#238: Ik pak weer een dagschema voor burnout

Nadat ik veel te veel geklust had en ook nog eens een website in elkaar aan het zetten was merkte ik (te laat natuurlijk) dat de belasting allemaal te veel was. Ik kreeg oorsuizingen en kon niet meer goed slapen. Ik begin nu dus maar weer eens met een nieuw regime van rust, reinheid en regelmaat.

Omdat mijn burnout zo goed als voorbij is (zie blog #236) en ik alleen nog (chronische) restverschijnselen heb, lijkt het soms alsof ik weer zoveel kan, en dat ik me weliswaar niet goed voel en dat mijn kop ontzettend raar doet, maar dat het allemaal wel meevalt.

Dagschema burnout

Maar ik moet het weer even wat serieuzer gaan nemen. De angstklachten in mijn hoofd zijn behoorlijk pittig. Dag en nacht zijn ze aanwezig: een rothoofd, een kuthoofd, een klotehoofd. Duizelingen, hartslag gonzend in de hersenen, steeds willen huilen, een strakke band om het hoofd hebben, het gevoel hebben alsof iemand op je kop drukt.

Mijn nieuwe schema is, zoals elk schema dat ik de afgelopen zes jaar heb gevoerd, afgeleid van het 4-fasen herstelprogramma van een huisarts in Doetinchem. Wat ik ook gedaan heb, van haptonomie tot yoga tot hardlopen tot mindfulness tot antidepressiva tot pammetjes tot rustig aandoen tot weer wat gaan doen, ik kom ELKE KEER WEER op datzelfde schema uit. Al het andere werkt niet, dit schema werkt wel.

Het komt er op neer dat je eerst je belastbaarheid meet, ofwel je concentratietijd. Lees een boek en houd met een timer bij wanneer je je aandacht verliest. De tijd die er uit komt is de maximale tijd dat je iets mag doen.

Kan je een half uur lezen dan moet elke activiteit die je doet, van bezoek ontvangen tot ergens heen gaan tot TV kijken tot sporten, NIET LANGER ZIJN dan een half uur. Kan je een uur lezen? Elke activiteit maximaal een uur. En zo verder.

Deze activiteiten mogen uitsluitend worden gedaan IN DE OCHTEND. Na de lunch is de verplichte middagslaap. In bed, van 13:00 – 15:00 en daarna: niks doen, maar dan ook echt niks. Geen TV, telefoon, internet, geen prikkels. Geen afspraken en geen boodschappen. Die had je in de ochtend allemaal al moeten doen binnen je concentratietijd.

Alléén door zo weinig te toen, niet over de concentratietijd heen te gaan en extra slaap te nemen, kan je herstellen.

Volhouden

Maar nu komt het: je moet dit ook echt volhouden. En daar komt bij mij het probleem naar voren. Ik kan dit best een weekje doen, maar daarna ga ik kapot van verveling.

Bovendien ben ik nu zo ver hersteld dat mijn concentratietijd wel drie uur is. Ik kan dus bijna de hele ochtend wel actief zijn. Daarna ben ik echter zodanig geactiveerd dat ik na de lunch niet in slaap kom en in de middag niet meer kan stil zitten.

Ik moet het dagschema dus langer blijven volgen en eigenlijk dus MINDER doen dan mijn concentratietijd lang is. Kom op Martin, hou het vol. Doe het nou eens. Doe het en kijk wat er gebeurt. Probeer je nou eens zo min mogelijk te belasten en zo veel mogelijk te niksen. Doe het nou eens! Verdorie!

Terwijl ik dit bedenk en opschrijf word ik boos op mezelf. Ik heb verdomme onlangs tijdens een radiointerview lopen verkondigen dat niks doen en rust nemen zo belangrijk zijn. En dat haast hebben geen zin heeft. Doe nou toch eens wat je zelf verkondigt, eikel!

Belasting omlaag, rust omhoog. Zo moeilijk is het niet. Doe het!

Op de eerste dag gaat het geweldig. Ik neem géén koffie en zit op de bank te rusten. Af en toe een meditatie met de VGZ Mindfulness app. Buiten wandelen. Lunch, en dan naar bed. Heerlijk dommelen. Ik val niet in slaap maar word sloom, sloom sloom.

Weer uit bed, en dan alleen nog maar op de bank zitten en eten maken. Een klein beetje Netflix kijken (eigenlijk verboden) en dan naar bed. Ik slaap goed, als ik wakker word val ik snel weer in slaap, en de volgende ochtend word ik lekker wakker.

Nou, zie je nou wel? Het werkt. Het werkt super goed! Nu volhouden.

Volgende keer

Volgende keer krijg ik onverwachte angstaanvallen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.