#316: Wat ik allemaal niet wist en nu éindelijk wel

In blog #311 heb ik ingezien dat als ik dénk dat ik rustig aan doe, dat ik dat helemaal niet doe. Ik blijf vaak doorgaan met allerlei activiteiten terwijl ik gewoon uitgeput ben. Ik leef op het randje van geen energie hebben en wel een beetje energie hebben. Dit schreef ik overigens al in blog #280, wat een jaar geleden is. Ik heb in dat jaar dus weinig geleerd en weinig verbeterd.

Pfoeh! Wat ben ik toch een eikel. Ja, dat mag best eens hardop gezegd worden. Het krampachtige gedoe dat je altijd positief moet zijn en lief voor jezelf daar heb ik ook wel eens géén zin in. Ik benoem dagelijks als ik naar bed ga alle dingen die goed zijn gegaan en die ik op de juiste manier doe, maar ik mag ook heus wel eens boos zijn over wat ik verneuk.

Door mijn jarenlange gewenning aan uitputting lijkt het altijd al heel wat als ik een piepklein beetje energie heb gekregen en dan ga ik al gauw weer aan de slag met allerlei belasting in plaats van het met mini-stapjes op te bouwen. Daar voel ik me niet schuldig over: het voelt dan écht of ik genoeg energie heb. Het voelt alsof ik weer beter ben en mijn burnout verdwenen is. Helaas is dat altijd een illusie.

Ik heb nu dankzij deze video ondekt dat er een fase van onrust is tijdens burnout. Daarin zit je vóórdat je moeheid voelt. Dus je stort eerst in, dan ben je onrustig, en pas als je door de onrust heen bent voel je je uitgeput en moe. Als ik in die onrustfase zit dan denk ik altijd dat het ergste voorbij is en dat ik wel weer eens “wat kan gaan doen”. Vanuit onrust ga ik dan onrustige dingen doen en dat is een slecht idee. Ik moet eerst nog toegeven aan de uitputting en energie opbouwen en juist helemaal geen onrustige dingen doen.

Niksen

Tijdens de onrust voel ik me… onrustig. En dan voel ik de moeheid écht niet. Het voelt gewoon alsof ik energie heb. Dan denk ik dus dat ik al bijna hersteld ben. Ik voel de moeheid pas als ik een paar dagen stop met onrustig zijn. Letterlijk niets doen en voor me uit staren dus. Dán opeens denk ik:“jeetje wat ben ik eigenlijk moe? Hoe kan ik nou opeens zo moe zijn, ik had toch energie?”

Dit is mede te danken aan mijn eigen drang om door te gaan. Omdat ik zo veel wil, omdat ik zo enthousiast ben over van alles, omdat ik zo veel dingen leuk vind. Maar ook aan letterlijk elke behandelaar, coach, arts of therapeut die ik heb gesproken. Allemáál riepen ze constant dat je niet moet gaan niksen en vooral wél activiteiten moet gaan opbouwen. Niemand zegt dat je onrust niet met onrust moet bestrijden. Niemand zegt dat je eerst door de onrust én de moeheid heen moet alvorens te activeren.

Nou oké, hier en daar is iemand die dat wel zegt. Bijvoorbeeld het CSR Centrum / Carolien Hamming. Die zegt zelfs hardop dat je óók geen leuke dingen moet gaan doen, waar niemand het mee eens lijkt te zijn. Of Ernst Ellis, die zegt dat je als een zombie moet gaan leven, op zijn minst tot je weer goed slaapt en je een uur lang kan concentreren. Of Robbert Houtman, die zegt dat je moet proberen om zoveel mogelijk niets te doen. Maar deze mensen zijn uitzonderingen; de algemene opvatting is dat je niet moet gaan niksen.

Energie opbouwen

Nadat ik wat rommelige, uitgeputte dagen heb gehad met terugvalverschijnselen besluit ik om een paar maanden geen computerdingen meer te doen. Geen apps meer maken, geen video’s meer maken. Hoe rustig en kalm ik dat ook doe, het is een te zware belasting. Gewoon even écht tot stilstand komen. Ik zal op zoek moeten naar nieuwe, rustige hobby’s, zoals schilderen, puzzelen of tuinieren.

Ik heb daar totaal geen zin in maar ik heb wel het gevoel dat mijn beslissing om te stoppen met computerwerk écht de goede beslissing is. Eerst door de onrust én uitputting heen en pas weer hersenwerk gaan doen als deze voorbij zijn. Dat komt heus nog wel een keertje.

Ik heb het maken van apps en YouTube video’s* altijd gezien als een uitweg. Sommige van mijn video’s zijn tienduizenden keren bekeken en mijn apps en games hebben tienduizenden gebruikers. Ik heb zelfs een virale TikTok met een half miljoen views. Niet dat het veel geld oplevert maar het is wel iets waar ik blij mee ben en waarop ik kan voortborduren. Misschien, héél misschien kan ik een keer een beetje extra succes hebben en dan wat verdienen met een spelletje of bijvoorbeeld een video waardoor mensen mijn andere apps en games gaan downloaden. Daarmee kan ik dan mijn uitkering stopzetten en ontsnappen uit mijn situatie. Dat was een beetje het plan omdat de gebruikelijke reïntegratiepogingen niet zijn geslaagd.

Maar ik zie nu in dat deze plannen geen zin hebben als ik daardoor steeds maar weer blijf terugvallen in mijn burnout. De terugvallen komen weliswaar steeds minder vaak en zijn ook steeds sneller weer voorbij, maar écht herstellen is nog niet aan de orde. Ik moet éérst herstellen en daarna pas reïntegreren! Dit kan absoluut niet tegelijkertijd, ook al zegt iedereen van wel.

Wat ik niet wist

Ik dacht altijd dat als de spanning voorbij was dat je dan weer activiteiten kon gaan opbouwen. Maar dat is onmogelijk als de uitputting nog aanwezig is. Ik ontdekte pas in het afgelopen jaar dat burnout een uitputtingssyndroom is. Deze uitputting vóel je soms niet eens maar je mag hem niet negeren. Maar… hoe doe je dat als je hem niet voelt? Door éérst jezelf TOTALE rust te geven. Net zolang rusten totdat je onrust voorbij is. Dan ga je je opeens dood- en doodmoe voelen. Je denkt dan dat je achteruit gaat en dat je het verkeerd doet, maar dat is juist goed en een teken van herstel. Je moet dan blijven doorgaan met totale rust zodat óók de moeheid verdwijnt.

Ik merkte steeds dat mijn moeheid vanzelf wegging door mezelf te activeren. Dus wat doe je dan? Jezelf activeren! Want dan ben ik niet meer moe! Dat is echter de verkeerde aanpak; de moeheid moet worden omarmd en opgelost met NOG MEER RUST! (Maar wel met lichaamsbeweging.) Brankele Frank schrijft dat als één van de weinigen: als je een burnout hebt maar eigenlijk helemaal niet zo moe bent dan moet je júist extra gaan rusten. Net zolang tot je doodmoe bent, en pas daarna begint het herstel.

En zo doe ik nog steeds allerlei ontdekkingen die ik allemaal zelf moet doen omdat ik geen diagnoses en behandelingen meer krijg (alles is lichamelijk en geestelijk 100% prima verklaard dus ja wat moet je dan nog?) en ook niet zo veel kan proberen wegens geldgebrek. Ik moet dus nog maar even blijven aanmodderen.

Reacties

Ik krijg gelukkig veel berichten via de website en soms wat reacties via Instagram. (Op Threads is het nog een dooie boel.) Ongeveer de helft van de mensen ervaart de meeste dingen precies als ik. Men is blij met mijn openheid en eerlijkheid, waarbij ik óók alles wat ik fout doe ruimschoots belicht en alles wat klote is niet probeer te bedekken met gespeelde positiviteit.

Een klein deel probeert mij allerlei aandoeningen of therapieën aan te praten. Je moest eens weten hoe vaak ik hoor dat ik Yoga moet doen of ergotherapie, of meditatie, of osteopathie, of ademhalingstherapie, of haptonomie of kristallen-tussen-je-knieën-houden-op-woensdag-tussen-de-middag-therapie. En dat het dan écht zal helpen, ook al heb ik het al eens eerder gedaan zonder succes. En als het niet helpt, dan heb ik ófwel helemaal geen burnout, ófwel ik heb het niet lang genoeg volgehouden. Het voelt een beetje als het geëmmer dat ik mijn hele leven al hoor over dat ik geen kaas eet. Ik ga letterlijk braken zodra ik kaas in mijn mond stop, maar van mijn kleutertijd tot vorige week aan toe er is altijd wel weer iemand die meent dat ik toch écht kaas moet lusten en dat ik het niet goed genoeg geprobeerd heb en dat ik het anders moet zien. Het ligt dus kennelijk altijd aan mijn houding of gedrag en niet aan het feit dat ik gewoon niet tegen kaas kan.

Ik hoor ook regelmatig dat ik positief moet gaan denken, mezelf moet ontdekken, “de regie moet nemen” of een andere houding moet aannemen. Dit terwijl ik 90% van de tijd vrolijk en positief ben, mezelf al lang ontdekt heb, structureel en concreet plannen maak voor herstel, en open sta voor allerlei informatie en kennis over het onderwerp.

Dan zijn er nog de zwevers die vinden dat ik abstracte dingen moet gaan doen zoals “de kracht van openheid ervaren”, “toestaan om jezelf te zijn” en “in je energie gaan zitten”. Tja. Ehmmm, ik kan daar niks mee. Ik heb de omschrijving van mijn blog hier maar op aangepast, hopelijk komt de boodschap binnen. Ik ben juist ooit met mijn blog begonnen omdat ik alleen maar zweefblogs aantrof en mij daarin niet kon vinden. Tegenwoordig zijn er zelfs zweefinfluencers. Leuke dertigjarige dames die pastelkleurige plaatjes publiceren waarop in krulletters staat geschreven:“je mag er zijn”. Dat dit daadwerkelijk niets doet om uitputting en overspanning op te lossen moge duidelijk zijn.

Ondanks alle worstelingen zie ik er wel de goede kant van in; zelfs de verkeerde adviezen geven mij soms weer een nieuw paadje dat ik kan bewandelen en ik word steeds uitgedaagd om zeker te zijn van mijn zaak en om mijn meningen te heroverwegen. Ik kan natuurlijk niet verwachten dat iedereen mijn meer dan 300 blogs allemaal gelezen heeft en ook niet dat iedereen het met mij eens is. Ik ben bovendien nog een man ook; misschien mis ik the female touch. We moeten daarbij niet vergeten dat mannen ziektetrajecten op een heel andere manier ervaren dan vrouwen dus wie weet zit daar nog iets waar ik van kan leren. Hoe dan ook, 95% van mijn lezers is vrouw en ik zal vast een aantal dingen niet helemaal begrijpen.

Zoals gezegd geeft ongeveer de helft van de lezers aan iets aan mijn blog te hebben. Dat is heel mooi en genoeg reden om er mee door te gaan. Mijn blog geeft mijzelf in elk geval allerlei inzichten en dat is sowieso behulpzaam. Ik gaf in blog #300 al talloze redenen waarom mijn burnout al zo lang duurt. En dan komen daar nog eens de zaken bij die ik pas recent heb mogen ontdekken. Het wordt mij steeds duidelijker, mijn klachten worden steeds minder en er is nog steeds vooruitgang.

Hoe meer ik ontdek, hoe meer ik in de buurt kom van een oplossing. Wat een ongelooflijk verhaal. Maar ik kom er. Ik kom er langzaam maar zeker. Het is nu eind februari 2024. Dit jaar ga ik er komen!

*mijn apps en video’s gaan niet over burnout en daarom plaats ik er hier geen linkjes naar.

Volgende keer

Volgende keer: onrust!

Heb je zelf soortgelijke ervaringen of juist andere? Reageer op Instagram of Threads.