#293: Extreme, tergende uitputting

De laatste maanden heb ik een enorm herstel ervaren. Langzaam maar zeker ging alles beter. Beter slapen, een beetje energie, niet meer overprikkeld. Nachtelijke dromen en angsten verdwenen, spanning zakte en de overspanning is zelfs helemaal weg gegaan (zie ook blog #292).

In ruil voor alle verbeteringen krijg ik moeheid terug. Moeheid die steeds erger wordt. Als ik minder rustmomenten neem of meer activiteiten ga doen, dan neemt de moeheid nog verder toe.

Soms werk ik in de ochtenden op de computer aan een nieuwe app, een woordspelletje, met een vriend die ik af en toe via WhatsApp spreek. We doen rustig aan en ik merk dat ik tijdens het computeren nergens last van heb. Dat is erg fijn.

Daginvulling

Het is super leuk om te doen en ik word steeds enthousiaster over het spel en de samenwerking. Maar langzaam neemt de vermoeidheid verder toe. Niet zo zeer door het computeren, maar door de andere dingen die ik er nog bij doe. Mijn daginvulling wordt een beetje te veel allemaal, en dat gaat zó langzaam dat ik het eigenlijk niet echt in de gaten heb.

Het is nu eind mei 2023 en ongeveer sinds half april ben ik bezig met het werken aan de app. Ik doe dat elke dag zo ongeveer van half negen tot half elf. Daarna naar buiten om te wandelen. De lente begint nu echt door te breken en het is vaker mooi weer. Ik wandel een rondje van 25 minuten en dan weer terug naar huis.

Vervolgens een tussendoortje eten en op de bank zitten en langzaam wordt het 12 uur, half één. Lunchtijd dus, ik eet brood op mijn bankje in de tuin en doe rustig aan. Maar dan komt er een moment van leegte. De dag is nog lang niet voorbij maar ik verveel me en dat voelt onprettig.

Ik merk ook dat ik helemaal niet meer elke twee uur even ga liggen om te rusten. Ik ben niet zenuwachtig of gespannen; mijn (over)spanning is gelukkig voorbij en komt vooralsnog niet meer terug. Maar toch ben ik een beetje ongedurig.

Dus ik ga maar wat internetten of lezen, wat niet echt kalm is maar ook niet echt een zware inspanning is. Maar ik kom niet echt lekker tot stilstand. Soms herinner ik me opeens iets dat ik vergeten ben op de computer en dan doe ik dat alsnog. Even kort, maar misschien niet zo’n goed idee.

Buiten spelen

Door het mooie weer zijn er vaak buren op straat. Ik ga dan met ze kletsen en merk dat dat het eigenlijk te veel voor me is. Ik word moe en onrustig, maar het is mild en valt niet zo op. Dan nog even een potje lummelen of overgooien met de kinderen van de buren. Het is erg leuk en gezellig.

Dan boodschappen doen en koken. Ik plof neer op de bank. Ik weet dat ik super moe ben, maar het voelt niet zo héél erg moe. Ik ben bang dat het de verkeerde kant op gaat, maar krijg niet echt duidelijke signalen dát het de verkeerde kant op gaat.

En zo herhaalt dit zich. De dagen gaan lekker snel voorbij. Ik ben wat bezig met de app, gezellig kletsen, wandelen, een potje overgooien, boodschappen, koken, eten. Nou ja, gewoon leven dus eigenlijk. Leven zoals normale mensen leven.

Maar mijn lichaam is er denk ik nog niet klaar voor. Ondanks het lekkere gevoel en het mooie weer is het allemaal toch te veel voor me.

Lage rugpijn

Op een dag ga ik op de bank zitten en het schiet mijn in rug. Lage rugpijn heb ik elke paar jaar wel een keer. Duurt een week, maar in die week kan ik nauwelijks liggen, zitten of lopen. Hierdoor slaap ik een tijdje heel slecht. En dat is funest.

De lage rugpijn zakt weg maar komt een piepklein beetje terug als ik wat langer op mijn stoel zit of in de auto. Sta ik op en ga ik rondlopen dan gaat het weer weg. Ook krijg ik darmklachten; allemaal gerommel en af en toe buikpijn, dagen lang. Maar als ik op mijn kantoorstoel zit dan heb ik helemaal nergens last van, dus ik ga maar door met elke ochtend even werken op de computer.

(Bovenstaande is overigens een probleem dat al mijn hele leven speelt: zolang ik geconcentreerd ergens aan werk heb ik nooit last van van lichamelijke klachten. De klachten verschijnen pas als ik stop. Dit is zo ontzettend contra-intuïtief, het is haast niet te geloven maar het is echt waar.)

Maar dan opeens is het weer op. Een extreme, tergende uitputting overvalt me. Ik krijg steken in mijn rechter bovenbeen als ik probeer te lopen. Mijn hoofd wordt zwaar en ik moet verschrikkelijk huilen. Ik word slap over mijn hele lichaam. Een molensteen valt over mee heen. Ik kan niks meer.

De uitputting is zo zwaar dat ik van gekkigheid niet meer weet wat ik moet doen. Naar de koelkast lopen is een hele opgaaf. Ik huil elk uur. Ik stop weer met alles wat ik aan het doen was en wanhoop overvalt me. Het is weer afgelopen met mij.

Nog steeds geen spanning

Wat heel erg fijn en hoopgevend is, is dat ik nog steeds niet gespannen ben. Ik tril niet, sta niet strak van de stress. Ondanks de activiteiten en de belasting ben ik nog steeds niet “AAN” gegaan. Ik ben zo kalm, zo sloom, zo moe, helemaal op. Maar nog steeds geen spanning. Dat is goed nieuws. Mijn lichaam vliegt niet meer in de “aan” stand. Mijn lichaam blijft “uit” staan en is gewoon doodmoe.

Ondanks dat het kut is, is het écht heel, heel goed nieuws dat mijn lichaam kalm blijft!

Ik blijf maar huilen en huilen en probeer de hele dag steeds ergens anders te gaan zitten en liggen om mijn rug wat in beweging te houden. Als ik plat op mijn rug op de bank lig, merk ik dat het heerlijk aanvoelt. De OR-methode (het plat liggen) is nooit lekker geweest maar nu opeens wel. Mijn lichaam laat duidelijk merken dat het op is en dat ik moet rusten en/of slapen.

Ik voel me ver-schrik-ke-lijk, maar toch ben ik blij, Ik ben blij dat mijn lichaam het juiste signaal geeft, niet in de stress stand springt en aan mij vertelt dat ik doodop ben. Ik ga weer terug naar niks doen, huilen en veel rusten, maar het voelt als een nieuwe stap vooruit.

Volgende keer

Volgende keer wordt de uitputting zelfs nóg groter.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.