wel mee”.

En er is nog een escape: als ik op 0 zit en het gaat écht niet, dan kan ik wel makkelijk overstappen naar een ander middel. Een middel dat minder moeilijk is om af te bouwen. Dus ik houd de moed er in. Als dat ook niet lukt dan kan ik natuurlijk ook weer gewoon Venlafaxine gaan gebruiken en het over een paar jaar nog een keer proberen.

En dat geeft me moed. Dit is niet het einde van de wereld. Dit is niet het einde van mijn mogellijkheden. Het leven is kut maar dat wisten we al. Een burnout is kak maar daar went ook. Ik kan nog alle kanten op. En ik ga pas weer werken als alles achter de rug is en ik weer normaal ben. Ik ben de baas, ik doe dit zelf. Ik ben sterk en ik kan na vijf jaar burnout alles wel hebben. Een beetje misère en rotgevoel, daar ben ik al lang aan gewend. Het kan alleen maar beter worden.

Volgende keer

Volgende keer neem ik te veel hooi op de vork.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.