#213: Uitbehandeld: de tussenstand na vijf en een half jaar burnout

Het is mei 2022. Ik heb nu al vijf en een half jaar niet gewerkt. Mijn hele leven is de afgelopen jaren veranderd. Niet alleen omdat mijn ouders overleden, maar ook omdat ik verhuisd ben en geen geld meer heb. Ook ontbreekt het nog aan toekomstvisie. Ik zou niet weten hoe de rest van mijn leven er uit gaat zien.

Ik zit nu midden in een traject om mijn antidepressiva af te bouwen. Waarom? Omdat ik ben uitbehandeld. Er is niets meer te doen. Alle mogelijke burnout behandelingen heb ik al gehad en ik ben nog steeds niet beter. Mijn burnout is chronisch te noemen. Het enige dat ik nog niet heb geprobeerd is het afbouwen van de antidepressiva want ik vermoed dat die een enorme invloed hebben op de hormoonhuishouding. Ik kan pas weten hoe ik me écht voel als ik die middelen niet meer gebruik, en dan hopen dat ik verder nog iets kan ontdekken om te kunnen doen.

Behandelingen

De volgende zaken heb ik de afgelopen jaren gedaan: veel rust nemen, slapen, huilen, haptonomie, shiatsu, yoga, mindfulness, wandelen, fietsen, zwemmen, gezond eten, gesprekstherapie, psychotherapie (drie verschillende psychologen), EMDR, CGT, schematherapie, Chronic Stress Reversal (CSR) en twee UWV werkfit trajecten. Diverse boeken en artikelen gelezen en letterlijk alle tips uitgeprobeerd. Tevens onderzoeken laten doen naar ASS, AD(H)D, uitgebreide bloedonderzoeken, algemeen lichamelijk onderzoek.

Uit alle onderzoeken komt altijd (al mijn hele leven) dat ik niets heb en dat alles 100% goed is. Dat is mooi, maar dit geeft dus ook niets dat behandelbaar zou kunnen zijn. Ik heb daarnaast eindeloze hoeveelheden berichtjes gekregen over allerlei aandoeningen en behandelingen waar ik naar zou kunnen kijken, zoals CVS, Lyme, fibromyalgie, vitamine B12 en D, COPD, slaapapneu, hersenaandoeningen, hartaandoeningen, en allerlei andere zaken. Maar er is één ding waardoor ik er 100% zeker van ben dat ik al die dingen niet heb en “gewoon” overspannen ben: mijn lichamelijke klachten worden altijd minder nadat ik flink gehuild heb. Mijn lichaam vliegt nog steeds in de gespannen “fight-or-flight” stand bij belasting, en dit zakt weer af bij rust en ontlading. Bij geen enkele andere aandoening komt dit voor.

Van alle dingen die ik heb gedaan zijn er een paar die weliswaar niet mijn burnout hebben opgelost maar wel écht iets hebben opgeleverd: bij de psycholoog heb ik via EMDR, cognitieve gedragstherapie en schematherapie jeugdtrauma’s verwerkt, afgerekend met mijn ouders, inzichten gekregen in hoe ik in elkaar zit. Het was erg interessant en ik ben er 100x sterker van geworden. De rust is teruggekeerd, zelfverzekerdheid is super verbeterd en angst is weggenomen.

Van de mindfulness en shiatsu heb ik geleerd dat rust nemen, niets doen en voor je uit staren ongelooflijk belangrijk is, minstens 20 minuten per dag. Dat je de constante stroom aan gedachten voorbij kan laten vliegen, en dat ademhalen een enorm grote invloed heeft op het wegnemen van lichamelijke stress.

Van CSR, wandelen en fietsen heb ik geleerd dat elke activiteit of periode van inspanning, of het nou lichamelijk is of hersenwerk, ALTIJD moet worden opgevolgd door een periode van rust, ook al ben je niet moe. De rust moet ongeveer even lang duren als de belasting. Zo niet, dan pleeg je roofbouw op je lichaam.

Ik heb ook geleerd dat geen enkele behandeling daadwerkelijk genezing voor burnout biedt. Het enige dat (langzaam) helpt is aanvaarding, huilen en slapen en daar is geen therapie of coach voor nodig. Alle andere zaken zijn misschien leerzaam of prettig, maar zorgen er niet voor dat je snel(ler) geneest.

Mijn lichaam, afgezien van mijn hoofd, is weer helemaal normaal. Ik heb geen trillingen meer, geen pijnen in organen of rare steken en schokken. De spijsvertering is normaal, Eten, drinken, honger hebben, alles werkt weer normaal. Ik slaap prima; slapen en wakker worden is weer normaal, alhoewel ik nog steeds elke dag om 20:00 naar bed ga en er pas rond 09:00 weer uit kom. Ik ben nog steeds vaak doodmoe.

Mijn hoofd daarentegen is nog een ramp. 24 uur per dag ben ik duizelig, heb ik een zwaar hoofd, een dronken gevoel, het gevoel te moeten huilen, het gevoel dat alles te veel is, het gevoel nergens tegen te kunnen. Een deel hiervan komt doordat ik antidepressiva aan het afbouwen ben, maar je weet maar nooit in hoeverre precies. Ik kan slecht nadenken en me slecht concentreren. Mijn korte termijn geheugen werkt ook nog steeds voor geen meter.

Omdat de coronamaatregelen nu voorbij zijn gaat iedereen weer naar het werk, borrelen, feesten, samen zijn, naar verjaardagen, etc, maar ik kan niet bevatten hoe mensen dat voor elkaar krijgen. Dat is veel te druk. Ik kan het niet. Hoe kunnen mensen dit? Op vakantie gaan zie ik ook voorlopig niet zitten ook al heb ik er erg veel zin in.

Belastbaarheid

Mijn belastbaarheid is nu enkele uren per dag, wat stukken beter is dan voorheen. Als ik ga klussen, afspreken met mensen, computeren e.d. dan kan ik dat maximaal 3 uur per dag doen. De rest van de dag MOET ik niksen en het liefst met mijn ogen dicht een beetje dommelen op de bank. Doe ik meer (en dat doe ik heel vaak) dan komt er onherroepelijk een terugval.

Activiteiten waarbij meer dan 2 mensen aanwezig zijn daar kan ik nog steeds niet echt tegen. Als er ergens een radio of TV staat te tetteren dan kan ik daar ook niet tegen en moet ik wegwezen. Winkels en horeca zijn totaal niet leuk.

Over “leuk” gesproken, ik kan nog steeds vrijwel niet genieten van dingen. Ik kan wel heel erg lachen en soms zelfs de slappe lach krijgen, maar genieten daar ben ik te moe voor, zo voelt het. Alle activiteiten die normaal gesproken leuk zijn, zijn zwaar en leveren mij nervositeit op, ook al is het gezellig.

Als ik bezig ben met iets, dan voel ik mijn rotte, zware hoofd niet zo, maar als ik stop, dan zijn meteen de duizelingen en het rotgevoel terug. Daarom is het ook zo moeilijk om te stoppen als ik eenmaal ergens lekker mee bezig ben. Zodra ik geactiveerd ben kost het uren om weer tot rust te komen.

Wanneer er een verplichting is ben ik direct gespannen. Bijvoorbeeld een afspraak waar ik heen moet, ongeacht of het een gezellige afspraak is of niet. Als iemand mij iets vraagt, bijvoorbeeld of ik wil helpen met een klusje, dan ben ik ook meteen gespannen en krijg ik altijd het gevoel “ik wil dit niet”, ook al zijn het de liefste mensen van de wereld met het leukste klusje dat je maar kan bedenken. Als ik informatie moet ophoesten dan klap ik dicht: “wat heb je gisteren gedaan?” is een enorm lastige vraag.

Ik heb nog steeds een aversie tegen onder druk gezet worden. Ook wanneer ik een beslissing moet nemen krijg ik een enorm rotgevoel, alsof er iets heel moeilijks van me gevraagd wordt, ook al is het een simpele, kleine beslissing. “Zal ik wel of geen koek bij de koffie nemen?” voelt als een moeilijke, zware keuze.

Herstel

Ik ben dus al met al een flink stuk hersteld. Zoals gebruikelijk bij de halfjaarlijkse tussenstand heb ik weer even wat oude blogs gelezen om te kijken hoe het voorheen met me ging. Ik zie dat ik in de eerste jaren ontzettend veel stress had van de zorg voor mijn ouders, de nasleep daarvan, en ook van de ellenlange oorlog die ik gevoerd heb met het UWV. Daarnaast kwam via therapie zoveel heftigs los dat mijn energie niet kon worden opgebouwd. Ik concludeer nu opnieuw dat ik de eerste drie jaar (ongeveer) totaal niet tot rust heb kunnen komen en ik ga er dan ook maar vanuit dat dit verloren tijd is waarin ik sowieso niet aan herstellen toe kwam. Het beste wat me in die tijd overkwam was het kwijtraken van mijn baan. Eindelijk rust.

Het duurde dan ook een jaar of drie voordat mijn lichaam stopte met trillen. Mijn herstel is pas daarna zo’n beetje écht van start gegaan. Dit herstel is nu dus twee en een half jaar bezig en ik kom van zeer, zeer ver. Ik verwacht daarom nog wel een paar jaar nodig te hebben en ik denk ook wel dat er nog steeds verbeteringen zullen optreden. Langzaam, dodelijk langzaam, maar het gaat inderdaad écht steeds een beetje beter.

Ik ben al een half jaar klaar bij de psycholoog en gebruik geen enkele medicatie meer (afgezien van een zeer lage dosis antidepressiva die nu bijna helemaal afgebouwd is). Ik gebruik geen voedingssupplementen meer, behalve één keer per week een multivitamine “voor het geval dat”.

Dit doe ik niet alleen omdat supplementen duur zijn, maar ook omdat ik er de afgelopen jaren niets aan heb gehad. Van supplementen krijg je geen energie; ze herstellen burnout niet, ze herstellen vermoeidheid niet. Ik heb geleerd dat suppletie misschien nuttig is als je daadwerkelijk aantoonbare tekorten hebt, maar voor mij dus niet.

Over werken maak ik me geen zorgen want ik heb geen zin meer om mee te doen aan het kapitalistische systeem waarbij je verplicht je gezondheid en tijd moet opofferen voor geld. Zodra ik weer écht dingen kan doen zal ik die voor mezelf gaan doen en niet voor een baas. Ik leg dan de nadruk op het hebben van plezier in het werk, niet of het wel of niet genoeg oplevert. Mijn blog levert 4 euro per week op aan advertentieinkomsten dus ik ben al een heel eind (LOL).

Of ik ooit nog kan daten en/of een vrouw vinden vind ik een groter probleem, alhoewel ik me niet kan voorstellen dat je de hele dag met iemand rondhangt. Dat is veel te zwaar voor me, laat staan dat er iemand naast je ligt in bed. Laat me alsjeblieft met rust, ik wil slapen en stilte. Dus dit schuif ik maar op de lange termijn.

Concluderend: ja het gaat nu duizend keer beter met me dan in het begin, maar ik ben er nog niet. Ik heb goede hoop dat ik nog steeds aan het herstellen ben, en als ik van de antidepressiva af ben dan ben ik weer helemaal gereset en kan ik eventueel nog weer een stap doen zoals naar de huisarts gaan om te kijken of er nog iets te bedenken is om mijn rothoofd weer in het gareel te krijgen.

Oh, en ik heb al vijf en een half jaar niet gerookt en vrijwel geen alcohol gedronken. En ik heb een super leuk huis zonder hypotheek met geweldige buren aan alle kanten om mij heen. Dit alles zou niet zijn gebeurd zonder mijn burnout.

Volgende keer

Volgende keer: als ik “aan” ga, ga ik niet meer “uit”.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.