#245: Ik tril weer van binnen en ben de wanhoop nabij

Hoewel ik geen burnout meer heb en nog “slechts” overspannen ben (zie blog #244), lijk ik weer achteruit te gaan. Ik heb de afgelopen weken aan mijn huis en mijn auto geklust en wat andere verstoringen gehad (zie ook blog #241), maar alles is nu klaar en omdat mijn hoofd zo moeilijk begon te doen besloot ik om even helemaal NIKS meer te doen.

Alleen nog maar een beetje op de bank zitten met een kopje thee, buiten wandelen of fietsen in de ochtend, en voor de rest niks. Na de eerste week dat ik dit gedaan heb (met wisselend succes, want ontprikkelen lukt vaak niet, telefoon laten liggen ook niet, en niet TV kijken is ook best lastig) begin ik steeds slechter te slapen.

Angsten in de nachten

Elke nacht schrik ik wakker nadat ik drie of vier uur heb geslapen en knallen de angsten door mijn kop. Echte, fysieke angstverschijnselen (en dus geen angstige GEDACHTEN of zo). Golvende flitsen vliegen door mijn hoofd, brainzaps, schrikreacties, elektrische schokjes.

(Advertentie)

Slapen is daarna niet meer mogelijk. Mijn kop blijft gonzen en bonzen en rottig doen, en meditatie, ademhalen, even rondlopen en dat soort dingen helpen totaal niet. Het is een verschrikkelijk rottig gedoe; een combinatie van milde spanning met flinke angstverschijnselen.

Na een paar dagen begint het ook overdag te bonzen en te duizelen. Ik moet steeds vaker huilen en ik krijg al hartkloppingen als ik even door een tijdschriftje heen blader met een theetje erbij. Als de deurbel gaat en ik neem een pakje in ontvangst, klopt daarna mijn hart super hard en mijn hoofd bonst mee.

Het is zó ontzettend rot dat de wanhoop bij mij weer terugkomt. Ik ben nergens toe in staat, heb alleen maar spanningen en angsten, terwijl ik al zes jaar rustig aan doe en eigenlijk helemaal geen stressfactoren meer in het leven heb. Hoe kan dit nou toch? Waarom blijft deze ellende steeds maar terugkomen?

Ik blijf maar steeds buiten wandelen en fietsen maar geloof niet meer dat dit helpt.
foto: ©2022 kakikhebeenburnout.nl

Nu is het heel normaal bij burnout en overspanning dat zodra je rust neemt en stopt met alles, dat de klachten dan erger worden. Je lichaam krijgt eindelijk eens de kans om alles eruit te gooien. Aan de ene kant denk ik dat dit dus normaal is en dat ik er gewoon doorheen moet, waarna het zich kan herstellen.

Aan de andere kant denk ik: waarom houdt dit gezeik niet eens op? Ik had al lang hersteld moeten zijn. Ik heb elke tip en truc al geprobeerd, ik ken elk boek, ik weet wat alle coaches zeggen. Maar toch herstel ik niet verder. Waarom niet? Waarom moet ik zo lang in deze gevangenis zitten?

Iets anders

Voor de zoveelste keer begin ik in mijn hoofd te bedenken dat ik misschien iets anders heb. Misschien zijn mijn hormonen wel van slag vanwege mijn leeftijd? Misschien heb ik wel een bepaalde aandoening die mijn lichaam in de stress houdt? Misschien is het wel helemaal geen stress of (over)spanning? Wie het weet mag het zeggen.

Wat opvalt is dat ik nu meerdere malen per dag moet huilen zonder aanleiding. Dit duidt volgens mij toch écht wel op stress of (over)spanning. Als je een andere ziekte hebt gebeurt dit niet. Ik kom wel héél af en toe tot rust en word dan lekker ontspannen maar dit is maar eens per maand of zo, het is niet voldoende. Mijn lichaam ontspant zich niet genoeg en ik weet niet wat ik er aan kan doen. Uiteraard ken ik alle ontspanningsoefeningen die er zijn en die komen dan ook allemaal mijn neus uit. Ik ontspan bijna nooit, wat ik ook probeer.

Trillen

Als ik rustig met mijn ogen dicht op de bank ga zitten en probeer kalm te ademen, dan merk ik opeens dat ik weer tril van binnen. Op mijn borst en in mijn hoofd voel ik getril. Dat is wel erg jammer want ik ben een paar jaar geleden gestopt met trillen en dat leek niet meer terug te komen.

Het is niet zo heel heftig als toen, maar toch tril ik. Een zoemende, bonkende kop en trillen van binnen, dat is toch een beste overspanning als je het mij vraagt.

Maar waarom nou toch? Waarom? Ik heb echt NIETS meer in mijn leven dat mij stress of spanning geeft. Financieel zit ik wel oké, mijn huis is prima, ik heb een leuke woonomgeving. Ik eet gezond, ik rook niet, drink niet, geen drugs. Ik heb een goede slaaphygiëne, ik werk niet, ik doe rustig aan. Ik ben zelfs gestopt met mijn ene kopje koffie in de ochtend.

WAT NOG MEER?

WAT MOET IK NOG MEER DOEN?

Dit is zo frustrerend. Ik blijf maar in mijn gevangenis zitten. Zodra ik ook maar íets ga doen krijg ik angsten, moet ik huilen, raak ik gespannen en kalmeer ik niet meer. Het maakt niet uit wat het is; even op de iPad, buiten lopen, kletsen met iemand, even lezen, ALLES GEEFT ME STRESS. Dit is gewoon een achteruitgang. Niet een terugvalletje of zo maar een regelrechte achteruitgang.

En overal lees ik artikelen dat het langzaam beter zal gaan en dat het echt wel goed komt en dat je écht kan genezen van burnout en dat, als je maar rustig aan doet. Elke tip, truc, therapie, meditatie, yoga, boek, artikel, filmpje, hint, handigheidje, whatever de fuck, heb ik al geprobeerd.

Aaaargh

Ik ben aan het eind van mijn Latijn. Ik kan net zo goed nachtenlang naar de kroeg en de disco gaan, mezelf helemaal te pletter werken en zuipen en doorgaan tot ik dood ben, want die klote burnout klachten gaan TOCH NIET WEG.

(Advertentie)

Ik blijf maar huilen en overprikkeld zijn en gespannen zijn en naar de klote gaan van het minste of geringste. Dit is geen leven. Dit is een hel.

Oh ja, dat wist ik al. Dat was de titel van mijn eerste blogpost: “Burnout is geen vermoeidheid, het is een hel.” Het is alweer lange tijd geleden dat ik in de hel was. De laatste keer was zes maanden geleden toen ik antidepressiva afbouwde.

Nou ja, als je in de hel bent kom je er altijd ook wel weer uit. Volhouden dus.

Volgende keer

Volgende keer gaat het nog wat slechter.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.