#211: De draak in de berg – venlafaxine afbouwen (deel 15/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Kerst en oud en nieuw 2021. Ik zit enkele dagen op -80 korrels Venlafaxine waarbij vreemde schokgolven flink door mijn kop vliegen. Op kerstavond ga ik bij de buren een paar biertjes drinken. Ik heb al jaren vrijwel geen alcohol gedronken maar ik ga niet moeilijk doen hierover. Ik ga waarschijnlijk naar de klote maar dat is dan maar zo. De volgende ochtend heb ik geen kater maar ben inderdaad wel kapot. Zo moe, zo moe. Mijn hoofd voelt bizar. Ik voel mijn hart kloppen in mijn hoofd maar dan van links naar rechts. Alsof ik met een bootje op de golven sla en “nee” schud terwijl ik gewoon stil lig op mijn kussen.

Op oudjaarsavond ga ik naar vrienden in het westen des lands. Twee en een half uur rijden (inclusief auto opladen en pauze), een paar uurtjes gezelligheid, en dan weer terugrijden naar Friesland. Het is heel leuk en gaat goed, maar ik weet nu al dat het slecht gaat aflopen met me. Toch heb ik hier bewust voor gekozen want anders blijf ik de rest van mijn leven in bed liggen.

Gekloot

Na ongeveer 48 uur ontploft mijn hoofd. Het gonzen en bonzen en klotsen van mijn kop houdt niet meer op. Regelmatig heb ik hartkloppingen en angsten en spanning op mijn borst. Ik heb nog nooit zulke erge angsten gehad. Dit is nog erger dan het begin van mijn burnout toen ik 112 belde omdat ik dacht dat ik dood ging.

Voor de zoveelste keer kan ik niet bepalen of dit nou aan het afbouwen van de Venlafaxine ligt, of doordat ik het een paar avonden te laat heb gemaakt, te veel heb autogereden, te veel heb gedronken of wat dies meer zij. Opnieuw vraag ik me af waaraan ik dit verdiend heb. Ik doe al ruim vijf jaar rustig aan. Volgens alle boekjes zou mijn burnout al lang over moeten zijn. Ik herstel nauwelijks. Het wordt alleen maar erger. Wat een kutleven. Moet ik in 2022 nou wéér een jaar verder zonder dat ik ergens tegen kan? Overal maar angsten van krijgen? Overal maar van instorten? Ik ben het goed zat. Ik ben het zó ontzettend goed zat, dit gekloot.

“Tja dan had je maar niet zo veel moeten doen” hoor ik verschillende mensen, inclusief mezelf, alweer zeggen. Maar ik mag GODVERDOMME toch wel eens een keer een avondje gezelligheid?

In de eerste dagen van het nieuwe jaar doe ik weer niks. Helemaal niks. Niet eens even op de computer of zo. Ik kijk naar het schansspringen op TV en ook wat films van The Hobbit op Netflix. Die zijn lekker lang en je hoeft niet op te letten want het zijn toch allemaal draken en zwaarden en tovenaars. Dus ik zit een beetje half te dutten. Er zit een draak in de berg en de Hobbit moet deze om de tuin leiden. In zijn eentje. Niemand kan hem helpen. Zo voel ik me ook, met mijn burnout.

Langzaam gaan mijn verschrikkelijke angsten een beetje weg. In de ochtenden in bed is het nog wel een ramp. Angsten, angsten, angsten, hartkloppingen, onrust, huilen. Proberen de spanning uit mijn lichaam te krijgen. Ik snap niet waarom mijn lichaam zo gespannen is. Ik heb alles op orde. Ik woon mooi, heb vrienden, heb leuk contact met allerlei buren, ik heb geen financiële zorgen. Ik hoef niet te werken, ik hoef helemaal niks. Al mijn trauma’s zijn verwerkt, ik ben prima in orde. Ik mag alles wat ik wil. Ik doe rustig aan. GODVERDOMME wanneer word ik nou weer eens normaal?

Huilen

Okee, okee rustig. Ik ga verder met het plan: bij elke verlaging van de Venlafaxine minstens vier weken wachten. Ik zit nu in de tweede week. Mijn hersenen weten niet wat er gebeurt, nu de bezetting van deze stof langzaam verminderd wordt. Geef ze tijd om te wennen. Geef ook jezelf tijd om te wennen.

Ik heb al drie keer geschreven dat ik in de hel was, maar die hel is ook elke keer weer minder geworden na één tot drie weken. Dus ik blijf in de hel, want ik weet dat ook deze hel weer voorbij zal gaan. Ik geef nog niet op. Ik ga maar even lekker rijden in de auto. Gewoon, leuke Friese landweggetjes af. En dan af en toe hard huilen. Als ik huil worden de angsten en de spanning nog steeds minder. Dat werkt nog! Het maakt mij niet uit als ik de rest van mijn leven elke dag moet huilen, als die klote angsten en spanningen nou eindelijk maar eens ophielden.

Om mezelf gerust te stellen sta ik voor de spiegel en zeg ik tegen mezelf dat ik ook gewoon weer terug mag gaan naar de normale dosis Venlafaxine en dan over een jaar of zo nogmaals proberen af te bouwen. Maar als ik dat doe dan weet ik wel dat ik dan opnieuw bij het afbouwen door de hel moet.

Ook weet ik dat als ik nu opgeef, dat mijn plan om te kijken of Venlafaxine mijn burnout in stand houdt daarmee mislukt is. En als het daadwerkelijk zo zou zijn dat Venlafaxine mijn burnout in stand houdt, dan zal mijn burnout dus nooit overgaan. Dat klinkt niet als een goed plan. Het beste is om de hel te doorstaan, verder af te bouwen naar nul, en dan eventueel een ander middel te vragen bij een psychiater.

Daarnaast weet ik dat lichaamsbeweging én orgasmes goed helpen voor de aanmaak van serotonine en dopamine en dat ze bij afbouw van antidepressiva erg belangrijk zijn. Dus ik ga door, door met wandelen, fietsen, buiten zijn. En masturberen kan ik nu twee keer per dag dankzij het feit dat de hoeveelheid Venlafaxine in mijn lichaam zo laag is. Dus ja, er zijn ook lichtpuntjes.

Nog maar 30 korreltjes te gaan, Martin. Nog maar 30 korreltjes. Dertig klote korreltjes die mijn leven beheersen. Als ik er vanaf ben kan ik naar de volgende stap gaan. Volhouden dus, want stoppen met afbouwen is de slechtste optie.

Ik voel me als de Hobbit die in zijn eentje door een berg moet, terwijl de rest afwacht tot ik terug ben. De draak is wakker geworden van mijn gedoe en begint vuur te spuwen. Ja, ik heb het zelf gedaan, ik heb hem wakker gemaakt. Zou ik hem ooit verslaan en dan nog heelhuids terugkomen? Het moet haast wel want de andere optie is terugkeren en de draak lekker laten zitten. No way dat ik dat toesta.

Volgende keer

Volgende keer gaat het nog steeds niet echt lekker.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.