#277: Ik weet nu 100% zeker dat ik uitgeput ben

Al wekenlang loop ik te klooien met duizelingen in mijn hoofd, nergens tegen kunnen, overprikkeld zijn, niet kunnen slapen. Ik probeer zoveel mogelijk rust te nemen, en volgens de OR-methode ga ik elke twee uur plat liggen met mijn ogen dicht, gedurende 15-20 minuten.

Ik blijf maar steeds onrustig (zie blog #276) en ik kan geen lekkere “flow” krijgen waarbij de dagen rustig voorbij gaan en ik gewoon als een kat in een kartonnen doos lig te liggen, in totale rust, opper-relaxed en lekker kalm. Nee, ik ben die kat niet. Was ik maar die kat. Of bijvoorbeeld mijn negenjarige buurmeisje. Als je die een grote kartonnen doos geeft dan gaat ze er ook in zitten slapen. Gewoon, omdat ze verder niets hoeft en relaxed is.

Uitputting

Ik probeer uit te vinden waarom mijn hoofd zo bonkt en ik nooit kalm ben. Mijn hoofd bonkt vooral in bed, waardoor ik altijd slecht slaap. Zijn het angstverschijnselen? Hormonen die op hol zijn? Is het verdriet of emotie die eruit moet?

Op een dag lees ik in het boek “Je vermoeidheid te lijf” een stukje over dat lichamelijke uitputting een belangrijke oorzaak kan zijn van angsten, angstverschijnselen of paniekaanvallen. Daar valt voor mij opeens een kwartje:

Ik ben uitgeput –> dit veroorzaakt angstverschijnselen (bonkend hoofd) –> hierdoor slaap ik niet –> hierdoor lost de uitputting niet op –> ik ben uitgeput –> etc. Ik heb deze theorie al eens vaker bedacht, maar was hem eigenlijk alweer vergeten.

Zou het gewoon echt zo simpel zijn? Dat ik uitgeput blijf omdat ik slecht slaap, en daardoor angsten krijg die er voor zorgen dat ik slecht slaap? En dat dit een vicieuze cirkel is?

Het probleem is ook een beetje dat ik de uitputting niet echt aanvoel. Doordat ik altijd “aan” sta, druk en chaotisch in mijn hoofd ben, voel ik geen moeheid. Dus ik weet niet écht of ik uitgeput ben want zo voelt het in elk geval niet.

Het lijkt wel alsof mijn lichaam voortdurend in een actieve “fight or flight” stand blijft staan, wat het gevoel van moeheid onderdrukt en zorgt dat ik niet slaap. Immers de “fight or flight” stand van het lichaam is bedoeld voor als je in gevaar bent. Je moet dan niet in slaap vallen maar zeer op je hoede zijn en elk moment kunnen wegrennen of vechten.

Dit verklaart ook waarom ik steeds zo onrustig en chaotisch ben. Mijn lichaam kán niet meer kalm zijn.

Op een dag gebeuren er een paar dingen waardoor ik de uitputting opeens wel kan voelen. Ik ga een half uur fietsen en als ik terug kom dan val ik bijna om van moeheid. Ik kán niet meer. Het voelt alsof er een molensteen op mij ligt. Ik voel zó’n zware vermoeidheid, die heb ik tijdens mijn hele burnout nog nooit gevoeld.

Op een andere dag komen de nieuwe jaloezieën binnen die ik een maand geleden heb besteld. Ik monteer ze op de raamkozijnen. Ik ben daarna zó kapot, dat mijn hoofd nóg erger begint te bonken, en ik me doodmoe voel. Dood- en doodmoe, urenlang.

Het lichaam is op

Mijn lichaam heeft dus geen enkele energie om een half uur te fietsen of wat gaatjes te boren en dingen op te hangen. Dit terwijl ik zulke dingen een half jaar geleden nog prima kon doen. De hele nacht na het ophangen van de jaloezieën voel ik me kapot, helemaal kapot. Maar ik slaap niet.

Door deze twee voorvallen kan ik nu écht concluderen dat ik gewoon totaal uitgeput ben. Hoe dit komt weet ik denk ik wel; ik heb in augustus t/m oktober mezelf overbelast (zie blog #248). Maar ik ben nu al weer twee maanden rustig aan aan het doen (het is nu eind januari 2023) en dan zou je toch denken dat er wel weer wat energie bij komt.

Maar dat is dus niet zo. Ik ben nog steeds compleet uitgeput en er komt maar weinig energie bij. Toch merk ik dat mijn lichaam zich wél herstelt: na het fietsen ga ik urenlang op de bank liggen en dan kom ik weer een beetje bij. Na het klusje lig ik uren in bed, ik slaap niet, maar toch kom ik weer een beetje terug naar het vorige niveau.

Ik weet nu dus 100% zeker dat ik ben uitgeput, en dat mijn lichaam daadwerkelijk écht wel kan herstellen. Het herstellen gaat alleen ENORM langzaam want mijn lichaam houdt zichzelf actief, druk en chaotisch waardoor ik nooit echt tot rust kom.

De enige vraag die ik moet oplossen is: hoe doorbreek ik de cirkel van uitputting –> angstklachten –> niet slapen –> uitputting?

Volgens mij is het antwoord: extra slapen. Als ik mijn slaap weer goed kan krijgen gaat de rest vanzelf beter. En daar kom ik alwéér op de conclusie die ik al tijdens mijn hele burnout steeds tegenkom. Het CSR-centrum schrijft het, Dr. Ellis schrijft het, Annemarieke Fleming schrijft het: zonder extra slaap en rust géén herstel! Je leest dit verder niet zo vaak en de huisarts heeft het er ook nooit over, maar volgens mij is dat echt het antwoord.

De komende tijd ga ik mij erop richten om mijn slaap te verbeteren. Ik slaap nu maar 6 uur per nacht (met Lorazepem) en 0 uur overdag. Dat is NIET VOLDOENDE. Dit is het enige en eerste dat ik moet doen: mijn slaap aanpakken.

Misschien ga ik naar de huisarts. Misschien kan ik het bij mijn psychosomatisch fysiotherapeut doen (die ook slaaptherapeut is) al hoewel zij misschien andere plannen met me heeft. Ik moet voldoende kunnen slapen, zonder kalmerende middelen. Dat is het plan voor de komende weken.

Volgende keer

Volgende keer: mijn hoofd is in elk geval geen vulkaan meer.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.