#299: Mijn hoofd wil nog steeds niks, de rest wel

Het is eind augustus 2023. De zomer is zo’n beetje voorbij maar het is nog niet koud. De vorige keer schreef ik dat mijn uitputting flink aan het zakken was, maar dat was helaas niet zo spectaculair als ik dacht.

Al eerder noteerde ik dat je uitgeput kan zijn zonder dat je dat doorhebt (zie blog #295). Op één of andere manier gaat mijn lichaam “aan” staan als ik activiteiten doe en dan gaat het niet meer “uit”. Dan voelt alles best wel lekker, ben ik niet meer moe, en lijkt het de goede kant op te gaan.

Stressreactie

Dit is volgens mij een normale stressreactie van het lichaam die bij iedereen zo werkt. Alleen bij gezonde mensen dan gaat het ook weer op een normale manier “uit” wanneer men rust neemt. Na een drukke werkdag plof je neer op de bank en dan ga je weer “uit”.

Ik vraag enkele buren hoe zij dit ervaren en allemaal zeggen ze dat ze er eigenlijk helemaal niet over nadenken. Na 15-30 minuten zitten met een kopje thee dan is iedereen weer terug naar normaal, ook al hebben ze een super drukke of stressvolle dag gehad.

Bij mij is het anders. Toen ik nog werkte duurde het de hele avond voordat ik me weer kalm en uitgerust voelde. Vier tot zes uur na werktijd in mijn eigen bedrijf was ik pas weer kalm. Ook ging ik toen wel eens naar de huisarts omdat mijn hoofd regelmatig aan het bonken was als ik in bed lag. Er werd geen oorzaak gevonden.

Inmiddels weet ik dat een bonkend hoofd een verschijnsel is van overspanning of overbelasting. Jammer dat zoiets simpels niet algemeen bekend is.

In het begin van mijn burnout, nu bijna zeven jaar geleden, was ik super gespannen en ging de “aan” stand nooit meer “uit”. Dag en nacht bleef ik gespannen, nerveus en geactiveerd. Dit duurde minstens twee jaar, waarna alles langzaam een beetje begon te zakken.

Mensen vragen mij ook wel eens hoe het toch kan dat ik al zo lang bezig ben. Maar als je twee jaar lang 24 uur per dag hebt aangestaan, terwijl je niks doet, niet werkt en geen gezin hebt, dan is dat wel een aardige indicatie van hoe ernstig de situatie was. Het lichaam went gewoon aan de stress-stand en het kan jaren duren voordat het weer teruggaat naar normaal.

Op een dag stopte ik met trillen, nadat ik twee jaar lang lichamelijk had getrild, van binnen en van buiten. De “aan” en “uit” standen zijn sindsdien langzaam steeds milder geworden, maar ze zijn nog steeds niet helemaal normaal.

Omdat ik nu zeker wel een eind hersteld ben ten opzichte van een paar jaar geleden wordt het “aan” en “uit” staan een stuk subtieler. De effecten zijn minder overdreven, maar ik heb het hierdoor helaas ook minder in de gaten.

Mild “aan” en “uit” gaan

Als ik dus activiteiten doe, maakt niet uit wat het is, dan ga ik een beetje “aan” staan maar ik merk het niet zo. Ik word dan een beetje gespannen en mijn hoofd gaat wat raar aanvoelen. Als ik dan ga uitrusten dan wordt het weer een beetje minder maar er is slechts een mild verschil te ontdekken. Kortom: het is allemaal niet zo heftig meer als in het begin.

Deze vooruitgang betekent dat ik ietsjes meer belasting aan kan en dat er dan maar een klein beetje meer klachten ontstaan. Bij uitrusten gaan de klachten langzaam weg. Dat is goed nieuws en slecht nieuws.

Het goede nieuws is dus dat er wel degelijk herstel is en dat alles veel minder heftig is. Het slechte nieuws is dat ik nu niet meer zo goed kan merken of het fout gaat. Terugvallen liggen dus op de loer.

Langzaam merk ik in bed steeds meer dat mijn hoofd super rot aan gaat voelen. Ik noem het angstverschijnselen: pieptoon in je oren of midden in je hersenen. Een dronken of duizelig gevoel. Gonzen en bonzen van je hartslag in je hoofd. Een zwaar hoofd hebben, een steen in je hoofd voelen. Allemaal dingen die ik wel gewend ben inmiddels, maar heel langzaam worden ze steeds erger.

Overdag gaat het wel aardig. Mijn hoofd is wel klote, maar ook weer niet zodanig dat ik helemaal niks meer kan. Dus ik wied onkruid in de tuin, doe wat dingen op de computer, kijk televisie, klets met de buren, doe boodschappen, etc. zonder dat ik daarvan echt instort.

Maar langzaam groeit dan toch weer de uitputting. Op zeker moment wil mijn hoofd niks meer, maar de rest wel. Mijn lichaam is prima in staat om van alles te doen en ik ben niet zo moe, maar mijn kop gaat steeds moeilijker doen.

Huilen

Opeens moet ik heel hard huilen terwijl ik even een kopje thee drink op de bank. Er is geen reden voor, ik heb geen verdriet of stress of andere aanleidingen om te huilen. Maar ik ga huilen en ik kan niet meer stoppen.

In de dagen erna ga ik steeds vaker zomaar huilen, terwijl de rest eigenlijk best goed aanvoelt. Mijn hoofd wordt zwaarder en duizeliger, en als ik gehuild heb is het een half uurtje wat minder erg. Steeds vaker komt er een steen in mijn kop en een gevoel dat alles te veel is. Zelfs mijn eigen gedachten zijn te veel. Ik wil zo graag leeg zijn en lekker moe en kalm, maar dat lukt niet door die steen in mijn kop en die drukke gedachten.

Mijn buurmeisje is jarig maar ik besluit om er niet heen te gaan. Ik ga rustig op mijn stoel zitten en ik zit een paar uur voor me uit te staren. Geen muziekje, geen TV, geen telefoon of iPad. Ik doe helemaal niks. Ze komt even langs zodat ik haar een kadootje kan geven. Als ze weer weg is moet ik huilen omdat ze zo schattig is. En omdat ik zelf geen kinderen heb. En dan kan ik niet meer stoppen met huilen en mijn hoofd gaat steeds raarder aanvoelen.

Vanaf dat moment blijf ik voortdurend een beetje “aan” staan. Ik ben niet super gespannen of super zenuwachtig, maar ik voel dat er een soort kalmering zou moeten zijn, een soort diepe rust, die er nu niet is. Alleen als ik diep zucht en langzaam uitadem, voel ik een héél klein beetje wat van die kalmering, maar na een minuut is deze weer weg.

Ik ben dus lichtelijk gespannen, of overspannen, of uitgeput, of combinaties daarvan. Ik merk opeens dat ik nergens meer tegen kan. Zelfs als er gewoon iemand buiten voorbij loopt voelt het als een zware klus om er naar te kijken. Thee zetten en op de bank zitten geeft een gevoel van aversie. Bedenken wat ik nu moet doen lijkt onmogelijk te zijn, mijn hoofd wil niet meer.

Is het een terugval? Niet zoals ik gewend was hoe terugvallen zijn. Het voelt enorm rot maar ik kan niet zo goed omschrijven wat het precies is. Het is géén totale instorting, maar het is ook absoluut niet lekker. Ik wil graag huilen als ik niet huil. En als ik wel huil dan wil ik dat het huilen weer stopt.

Ik besluit om maar weer een paar weken voor me uit te gaan staren op de bank. Andere activiteiten voelen allemaal niet prettig. Ik wil dit niet meer. Ik wil beter worden.

Drie jaar geleden alweer verhuisde ik naar Friesland. Alles werd rustig, Stress verdween langzaam. Nu heb ik al een half jaar geen enkele stressfactor meer in mijn leven. Ik had zo gehoopt op herstel en stappen vooruit, maar het blijft maar langzaam op een neer gaan zonder dat ik ooit klachtenvrij ben.

Ik hoef echt nooit meer te werken, maar ik wil op zijn minst toch wel eens een keertje vijf minuten geen klachten hebben.

Over een tijdje zal ik gaan nadenken over wat mijn volgende stap zal zijn.

Volgende keer

Volgende keer: zeven jaar burnout.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.