#232: Ik krijg wat energie, maar dat is snel weer op

Het is nu eind juli 2022. Ik woon nu precies twee jaar in Marrum, Friesland. Het is mijn thuis geworden. Ik voel me tevreden hier. Mijn huis is mooi en ik heb een lekker rustig plekje met leuke buren. Als ik af en toe naar het westen ga, dan merk ik wat een puinhoop het daar is op de wegen. Er zijn gewoon veel te veel mensen, lawaai, auto’s en fietsen. Ik snap niet meer dat ik daar ooit in gewoond heb.

Mijn hoofd kan daar gewoonweg niet meer tegen. Ik heb al moeite met gesprekken voeren. Ik ga daarin wel vooruit want ik kan nu best wel een uurtje kletsen met twee of drie mensen. Enkele jaren geleden kon ik een gesprek met één persoon niet eens volgen.

Ik werk momenteel op de computer aan een nieuw spel. Ik maak simpele spelletjes voor de iPhone en iPad. Hierbij gebruik ik wel mijn hersenen maar het is niet zo ingewikkeld dat het mijn uiterste concentratie vergt. Zo hoop ik langzaam en met kleine stapjes uiteindelijk weer apps en games te kunnen maken.

Belastbaarheid

Het computeren kan ik nu wat langer volhouden: twee tot drie uur in de ochtenden. Maar ik moet wel heel erg goed oppassen want mijn energie is snel weer op. Als er iets bij komt, bijvoorbeeld een spontaan potje Rummikub bij de buren, dan stort ik weer in en kan ik alleen nog maar huilen en slapen.

In het verleden heb ik vele artikelen en boeken gelezen waarbij mensen, als de burnout aan het herstellen is, langzaam meer energie kregen. Ik heb dat nooit zo ervaren. Ik heb al zes jaar totaal geen energie. Ik doe maar gewoon dingen om te proberen wat er wel of niet kan, maar ik heb letterlijk NOOIT het gevoel van “hee jippie, ik heb energie”. Ik ben ALTIJD moe. Soms super moe, soms een beetje moe.

Daarbij voelt mij hoofd altijd rot. Ietwat draaierig, zwaar, licht, dronken-achtig. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik wil zuchten, huilen, slapen of dat ik niet genoeg adem heb. Diep uitademen en huilen zorgen er inderdaad voor dat mijn hoofd beter gaat voelen, en dat is mijn indicatie dat ik in elk geval geen hersenaandoening heb of zo.

Ook heb ik een prikkelverslaving. Ik wil steeds op mijn telefoon kijken of een film aanzetten of iets op YouTube bijvoorbeeld. Dat voelt lekker. Als ik dat niet doe, dan wil ik snoepen of eten. Snoepen, eten en op mijn telefoon kijken terwijl er een film aan staat voelt nog beter, maar ik weet natuurlijk dat dat SUPER ongezond is en mij niet zal helpen.

Nu is zo’n prikkelverslaving heel normaal en heel veel mensen, normale mensen zonder burnout, hebben hier ook last van. Maar mijn hersenen kunnen juist niet goed tegen prikkels. Als ik na het werken op de computer een film ga kijken dan weet ik dat het weer fout zal gaan.

Huilen

Mijn hoofd gaat dan zó raar doen, dan word ik ongedurig. Ik wil dan wegrennen of autorijden zonder doel. Ergens heen maar nergens heen. En dan na een half uurtje barst ik in huilen uit en kan ik niet meer stoppen met huilen. Daarna gaat het weer wat beter.

Ja, huilen lucht nog steeds heel erg op. Het jammere is alleen dat ik niet zo veel meer heb om te huilen. In de eerste jaren van mijn burnout heb ik mijn hele leven verwerkt en er uit gehuild. Nu zijn alle emoties wel zo’n beetje verwerkt dus als ik zin heb om te huilen dan gaat het niet zo makkelijk meer.

Allerlei filmpjes, liedjes, herinneringen of foto’s waar ik normaal gesproken meteen van kon huilen, doen het niet meer. Dat lijkt dus een mooie stap in de goede richting: mijn emoties stabiliseren zich en ik heb een hoop verwerkt. Maar ik kan helaas niet meer zo lekker even snel uithuilen.

Het huilen lukt pas als ik mezelf dagenlang overbelast en overprikkel. Dat is dus te laat. Als ik mezelf niet belast en niet prikkel dan voelt mijn hoofd steeds maar rot en duizelig. Als ik mezelf wél belast en prikkel, dan voel ik dat hoofd niet zo. Aaaaargh wat moet ik nou toch doen?!

Nou ja, anyway. Ik heb dus wel wat meer energie want ik kan meer dingen doen. Ik voel me niet goed of beter, maar ik kan wél meer dan voorheen. Laat ik dan maar concluderen dat dat vooruitgang is. Vooruitgang die niet lekker aanvoelt. Maar ja, het is wel vooruitgang.

Volgende keer

Volgende keer moet ik een heel eind autorijden.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.