#278: Mijn hoofd is in elk geval geen vulkaan meer ‘s nachts

Ik ben mijn blog aan het teruglezen, op zoek naar antwoorden. Ik heb namelijk in de nachten last van angstsymptomen. Ik kan inmiddels wel aardig slapen (zonder Lorazepam, dus helemaal op mezelf) maar ik word bijna altijd na zes uur slaap wakker en dan heb ik een rothoofd.

Ik heb last van angstverschijnselen: een heel een rottig gevoel in mijn hoofd. Alsof mijn hersenen krimpen en gonzen en alsof ik steeds moet huilen. Héél af en toe een hartkloppinkje, maar dat is verwaarloosbaar en vind ik geen enkel probleem. Dat hoofd zorgt ervoor dat ik niet meer kan slapen. De rest van de nacht lig ik dus wakker.

In mijn oude blogs kom ik dit probleem regelmatig tegen. Mijn hoofd blijft maar een rothoofd en zorgt ervoor dat ik slecht slaap. De afgelopen jaren had ik daar óók nog allerlei andere lichamelijke klachten bij, maar die heb ik nu al lange tijd niet meer. Dat is in elk geval heel mooi.

Wat nieuw is, is dat ik soms doodsangsten heb. Ik denk dan aan het moment dat ik doodga en de wereld moet verlaten. Dat zijn hele enge gedachten waarbij mijn adem stokt in de keel en mijn hart een paar keer overslaat. Het duurt ongeveer 3 seconden. Dit komt vast ook door de midlife leeftijd.

Nachtelijke angsten

Ik ben gelukkig niet meer heel erg gespannen. Ik tril niet meer. Ik voel me overdag wel vaak onrustig (zie ook blog #275) maar het is dus niet meer zo heel erg super gespannen. Dat is mooi.

Maar de verhalen over dat hoofd, en het fenomeen dat ik slechtere nachten heb als ik overdag activiteiten heb, komt steeds terug op mijn blog. Her en der lees ik dat als ik bezoek heb gehad, op de computer heb gewerkt, of ergens heen ben geweest, dat ik angsten krijg in de nachten.

Ik schrik er een beetje van. Ik denk dat dit nooit meer over gaat. Hetzelfde probleem speelt dus al jaren maar ik ben er een beetje aan gewend dus heb ik niet het idee dat het al jaren speelt. Ik denk nu dat mijn hoofd nooit meer normaal wordt en dat ik nooit meer zonder angstverschijnselen zal kunnen leven.

Hierdoor speel ik weer met de gedachte om weer antidepressiva te gaan gebruiken. Ik ben er eigenlijk op tegen en heb afgelopen zomer enkele maanden besteed aan het afbouwen ervan. Maar het lijkt erop dat mijn angstprobleem niet overgaat en al jarenlang non-stop aanwezig is.

Wat natuurlijk wel van belang is, is dat is het angstprobleem óók had toen ik nog wél antidepressiva (Venlafaxine) gebruikte. De enige optie die ik heb is dus om een ander type te gaan proberen en niet weer hetzelfde.

De vulkaan

Wat ook van belang is, is dat de allerergste angstproblemen toch echt wél zijn afgenomen. Ik had namelijk een kop als een vulkaan enkele maanden geleden. In de nachten kreeg ik allemaal elektrische schokken in mijn hoofd en enorme hartkloppingen. Mijn kop bleef maar bonken en bonzen, uren lang, en ik had ook nog eens elektrische schokken in mijn armen en benen.

Die ontploffingen zijn er nu niet meer; de angsten zijn relatief mild, maar nèt irritant genoeg om niet te kunnen slapen. Dit betekent dus dat ik wel degelijk herstel en dat het dus beter gaat. Maar hoeveel jaar moet ik hier nog mee doorgaan? Ik ben nog steeds flink uitgeput (zie ook blog #277) en misschien gaan de angsten nog wel verder weg als ik minder uitgeput ben.

Het derde ding dat van belang is, is dat ik in al die oude blogposts waar hetzelfde probleem speelde, nog wél last had van flinke stress en overbelasting. Ik ben nú pas zo ver dat ik geen enkele vorm van stress meer in mijn leven heb. Ik hoef ook niks meer aan mijn huis te doen of andere dingen waarbij er aan mij getrokken wordt. Alles is prima in orde, alles mag, niks hoeft, prima zo.

Dus ja, een angstprobleem dat chronisch lijkt te zijn maar ook wel ietsssssssssjes minder wordt af en toe. De vulkaan is weg, en ik heb voor het eerst sinds zes jaar eigenlijk helemaal geen stressfactoren meer. Zou het nog een kwestie zijn van volhouden? Nog zes tot twaalf maanden zo rustig mogelijk doen?

Antidepressiva of niet?

Mijn voornemen was eigenlijk om minstens een jaar geen antidepressiva te gebruiken. Dus dan kan ik komende zomer een beslissing nemen of ik er alsnog weer mee zal beginnen (het is begin februari 2023 op het moment dat ik dit schrijf.)

Ik zie dus nog wel lichtpuntjes, hoewel ik al jarenlang kamp met dat rotte hoofd. Het is zo moeilijk, het is een enorme puzzel die geen einde lijkt te hebben.

Ik ben ook bang dat als ik aan de antidepressiva ga, ik de angsten inderdaad niet meer voel, maar dan veel makkelijker mezelf ga overbelasten. Dan ram ik er eigenlijk gewoon doorheen en dat kan ook niet de bedoeling zijn. Het is heel goed dat ik nu totaal geen medicatie gebruik, want dan kan ik écht voelen hoe het met me gaat. Gooi ik er pillen tegenaan, dan tast ik weer in het duister.

Maar aan de andere kant… misschien kan ik wel goed slapen met antidepressiva, waardoor de uitputting over kan gaan en de angsten dan misschien minder worden. Ik wil me toch na al die jaren wel eindelijk weer eens gewoon goed voelen. Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet.

Nou ja, ik ben nog maar net begonnen met psychosomatische fysiotherapie (zie blog #274) en ik ga waarschijnlijk ook weer naar een nieuwe psycholoog. Daarover later meer.

Volgende keer

Volgende keer ga ik weer terug naar helemaal niks doen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.