#326: Toch maar medicatie?

Ik zit nu al enkele weken in de eerste fase van het 4-fasen herstelprogramma dat ik volg. Vanwege mijn terugval van een week of zes geleden is mijn slaap zeer ernstig verstoord. Het is erger dan ik dacht, maar ik heb ook wel vertrouwen dat ik uiteindelijk wel weer zal kunnen slapen. Het kost alleen tijd en veel geduld, en dat heb ik gelukkig wel.

Langzaam gaat mijn lichaam over van een hyperactieve turbostand naar wat matiger onrust. De échte spanning is er wel vanaf, maar onrust heerst nog. Hier is echter geen reden voor; ik heb geen stress, gedoe of ellende in mijn leven, mijn zenuwstelsel doet het uit zichzelf. Als je bij een terugval (of zodra je burnout begonnen is) tot rust probeert te komen is het normaal dat het lichaam nog een tijdje wil blijven doorgaan met rondrennen, actief zijn, gespannen zijn en algeheel onrustig doen. Bij sommige mensen kan het zelfs maanden duren voordat de rust komt. Via de reacties op mijn blog ken ik inmiddels zelfs mensen bij wie de onrust al langer dan een jaar duurt.

Op de grenzen letten

Omdat ik bij activiteiten niet direct klachten krijg heb ik geen automatisch stopsignaal en op die manier ga ik regelmatig over de vastgestelde grens heen. Mijn concentratietijd is 30 minuten en volgens het programma mag geen enkele activiteit langer duren. Ik leer langzaam om me steeds beter aan deze tijd te houden (zie ook blog #325). Enige tijd geleden ging ik makkelijk nog anderhalf uur door, maar nu weet ik het te beperken tot 40 of 45 minuten. Dat is nog steeds meer dan 30 maar wel al een flinke verbetering. Mooi zo.

Ik heb al vele malen de tip gekregen om een wekkertje te zetten zodra ik iets ga doen. Even administratie? Wekkertje. Even met de buren kletsen? Wekkertje. Even een boodschap? Wekkertje. Ik heb dat al vaak geprobeerd maar als ik wekkertjes gebruik dan ontwikkel ik binnen ongeveer een halve dag een automatisme om deze te negeren. Ik hóór ze dan gewoon niet meer en ze gaan het ene oor in en het andere oor uit. Dit komt denk ik omdat ik dankzij mijn burnout alles wat mijn aandacht vraagt zo goed mogelijk heb leren te negeren. Notificaties, telefoontjes, de deurbel, iemand die iets van me wil; ik ben inmiddels ijzersterk om er geen gehoor aan te geven. Daar ben ik best trots op want het geeft een hoop rust, maar het zorgt er dus ook voor dat wekkertjes bij mij geen indruk meer maken. Een klap voor mijn kop zal beter werken, denk ik wel eens.

Het geëikel zorgt er natuurlijk wel voor dat ik nog steeds onvoldoende ontprikkel en dat het programma stagneert, terwijl ik weet én ervaren heb dat als ik me er wél goed aan houd, er ook binnen een dag of tien verbetering optreedt. Wat positief is, is dat ik van mezelf weet wat het probleem is. Ik ben mij ervan bewust wat er fout gaat en dus kan ik er ook iets aan doen. Ik ben er ook al mee bezig en weet mijn overtredingen al in te perken maar ik ben er nog niet. Oké, hoe ga ik verder?

Onrust

Het antwoord ligt in de genoemde onrust. Als ik ietsjes te veel doe word ik onrustig. Ik sta dan “aan”. En zodra dat gebeurt blijf ik 24-48 uur onrustig. Ik kan proberen te slapen, liggen, mediteren, emoties uiten, ademhalen en ontprikkelen wat ik wil maar de onrust gaat dan niet zo makkelijk meer weg. Met deze onrust krijg ik elke twee minuten een trigger om mezelf te activeren of te prikkelen. Ik wil steeds opstaan, rondlopen, iets in mijn handen hebben, mijn telefoon pakken, ergens heen gaan, in de auto stappen, en noem maar op. Ik doe dat gelukkig niet allemaal en weet deze neigingen dus wel behoorlijk te negeren, maar ze zijn er wel.

Ik kan vooralsnog dus niet echt kalmeren, dutten, of chillen. Deze onrust is zoals gezegd vrij normaal bij burnout maar ik heb nog wat extra onrust gezellig van mijn vader geërfd, die zijn hele leven onrustig rondliep. “Loop toch niet zo te dangelen,” zei mijn moeder altijd tegen hem als ze op de bank TV keek en hij maar niet kon gaan zitten. Ik weet niet of “dangelen” een echt woord is maar het dekt de lading goed.

Ik ben dus onrustig maar niet gespannen. Ik wil zo graag eens lekker rustig en sloom op de bank zitten. Kalm, als een kat die niets te doen heeft en ook niks wil. Héél soms lukt dat me door eerst even te gaan bewegen en dan mijn ogen dicht te doen. Maar de rust wordt al gauw weer verstoord als ik maar een piepklein beetje op mijn telefoon kijk, de vaatwasser leeghaal of even klets met iemand. En dan duurt het weer uren. Kalm worden is dus lastig en onrustig worden is ontzettend makkelijk. Dit is overduidelijk een aspect van burnout waaruit je kan concluderen dat je zenuwstelsel nog geen zin heeft om te kalmeren, ook al is daar geen directe oorzaak meer voor.

Pregabaline

Na enkele weken bel ik maar weer eens met dr. Ellis om te kijken wat ik nu moet doen. Hij vraagt of ik misschien angsten in de nacht heb en daardoor niet slaap. Ik zeg dat ik wel milde angsten heb maar dat het vlak na de terugval zeer ernstig was en er dus al een heleboel verbeterd is. Hij kiest ervoor om mij een middel voor te schrijven tegen de angst: pregabaline. Het is een middel dat hersenprikkels vermindert.

Ik schrik er een beetje van, het lijkt mij verdacht veel op een antidepressivum en daar heb ik slechte ervaringen mee. Ik ben ooit door een hel gegaan om daar weer vanaf te komen en heb nu al meer dan twee jaar niks gebruikt. Bij pregabaline gelden dezelfde regels als bij antidepressiva: je kan er niet zomaar mee stoppen, je moet het afbouwen, en de bijwerkingen zijn ook hetzelfde: dik worden, orgasmestoornissen, e.d. Maar ja, als het mij rustig maakt en daardoor de slaap kan herstellen dan zou dat wel heel erg mooi zijn. Ik slaap nu al bijna twee maanden super slecht.

Ik lees even terug op mijn blog. Ik schrik opnieuw. Ik slaap eigenlijk al jarenlang slecht. In “goede” periodes slaap ik zes uur per nacht maar word dan wel wakker met een druk hoofd, spanningen of milde angsten. In slechte periodes slaap ik minder dan dat. Dat is niet genoeg en het verklaart wel waarom ik altijd op de rand van uitputting leef. In blog #277 schrijf ik dat ik opnieuw ontdek dat ik in een cyclus zit van angst -> slecht slapen -> angst -> etc. Dat is al een jaar geleden.

Als je de angst oplost ga je beter slapen en daardoor vermindert de angst dan weer. Uiteindelijk ga je dan steeds beter slapen en kan je weer stoppen met een eventuele medicatie die angst vermindert. Maar ik ben mij er van bewust dat het slapen ook al slecht ging toen ik nog antidepressiva gebruikte en dat medicatie dus niet gegarandeerd werkt. Maar goed, pregabaline is geen antidepressivum maar een antiëpilepticum. Lijkt er wel op, maar is niet hetzelfde.

Nog iets, dat ik recent heb ontdekt, is dat bij (over)prikkeling en (over)belasting de angst en onrust in de nachten toenemen. Doe ik echt de hele dag niks en zit ik uit het raam te staren dan slaap ik eigenlijk meteen beter. Het ontprikkelen werkt dus écht, zolang het me maar lukt om me aan de regels te houden.

Het plan

Ik denk dat dokter Ellis gelijk heeft: als je de overprikkeling niet kan staken dan zal je ook je slaap niet kunnen herstellen. Omdat ik in het eerste jaar van mijn burnout echt totaal niet sliep (max 1 uur per nacht) ben ik er uiteindelijk aan gewend geraakt dat ik vijf of zes uur slapen best wel prima vind. Mijn slaap is dus ook nog lang niet genoeg.

Ik zal dus nog enkele weken het ontprikkelen volhouden en mijn gedrag verder verbeteren. NIET over de 30 minuten grens heen gaan. NIKSEN in plaats van activeren. LANGZAAM en SLOOM leven als een koe in de wei. Het ontprikkelen en het met rust laten van de hersenen is essentieel. Ik wil er echt naartoe dat ik weer zeven uur slaap in de nachten, en dan hopelijk ook nog wat middagslaap kan toevoegen in plaats van naar het plafond staren tussen één en drie.

Als er geen verbetering optreedt dan zal ik misschien de pregabaline gaan inzetten maar ik vind het wel een eng middel. Vooralsnog zal ik het nog maar niet nemen. Dankzij mijn ervaring weet ik ook dat slaapproblemen uiteindelijk écht weer weg zullen gaan en de angstverschijnselen dan ook weer verdwijnen. Ik heb al vaker met dit bijltje gehakt. Oké, mooi zo, ik stel mezelf gerust. Het komt goed.

Volgende keer

Volgende keer beginnen er verbeteringen te komen.

Heb je zelf soortgelijke ervaringen of juist andere? Reageer op Instagram of Threads.