#58: De uitputting slaat weer toe, dus dat is mooi
Begin oktober 2018. Het is nu zes maanden uit met mijn vriendin (zie blog #25). Ik dacht destijds dat ik “na een maand of zes” wel flink beter zou zijn en haar dan weer op zou kunnen zoeken. Maar neen, helaasch, vergeet het maar.
Het is nu ook twee jaar geleden dat mijn burnout begon (zie blog #8). Mijn recht op een ziektewet uitkering vervalt daarmee. Hmmm, wat gaat er eigenlijk wél goed? Ik ben al twee jaar helemaal gestopt met roken, cafeïne en alcohol. Jippie!
Waar blijft mijn rust?
Ik wil zo graag eens tot rust komen. Op één of andere manier blijf ik maar een gejaagd gevoel hebben en een lichte spanning in mijn borst en hoofd. Een soort licht getril, dat ik niet voel als ik actief ben, maar wel in rust. Een beetje nerveuzig gedoe. Alsof ik van alles moet, maar het niet aankan.
De laatste zaken die met mijn onlangs overleden vader te maken hebben zijn nu afgerond. De afgelopen anderhalve maand ben ik daar heel druk mee bezig geweest. Te druk, waardoor mijn stresssysteem weer steeds actief bleef en ik dus ook maar niet tot rust kon komen. Ook was ik bezig met mijn bezwaarschrift aan het UWV (zie blog #57). Maar dat is nu verzonden en het kan eeuwig duren voordat ze antwoord geven.
Ben ik dan nu eindelijk klaar? Kan ik nu dan eindelijk weer terug naar kalm zijn, wandelen, rusten en mijn energie opbouwen?
Dan opeens slaat de moeheid toe. Ik heb op een donderdag een zeer heftige nacht gehad met vele angstdromen. Ik word wakker, maar ik word niet écht wakker. Ik ben sloom en uitgeput. Als ik even uit bed ga om een banaan te eten en water te drinken, merk ik dat ik kapot ben. Helemaal kapot. Niet van emotie of van stress, maar lichamelijk moe. Uitgeput.
Ik kan nauwelijks mijn ene been voor het andere zetten. Ik blijf maar gapen. Gapen, dat heb ik al maanden niet gedaan. Al twee jaar niet, zou ik haast durven zeggen. Het voelt lekker, zo heerlijk gapen en dan moe zijn. Dit heb ik écht in geen tijden gevoeld. Zo moe… Zo moe…
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Komt daar mijn rust?
De komende weken heb ik niks meer op het programma staan. Eén keer per week naar mijn CSR coach, en dat is het.
Geen dokter,
geen psycholoog,
geen apotheek,
geen yoga,
geen afspraken,
geen administratie,
geen financiële dingen,
geen verplichtingen,
geen taken,
geen klusjes of dingetjes die nog zijn blijven liggen.
Ik ben ook bijna helemaal gestopt met social media, met internetten, en met TV. Op mijn Apple Watch heb ik nu écht alle functies uitgezet, zelfs de batterij-indicator. Ik rust alleen maar uit op de bank, soms met wat zachte muziekjes. Het is saai en leeg, maar het is tenminste kalm.
Ik kan nu eindelijk weer tot rust komen, en gewoon rustig dagelijks een beetje wandelen en een boodschapje doen. Misschien is dit wel de reden dat mijn stress nu daalt. Ik hóef niks meer. Mijn chronische stress kan nu gaan liggen en de enorme moeheid en uitputting kunnen de volledige kans krijgen om mijn lichaam slap en stil te houden.
Dit is hopelijk goed nieuws. Ik hoop dat de stress nu af blijft nemen, mijn lichaam weer langzaam kan herstellen van de moeheid, en daarna de energie weer kan opbouwen. Mijn hoop op leuke dingen doen, afspreken met vrienden of terrasjes pakken laat ik maar varen. Die zijn niet van belang. Weg ermee. Tot rust komen is wèl van belang. Niets doen, kalm zijn, en zorgen dat de stress niet meer wordt aangewakkerd.
Het voelt wel enigszins wanhopig, dat ik nu wéér helemaal tot stilstand moet komen. Maar eigenlijk is het ook wel lekker. Ik hóef niks meer, ik ben bevrijd van bijna al mijn taken. Taken die zo zwaar zijn, taken die ik telkens maar nauwelijks aan kan. Verplichtingen waar ik tegenop zie. Weg ermee. Oprotten. Ik hoef niks meer en ik wil niks meer.
Wat komt er later nog op me af?
Over een aantal weken moet ik weer naar het ziekenhuis voor mijn been (zie blog #51) maar dat zien we dan wel weer. Het UWV gaat nog reageren op mijn bezwaar, maar dat zien we dan wel weer. Ik ga alvast de WW in, maar dat zien we dan wel weer. Ik ben een beetje bang voor terugkomende stress, maar dat zien we dan wel weer.
Ik krijg over een paar weken ook mijn nieuwe fiets. Een echte all round fiets waar je ook mee de natuur in kan, en offroad. Ik hoef er niet meteen op te fietsen, want dat zien we dan wel weer. Ook volgt daarna mijn nieuwe relax-stoel en mijn nieuwe bank. Ik heb nu al zin om daar heel lang op te gaan relaxen, maar dat zien we dan wel weer.
De fiets en de bank en de stoel kan ik betalen van mijn erfenis. Bedankt lieve papa en mama. Bedankt dat jullie hard gewerkt hebben en wat hebben overgelaten voor mij en mijn zus. En dat ik straks een goeie fiets heb om nog prettiger de duinen in te kunnen en te werken aan mijn herstel en conditie. En dat ik lekker kan chillen op mijn relaxstoel. En niet meer op mijn oude versleten bank hoef te liggen. Dank jullie wel!
Ik hoop, hoop, hoop toch zo dat de rust nu in mijn lichaam komt en blijft. En dat die fucking eeuwige stress nu eens een wat langere tijd wegblijft. Dat zou zo fijn zijn. Dat zou zo ontzettend fijn zijn. Een soort verjaardagskadootje, omdat mijn burnout nu twee geworden is.
Het is net als een baby. In het begin tel je dagen, en dan weken. Dan ga je naar maanden. “Goh, is mijn burnout alweer zes maanden? Wat gaat de tijd snel he?” Dat soort dingen. Ik ben nu al zover dat ik jaren ga tellen. Twee jaar is ie geworden. Wat wordt ie al groot, zeg! Ja, heel groot. Tijd om uit huis te gaan, zou ik zeggen. Hij mag nu de deur uit, zodat ik lekker eens kan gaan genieten van mijn welverdiende rust.
Vrienden van mij gaan trouwen deze maand, in Portugal. Ik kan er niet bij zijn. Dat is veel te zwaar voor me, zo’n reisje en zo’n feest. Het maakt me erg verdrietig dat ik er niet heen kan gaan. Ik voel me daardoor weer incapabel, eenzaam en leeg.
Ik zal maar proberen om me neer te leggen bij deze totale uitputting. De moeheid te accepteren. En net zo lang te gaan rusten tot mijn energie weer een beetje terugkomt.
Volgende keer
Volgende keer geef ik het bijna op.
