#306: Opkrabbelen uit mijn terugval

Het is begin februari 2024. Begin december kwam ik in een terugval terecht waarbij ik totaal uitgeput was, verschrikkelijke rugpijn had en alleen nog maar kon huilen. Ik staakte letterlijk al mijn bezigheden en ging hoofdzakelijk op de bank liggen.

Het enige dat ik nog deed is om de drie dagen boodschappen doen. Dit lukte mij nog net alhoewel de duizelingen in de supermarkt verschrikkelijk waren. Ik stopte zelfs met koken en koos voor makkelijke maaltijden of kant- en klaar. De hele dag door gooide ik er extra yoghurtjes, fruitjes, theetjes en soepjes in.

Herstellen

In de ochtenden ging ik 20 minuten buiten wandelen, in weer en wind. En dan maar weer zitten of liggen op de bank. Geen TV, geen apps, geen radio, niet internetten. Na enige tijd konden mijn hersenen wel weer ergens tegen en begon ik de videoserie van Martijn Doolaard weer aan te zetten op mijn televisietoestel. Langzame, slome beelden van de Alpen met af en toe een zacht muziekje.

Het duurde 10 dagen voor de rugpijn wegging. Het duurde een maand voordat ik weer wat minder moe was. Het duurde twee maanden voor ik weer de puf had om zelf te gaan koken. Wat een puinhoop. Maar wel een herkenbare puinhoop: het is elke keer hetzelfde en het lijkt dan alsof de burnout weer helemaal opnieuw begint.

In deze periode deed ik om de paar uur mijn ogen dicht en zat of lag ik een kwartier lang in stilte. Mijn hersenen waren soms kalm, soms ontploften ze van alle gedachten en emoties. Maar ik heb geleerd dat je daar niet tegenin moet gaan. Je moet ze laten komen en ze niet onderdrukken. Laat ze toe, ze gaan vanzelf ook weer weg.

Langzaam werd ik weer wat normaal. Ik heb nu alleen nog slappe benen als ik ga rondlopen. Die benen voelen soms zó raar aan dat ik bang ben om een ziekte te hebben. Soms zijn ze weer normaal en ga ik 20 minuten buiten wandelen in de hoop dat ze normaal blijven.

Na een paar weken word ik wat actiever. Ik help een buurman met het installeren van zijn zonnepanelen. Maar ik zeg tegen hem dat ik zelf niks kan doen; ik ga alleen naast hem staan en vertel hoe het moet, maar hij moet het zélf doen. Ik wil mezelf niet belasten en ik gá mezelf niet belasten. Ik ben doodsbang dat ik nu weer afgestraft zal worden door mijn lichaam.

Zo ondertussen durf ik bijna niks meer, wat super frustrerend is. Maar ja, je moet toch wat proberen af en toe? Wat mag ik van mijn lichaam? Wat kan ik? Naast de buurman staan en hem iets vertellen? Hoe lang dan? Mag ik hem wel af en toe een schroevendraaier aangeven? Grapjes maken en gezellig doen? Ik weet zo onderhand niet meer waar ik wel of niet tegen kan. Ik kan het niet aanvoelen, ik kan het niet beoordelen.

Na deze activiteit ben ik extra moe en ga ik weer op de bank liggen. Ik denk dat het dus tóch te veel was. Of is het juist goed om soms even energie uit te geven en daarna weer rust te nemen? Zodat het lichaam kan wennen aan actief-rust-actief-rust-etc?

Ik moet wat administratie doen dus zet voor het eerst in zes weken de computer weer eens aan. Mijn hoofd wil het niet maar het lukt wel. Mijn financiën kloppen, alles is weer op orde. Ik bestel wat spullen op het internet alhoewel mijn hoofd blijft tegenstribbelen. Rustig aan dus maar weer.

Weken in plaats van maanden

Na acht weken is mijn lichaam is weer normaal behalve mijn hoofd. Dat klotehoofd blijft altijd maar klote. Zwaar en moe. Als ik in de ochtenden even wandel of wat op de computer heb gedaan dan ga ik op mijn stoel zitten en doe ik mijn ogen dicht. Ik voel me dan moe, doodmoe. Soms ga ik dagdromen en val ik bijna in slaap. Ik ga bewust zo vaak mogelijk in deze toestand zitten of liggen. Ik ga naar de moeheid toe, ik wil er niet tegen vechten. Als ik dan na 10-15 minuten weer “ontwaak” dan voel ik me altijd een beetje beter.

Het rusten in stilte met de ogen dicht werkt écht. En het werkt elke keer. Ik wil het structureel gaan doen. Je hoeft niet eens per sé precies de OR-methode van Fleming te doen; als je maar meerdere malen per dag je ogen dicht doet en 10-15 minuten in stilte gaat zitten of liggen.

Het mooie van deze terugval is dat ik weer even heb kunnen ervaren hoe VERSCHRIKKELIJK het aanvoelde en hoe veel beter het nu voelt. Ja, ik voel me klote, maar in elk geval niet zo erg als in het begin. Ik heb weer mogen inzien dat ik NOOIT MEER een terugval wil. Hoe enthousiast ik ook ben over iets, ik MOET rust nemen. Hoe snel ik ook vergeet dat ik eigenlijk doodmoe ben, ik MOET de moeheid omarmen en rust nemen. En ook nog eens veel meer rust nemen dan ik denk dat nodig is.

Ook al voel ik me goed en ga ik langzaam verder, ik MOET rust nemen. Ook al heb ik helemaal geen zin in rust en loop ik vrolijk rond. Ik MOET rust nemen. Ook al lijk ik helemaal niet moe te zijn en kan ik met kleine stapjes steeds meer belasting aan, ik MOET rust nemen. Ook al gaat het soms wat beter en lijkt het alsof ik weer energie heb, ik MOET rust nemen.

Ik worstel gigantisch want ik kan nooit aanvoelen of iets nou te veel voor me is of niet. Ik weet pas dat het te veel is als ik ingestort ben. Misschien is eigenlijk alles wel te veel voor me? Misschien moet ik wachten tot mijn vermoeidheid helemaal weg is en mijn hoofd niet meer rot? Er wordt altijd gezegd dat je niet moet gaan niksen en wel actief moet blijven en dan weer belasting gaan opbouwen. Maar wat als ik nou gewoon eens zes maanden ga niksen? Letterlijk op de bank liggen?

Ik weet het niet. Ik weet het niet en ik durf het ook niet te proberen. Alles wat ik probeer mislukt meestal. Ik tast in het duister. En hulp vragen heeft geen zin meer: de huisarts zegt dat ik niks heb en naar de GGZ moet, en de GGZ zegt dat ik niks heb en dus ook geen behandeling krijg. Dit bewijst voor mij wel dat ik gewoon uitgeput ben. Niemand kan nog tegen mij zeggen:“maar heb je niet gewoon A of B?”. Nee, ik heb A of B niet. Letterlijk alles is bij mij onderzocht en uitgesloten. Ik heb niets. Ik heb frustrerend genoeg niets.

Op Instagram krijg ik veel tips over de meest uiteenlopende aandoeningen. Maar ik heb ze allemaal niet. Ik ben doodmoe. Punt. Dat is het. Uitgeput. En telkens als ik weer een beetje energie heb maak ik dat meteen weer op. Ik leef op de reservebatterij. Ik heb geen rem, ik ben veel te enthousiast over leuke dingen en dan doe ik te veel. Ik sta veel te snel “aan” en dan kan ik niet meer stil zitten. Dit heb ik al mijn hele leven.

En wat opvalt: als ik doodmoe ben ga ik steeds drukker doen, steeds minder stil zitten. Dit lijkt heel gek en de verkeerde reactie, maar gelukkig ben ik niet de enige. Het komt zeer veel voor dat mensen die doodmoe zijn lijken te barsten van de energie. Het is een reactie van het zenuwstelsel dat niet wil toegeven aan de moeheid. Een overlevingsmechanisme. Een soort van eeuwige adrenaline aanvoer.

Burnout is uitputting. Dat is elke keer weer de conclusie die ik trek. Het heeft geen zin om nog eens duizend therapieën te proberen of duizend YouTube filmpjes te kijken of duizend podcasts te luisteren of duizend boeken te lezen. Uitputting los je op met rust en slaap. De enige houvast die ik nog heb is het oplossen van mijn uitputting. Dat is wat ik ga doen. Misschien kan ik wat doen met het vermoeidheidsprogramma van Ernst Ellis maar ja, dat is wel weer het zoveelste om te proberen. Ik begin bang te worden dat er helemaal niets meer te doen is.

Dus eerst zelf maar weer proberen op te krabbelen. Gelukkig duurde het maar een paar weken om weer een beetje bij te komen. Een aantal jaar geleden duurde een terugval nog maanden. Dat is goed nieuws. Mijn lichaam is dus nog steeds in staat om zich steeds sneller te herstellen. Dat geeft weer hoop voor de toekomst.

Volgende keer

Volgende keer: als ontspanning eng aanvoelt.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.